اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۱ بهمن ۱٣۹۵ -  ۹ فوريه ۲۰۱۷

اخبار روز- بخش ورزشی: عفو بین‌الملل می‌گوید دولت قطر یک سال پیش تعهد داده بود که شرایط کاری، و مسکونی کارگران مهاجر را بهبود ببخشد اما در موارد محدودی، پیشرفت‌ اندکی وجود داشته و در سایر موارد، هیچ پیشرفتی دیده نمی‌شود. انتشار این گزارش در حالی صورت می‌گیرد که ویزا و کوکاکولا، دو اسپانسر جام جهانی قطر نسبت به شرایط و حقوق کاری کارگران مهاجر در این کشور ابراز نگرانی کرده‌اند. نگرانی این دو کمپانی بزرگ از پائین بودن دستمزدها و نبود امکانات رفاهی متناسب با استانداردهای جهانی است. از منظر آنان چنین شرایطی بر –برند- آنان در سطح جهان و افکار عمومی تاثیر منفی می گذارد.
این در حالی است که امروز خبرگزاریها گزارش دادند وزیر دارایی قطر گفته است که هفته‌ای حدود ۵۰۰ میلیون دلار صرف پروژه‌های ساخت‌وساز مربوط به جام جهانی ۲۰۲۲ می‌شود و احتمالا این حجم سرمایه‌گذاری هفتگی در سه تا چهار سال آینده ثابت خواهد ماند. قطر میزبان جام جهانی ۲۰۲۲ است و به منظور مهیا کردن شرایط برگزاری مسابقات، سرمایه‌گذاری کلانی برای اجرای پروژه‌های جدید از جمله احداث چند ورزشگاه، بزرگراه و بیمارستان کرده است. کل هزینه‌های احتمالی قطر بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار برآورد شده است. بعضی تحلیلگران گفته‌اند که حجم سرمایه‌گذاری‌های قطر باعث خواهد شد که جام جهانی ۲۰۲۲ پرخرج‌ترین مسابقات تاریخ برگزاری جام جهانی باشد، ولی علی العمادی، وزیر دارایی قطر این موضوع را رد کرده است.
از سال ۲۰۱۴ تاکنون که کار اجرائی مربوط به ساخت و احداث تاسیسات و امکانات فنی و ساختمانی ورزشگاهها و استادیومهای جام جهانی ۲۰۲۲ قطر در این کشور کوچک حوزه خلیج فارس آغاز شده بر اساس گزارشهای متعدد روزنامه گاردین فقط طی یک سال ۵۰۰ نفر کارگر هندی شاغل در پروژه احداث تاسیات جام جهانی ۲۰۲۲ قطر جان خود را از دست داده اند.
از همان ابتدای آغاز کار عملیات ساخت و ساز تاسیات ورزشی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر گروهی از خبرنگاران برای بازدید از نحوه بیشرفت کار به قطر سفر کرده بودند. گزارش این سفر را دویچه وله منتشر کرده بود .سفری پر ماجرا که هنوز مطالب و وقایع آن تازگی دارد و برای کارگران در حال تکرار است. گزارش را در زیر می خوانیم:

شرایط ناگوار زندگی کارگران
کارگران شکایت دارند که معاش سه ماه نخست شان پرداخت نشده است.یک و نیم میلیون کارگر مهاجر در قطر هستند.
روز جمعه است و در یک منطقه صنعتی بزرگ شهر دوحه، پایتخت قطر قرار داریم. فعالیت زیادی وجود ندارد. در منطقه آرامی است. گاهی یک بس عبور می کند و یا هم موتر باربری به چشم می خورد. این حومه بسیار خاموش و بی روح دوحه است، پر از ساختمان های خاکستری، سرک های خامه و گرد و غبار. سربازخانه های سه تا چهار منزله و بدون کلکین نیز دیده می شوند.
آیا هیچ کسب نمی خواهد در اینجا کار یا زندگی کند؟ این امر غیرقابل تصور است. درست در همین جا، در میان کارخانه ها و واحدهای صنعتی، انبارها و قسمتی هم منطقه صحرایی، بیش از نیم میلیون کارگر مهاجر زندگی می کنند. آنها از نیپال، هند، بنگله دیش و فیلیپین برای کار به قطر آمده اند.
ما به یک سربازخانه قدیمی داخل می شویم که در بین دو خانه غیرمسکونی جدید قرار دارد. به زودی یک تعداد کارگران نزد ما می آیند. آن ها هم چون ما کنجکاو اند و می پرسند که ما چه می کنیم؟ ٣۰۰ تا ۴۰۰ نفر در یک ساختمان سه طبقه یی کوچک زندگی می کنند.
آنها ما را به داخل ساختمان راهنمایی می کنند. آشپزخانه نهایت وحشتناک به نظر می رسد و از طرف دیگر بسیار کوچک است. تشناب ها هم بسیار کم اند. شاید برای ۱۰۰ نفر ۱۰ تشناب در نظر گرفته شده باشد. بعضی از تشناب ها حتی دروازه ندارند. در اینجا حریم خصوصی وجود ندارد.
اکثر کارگران از نیپال اند. آنها اتاق های شان را به ما نشان می دهند. ۱۲ تا ۱۶ نفر در اتاقی به اندازه ۲۰ متر مربع از دو سال به این طرف زندگی می کنند. آنها هر روز بدون داشتن رخصتی کار می کنند.

