بعد از انتخابات هم می توانیم بیایم استادیوم؟
•
ورزشگاه آزادی تهران از تاریخ ۱۹ تا ۲۱ خردادماه میزبان برگزاری رقابت های بیست و هشتمین دوره مسابقات لیگ جهانی والیبال خواهد بود. رقابت های حساس و مهم برای تیم کشورمان در مقابل قدرتمندترین تیم های والیبال جهان. آیا امسال هم مطابق چند سال گذشته مطالبه ساده و ابتدایی زنان برای ورود به ورزشگاه ها نادیده گرفته می شود؟
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
چهارشنبه
۱۷ خرداد ۱٣۹۶ -
۷ ژوئن ۲۰۱۷
جناب رییس جمهور! محک تجربه به میان آمده است:
مسابقات لیگ جهانی والیبال و مطالبه زنان برای ورود به استادیومهای ورزشی
شایان صارمی/ بیست و هشتمین دوره مسابقات لیگ جهانی والیبال به زودی برگزار خواهد شد. تیم ملی والیبال ایران که چند سالیست با تلاش های فراوان بازیکنان،برنامه ریزی ها و مدیریت صحیح مربیان و کادر فنی و فدراسیون و حمایت مردم به سطح اول این رقابت ها دست یافته است،از تاریخ ۱۲ خرداد ماه بازی های خود را در این دوره رقابت ها آغاز می کند.ورزشگاه آزادی تهران از تاریخ ۱۹ تا ۲۱ خردادماه میزبان برگزاری رقابت ها خواهد بود.رقابت های حساس و مهم برای تیم کشورمان در مقابل قدرتمندترین تیم های والیبال جهان.
میزبانی ایران در این سه روز از مسابقات فرصت بسیار خوبی برای هواداران ورزش والیبال است تا ضمن تشویق تیم ملی کشورمان و ایجاد روحیه مثبت در جهت صعود این تیم به مراحل بالاتر،از روحیه ای شاد و سالم بهرمند شوند.اما سوالی که این بار مطرح می شود این است که آیا امسال هم فقط هواداران مرد امکان حضور در ورزشگاه و دیدن مسابقات را دارند؟آیا امسال هم مطابق چند سال گذشته (که تیم ایران به این مسابقات راه پیدا کرده و مسابقات سطح جهانی در داخل کشورمان برگزار می شوند)مطالبه ساده و ابتدایی زنان برای ورود به ورزشگاه ها نادیده گرفته می شود؟
حضور در ورزشگاه ها برای زنان یک مطالبه ساده است و بارها در طی این چند سال که ایران میزبان مسابقات مهم ورزشی بوده است،از اهمیت آن و فوایدی که در بلند مدت در جهت افزایش سلامت عمومی جامعه خواهد داشت صحبت شده است. طرح این مطالبه ابتدایی در آستانه برگزاری مسابقات امسال یک تفاوت عمده با سال های قبل دارد.از دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری کشور هنوز مدت زیادی نگذشته است.هنوز جامعه کمابیش در تب و تاب انتخابات است.هنوز هم گاه گاه پیامک های مرتبط با انتخابات و کاندیداها بین مردم دست به دست می شود.پس هنوز مطالبات جامعه از کاندیداهای ریاست جمهوری و به خصوص رییس جمهور منتخب فراموش نشده است.رییس جمهور منتخب که صراحتا در تمام دوره انتخابات چه پیش از برگزاری آن و چه پس از پیروزی و کسب اکثریت آرا،از حقوق و مطالبات زنان دفاع کرده است اکنون باید به مطالبات جامعه زنان پاسخ بگوید.حق حضور در ورزشگاه ها در تمامی پلاکاردهای زنان در تمام برنامه ها و میتینگ ها به چشم می خورد.در جشن پیروزی بارها و بارها مطرح شد و امروز زمانیست که زنان منتظر یک پاسخ و عمل مناسب از جانب رییس جمهور هستند.اگر جامه عمل پوشاندن به یک چنین مطالبه ساده ای برای دولت منتخب امکان پذیر نباشد پس جامعه زنان چطور می تواند انتظار نتیجه گرفتن از مطالبات مهمتر و بزرگتری چون افزایش سهم زنان در کابینه دولت،حذف سهمیه بندی های جنسیتی از اشتغال و تحصیل و تلاش در جهت تغییر قوانین تبعیض آمیز را از جانب دولت منتخب داشته باشد؟!
