• این چند سطر را به یاد دوستی می نویسم که مظهر مهربانی، صفا و صمیمیت بود. درِ خانه اش و سفره اش همیشه برای همه با هر دیدگاه سیاسی باز بود. ساده، مهربان و بی ریا بود. در دوستی پیگیر و اهل معامله نبود. او برای خیلی ها آقای ملکی و برای من و دوستانم «یولداش ملکی» بود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۰ دی ۱٣۹۵ -  ٣۰ دسامبر ۲۰۱۶

اول، سنده اوجالاردان اوچاردین
ایندی انگین لره یئندین می کونول
دریا، دنیز، داغ- داش دئمز کئچه ردین
قارادان منزل ین آلدین می کونول
« قاراجا اوغلان»


این چند سطر را به یاد دوستی می نویسم که مظهر مهربانی، صفا و صمیمیت بود. درِ خانه اش و سفره اش همیشه برای همه با هر دیدگاه سیاسی باز بود. ساده، مهربان و بی ریا بود. در دوستی پیگیر و اهل معامله نبود. او برای خیلی ها آقای ملکی و برای من و دوستانم «یولداش ملکی» بود.
در طی سی و سه سالی که من یولداش ملکی را از نزدیک می شناختم، هیچگاه او را بدون کراوات و لبخند دلنشین اش ندیدم.
یولداش ملکی انسانی بود از تبار آدمیان، با عیب ها و ضعف هایش. ولی از بیشتر انسانهائی که در زندگیم از نزدیک شناختم، انسان تر، مهربان تر، دست و دلباز تر، بخشنده تر و با صفا تر بود.
یولداش ملکی چون تربیت نظامی داشت و با اینکه تمام زندگی و رفتارش نمونه ی یک فرد با دیسیپلین نظامی بود، ولی ادب و نرمی رفتارش بخصوص در رابطه با زنان خیلی چشمگیر بود.
خانه ی یولداش ملکی در شهر کلن آلمان، مرکز مهر و دوستی بود و این آذربایجانی با صفا، که انگار با کت و شلوار و کراواتش به دنیا آمده بود، با ترشی ها و کوکتل هایش همیشه در حال پذیرائی از مهمانانش.
اینگونه بود که دوست خوب من یولداش ملکی که تمام عمرش را انسانوار زیست، هر کسی را که غمی داشت، در خانه ی پر مهرش می پذیرفت و با آرامش ذاتی اش مرهمی بر دردهایش می نهاد.
یولداش ملکی سوسیالیستی پیگیر بود و با اینکه بخش اعظم عمر ٨۷ ساله اش را در صفوف حزب توده ی ایران گذراند، هیچگاه دیدگاههای سیاسی اش را در دوستی هایش دخالت نمیداد. لذا من و خیلی های دیگر، علیرغم فاصله در نظریات سیاسی مان، او را دوست می داشتیم و ایرانیانِ مخالف رژیم ترور و وحشت اسلامی نیز- صرف نظر از دیدگاههای سیاسی شان – بخاطر دفاع پیگیر او از زندانیان سیاسی در ایران و شرکت بی وقفه اش در تظاهرات ضد رژیم، احترام زیادی برایش قائل بودند.
یولداش ملکی عاشق زندگی بود و آرزوی زندگی بهتری برای مردم رنج دیده ی کشورش داشت. او که در دوران سلطنت شاه سالهای زیادی از عمر جوانی اش را در زندان گذرانده بود، در مهاجرت اجباری بعد از انقلاب نیز شرافتمندانه زیست و با اینکه دلش برای هوای وطنش غنج می زد، با «نه» بزرگی به مافیای حاکم، صف مبارزان راه آزادی و بهروزی مردم ایران را ترک نکرد.
با اینکه مهر یولداش ملکی در دل ماست، ولی جایش در میان دوستانش خالی خواهد بود.