"این زندگی نیست"
یکی از این کارگران از کشور نیپال می گوید: «چنین یک شرایطی را نمی توان زندگی عنوان کرد.» او در ادامه می گوید: «دستگاه های تهویه هوا خراب اند. در تابستان با درجه حراتی که تا ۵۰ درجه می رسد، زندگی کردن ۱۶ نفر در یک اتاق نهایت مشکل است. دستمزد ما بسیار کم است و معاش سه ماه اول را اصلاً به دست نیاوردیم. ما قرض گرفتیم تا خود را به اینجا رساندیم.»
۷۰۰ ریال قطری معاش ماهانه این کارگران است که کمتر از ۲۰۰ یورو می شود. این مقدار معاش بسیار پایین تر از توافق بین قطر و نیپال روی حداقل دستمزد ۹۰۰ ریال قطری است.
با وجودی که دقیقاً یک سال قبل قطر اعلام کرد که در شرایط زندگی و کار کارگران بهبود به عمل می آورد، اما امروز چنین به نظر می رسد که برای صدها هزار کارگر مهاجر در قطر تغییراتی چندانی به وجود نیامده است.چندین هفته تلاش کردیم تا با مقامات حکومتی قطر مصاحبه انجام دهیم، اما آنها به درخواست ما پاسخ ندادند. ما (تیم خبرنگاران تلویزیون اول آلمان، ای آر دی) حتی اجازه فلمبرداری به دست نیاوردیم با وجودی که تمام اسناد مربوطه را برای شان سپرده بودیم. در عوض اداره استخبارات قطر از خود واکنش نشان داد.
کارگران روز جمعه در یک میدانی فوتبال می کردند. ما هم به تماشاه نشسته بودیم. سپس پلیس قطر ما را ساعت ها در اسارت گرفت و از جانب اداره استخبارات و سارنوالی از ما بازجویی کردند.
ما تا حال چندین بار به قطر سفر کرده ایم و هر بار دعوتنامه رسمی داشتیم و مشکلی برای ما ایجاد نگردیده بود. بعد از این واقعه اگرچه مقامات عالی رتبه قطر از ما بعداً معذرت خواستند و گفتند که "اتهامات زیادی در قبال ما" وجود ندارد و تنها یک سوء تفاهم بوده است، اما ما فعلاً اطلاع حاصل کردیم که قطر می خواهد از شرایط کارگران گزارش داده نشود. زیرا انعکاس این مساله در سطح بین المللی برای قطر مشکل تمام می شود. تمام رسانه های جهانی از هند گرفته تا اندونیزیا، کانادا تا واشنگتن در مورد گزارش می دهند. گزارشگران بدون مرز این اقدامات قطر را "خودسرانه" عنوان کرده و از آن "شوکه" گردیده است.

در یک اتاق تا ۲۰ تن از کارگران زندگی می کنند
باربارا لوخبیلر از کمیسیون حقوق بشر پارلمان اتحادیه اروپا در مورد می گوید: «من انتظار دارم که سفارت آلمان در قطر این مساله را بررسی کند و خواهان جبران خساره مالی به دلیل خسارات وارده گردد. ما در قبال چنین قضایا امکاناتی را در اتحادیه اروپا نیز در اختیار داریم. باید این مساله در پارلمان اروپا نیز مطرح گردد.»
پس از ۱۴ ساعت بازداشت و بازجویی ما را در دوحه آزاد کرده و اجازه دادند به هتل برگردیم. اما اجازه ترک کشور را نداشتیم. پس از پنج روز، روشن شد که این موضوع می تواند هفته ها یا حتی ماه ها طول بکشد، بعداً وزیر خارجه قطر مطلع ساخته شد. او اجازه داد که ما دوباره به آلمان برگردیم.
وسایل تحقیقی و مطالبی را که ضبط کرده بودیم، کاملاً از بین برده شده و یا هم آسیب دیده بودند. بر خلاف وعده ای که داده شده بود، وسایل باقی مانده ما هفته ها بعد پس تحویل داده شدند.
مینکی وردن رئیس طرح های جهانی دیده بان حقوق بشر در این سازمان جهانی، به منشور المپیک اشاره می کند که بر اساس آن قطر میزبانی جام جهانی ۲۰۲۲ را به دست آورده است. او می گوید: «قوانین منشور المپیک کاملاً روشن اند. در یک کشور باید آزادی مطبوعات وجود داشته باشد، در غیر آن نمی تواند چنین یک رویداد ورزشی بزرگ را راه اندازی کند. به این معنی که چنین کشوری اجازه بازداشت و یا ضبط مواد و وسایل خبرنگاران را ندارد.»