مطالبه زنان باید لغو میزبانی ایران در بازی های والیبال باشد
مسعود سلطانی، فعال برابری طلب/ زنان در زمان احمدینژاد میتوانستند به ورزشگاه بروند و مسابقه والیبال مردان را از نزدیک ببیند. موفقیتهای والیبال باعث محبوبیت بیشتر آن و همزمان حذف زنان از ورزشگاه شد. در چهار سال گذشته هر مسابقه ایران به فرصتی برای اعتراض به حذف زنان از ورزشگاه بدل شده است.
در اساسنامه فدراسیون جهانی والیبال هر گونه تبعیض جنیستی در برگزاری مسابقات منع شده است. نتیجه پیگیریها این بود که فدراسیون جهانی والیبال از ایران خواست که زمینه حضور زنان را در ورزشگاه فراهم کند.
ایران نیز زمینهچینی لازم را انجام داد. راهحل، فروش اینترنتی بلیط بود که گزینه زنان، البته سهمیه جداگانه در جایی مشخص در ورزشگاه، دارد. اما اگر همان دقایق اولیه هم به سایت سر بزنی، به دیوارِ «متاسفانه سهیمه خانمها به اتمام رسیده است» برمیخوری. با سر زدن به پرسشهای متداول معنای متاسفانه روشن میشود. در پاسخ این پرسش که آیا امکان خرید بلیط برای زنان وجود دارد، آمده است «بله، اما به دلیل محدود بودن بخشهای مربوط به خانمها، ظرفیت تکمیل شده است.» حتا به خودشان زحمت ندادهاند بنویسند ظرفیت بسیار زود تکمیل میشود.
روز مسابقه که میشود، چند ده زن دستچینشده را برای نوازش چشم بازرس فدراسیون جهانی والیبال در صف اول تماشاچیها جا میدهند و نشان میدهند که به تمام و کمال به عهد خود وفا کردهاند. بعضی میگویند فرش نفیسی هم چشم و دست بازرس را مینوازد.
چرا چهار سال تلاش برای رسیدن به خواستهای به این اندکی بینتیجه مانده است؟ علتش در ترجمهای است که ما از اصلاحات تدریجی و گامبهگام داریم. روایتی که هر نوع مطالبهگری را که اندکی از محافظهکاری شدید دور شود، سرکوب میکند.
نازی پاکیدزه را یادتان هست. شطرنجبازی که تحمیل حجاب در مسابقات جهانی شطرنج تهران را برنتابید و آن را بایکوت کرد. غنچه قوامی در گاردین نوشت که بایکوت مسابقات شطرنج تهران به زیان ورزش زنان ایران است و آن را تقبیح کرد. تلخی ماجرا اینجاست که وی برای اعتراض به تبعیض جنسیتی در ورزش به زندان افتاده بود و در این مقاله حامی تبعیض جنسیتی که این بار به ظاهر دودش به چشم ما نمیرفت.
بیشتر کنشگران اجتماعی با وی همرای بودند و «هزینه سنگین از دست دادن میزبانی شطرنج» را نگرانکننده ارزیابی میکردند. نازی پاکیدزه و چند ورزشکار دیگر از حضور در مسابقهای که حجاب را به آنان تحمیل میکرد، سرباز زدند و موفقیت حرفهای خود را برای این خواست هزینه کردند.
اعتراض به منع زنان از حضور در ورزشگاه به روش نازی پاکیدزه نیاز دارد. مطالبه لغو میزبانی ایران و برگزاری مسابقات خانگی در کشور ثالث تا اجازه حضور بدون سهمیه و تفکیک جنسیتی برای تماشای مسابقات. اگر ایران طبق روش مالوف قول داد و عمل نکرد، محرومیت یک ساله از تمام مسابقات.
شاید بگویید این که باعث افول والیبالِ به تازگی پرافتخار ایران میشود. بله، و دقیقن به همین دلیل تنها راه ممکن است.
برگرفته از فمینیسم روزمره
|