سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

درآمد ریالی؛ هزینه دلاری، داوری فوتبال نسیه ای!



اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۴ تير ۱٣۹۶ -  ۱۵ ژوئيه ۲۰۱۷



اخبار روز - کرد سنندجی: مطلبم را با یک تک نگاری شروع می کنم. قبل از انقلاب بود و سه چهار سالی از راه اندازی جام تخت جمشید می گذشت. جامی که فوتبال سنتی باشگاه های ایران را به سمت و سوی حرفه ای می برد. من دانشجو بودم و در کنار کار روزنامه نگاری به داوری فوتبال نیز مشغول. به تناسب برای امر قضاوت دعوت می شدم و در ماه بطور متوسط ٨۰ دلار فعلی دریافتی داشتم. این که می گویم دریافتی بدین خاطر است در ایران آن زمان و ایران فعلی داوری شغل نیست که درآمد ثابت و رتبه سازمانی و ساز و کارهای بیمه اجتماعی داشته باشد، لذا شاید عنوان دریافتی مناسب ترین لغت برای آن باشد. گذشته از این جنبه اقتصادی از نظر آموزشی نیز طی سال حداقل دو باری در کلاسهای آموزشی سطح ارتقاء داوری شرکت می کردم. در بخش امنیت فردی و اجتماعی داوری آنجا که به قلمرو اجتماعی و اخلاق حاکم بر آن مربوط بود و بجز در موارد معدودی که از زمانهای گذشته – شیر سماور - گاه و گذاری آب جوش را بر سر داوران می ریخت در مجموع رعایت اخلاق و احترام به داوران وجود داشت و اتهامات و ناهنجاریهای کنونی برای جمعیت داوری بیگانه بود.
در یکی از مثال های از این دست بیاد می آورم روزی بعد از یک بازی در تبریز بود که به همراه زنده یاد جعفر نامدار گشت و گذاری در بازار تبریز داشتیم و برای خرید قرابیه که شیرینی معروف این شهر بود وارد یک قنادی شدیم. از شاگرد گرفته تا صاحب قنادی با شوق و ذوقی که از ته دل بر می خواست از ما پذیرائی کردند و اگر مثل حالا عکس سلفی رایج بود اغراق نیست بگویم که با انواع آجیل و شیرینی با ما عکس یادگاری می گرفتند. وقتی هم موقع پرداخت صورت حساب رسید از صاحب مغازه انکار و از ما اصرار و کار جائی بالا گرفت که جدای از خرید، برای هر یک از ما یک کیسه جداگانه آجیل و شیرینی هدیه دادند! یا محمد صالحی که دبیر بود وقتی به محیط دبیرستان می رفت شاگردان با احترام خاصی که بخشی از آن مربوط به جایگاه داوری وی بود برخورد می کردند. هم چنان که پرویز سیار گذشته از جایگاه علمی اش که دکتر و با نشان عالی است بخشی از معروفیت اش هم ناشی از داوری بود. داوران بزرگی مثل محسن زمانی، محمد صالحی، رحیم عباسقلی زاده، ارشد برازنده، خوشخوان ها، حیدری ها... بخاطر جایگاه و مرتبه شان تعداد قضاوت بیشتری داشتند و به تبع آن دریافتی بیشتر و شناخته تر. آن دریافتی ها کمک خرج و نیاز اولیه محسوب نمی شد زیرا ارزش پول ملی که ریال و تومان باشد در برابر دلار و فرانک فرانسه و مارک آلمان همانی بود که در بازار تهران یا پاریس و لندن معامله می شد. تازه گاهی اوقات ممکن بود در پاریس یا استانبول فرانک و لیر را ارزان تر از تهران خریداری کرد آن هم با ریال ایران چون ریال در برابر ارز های رایج جهان چه ثابت و چه شناور با ارزش و معتبر بود! از طرفی هزینه و درآمد زندگی بر مبنای ریال و تومان یکنواخت و متعادل بود. در حالی که امروز بدون تعارف درآمد بر مبنای ریال است و هزینه بر اساس دلار! هر دریافتی برای رفع نیاز مالی و اقتصادی است، زیرا درآمدهای ثابت و حقوق ماهیانه جوابگوی نیازهای متعدد زندگی نیست، و روی هر گونه دریافتی مثل حقوق ماهیانه برای آن حساب و کتاب باز می کنند تا به قول معروف چاله ای را با آن پر کنند! در ظاهر چاله ای پر می شود در حالی که این دریافتی نسیه ی وقتی به موقع نرسد چند چاله دیگر را هم بو جود می آورد. مثل سال گذشته که داوران پانزده ماه دستمزد داوری را دریافت نکرده و طبق وضعیت رایج بازار که داد و ستد بر مبنای بهره و ربا استوار است بابت دستمزد پرداخت نشده شان فدراسیون بهره ای به آنان پرداخت نکرد. در چنین حالتی هر گونه چاله کنی قبلی به معنای کندن چاله های متعدد دیگری است که فاقد تضمین آنی است.
در قوانین موضوعه مالیات را بر اساس شغل یا تولید یک کالا محاسبه می کنند در حالی که داوری نه شغل است و نه کالای تولیدی. ایرانی ها که سرمست از شعار دادن هستند فراموش می کنند که به هزینه های مهم ولی غیر ملموسی مثل هزینه های حمل و نقل یا مواد خوراکی، غذائی و پوشاک توجه کنند و برای آن در سبد های دخل و خرج ماهیانه برنامه داشته باشند. به همین خاطر است که ماهیانه و بطور غیر رسمی مالیات بیشتری را می پردازند که در حقوق دریافتی آنان فقط یک عدد مشخص است و اعداد دیگر در جاهای دیگری است که ثبت نمی شود. این که داوری از جیب خود برای تامین ساعت محاسبه زمان بازی هزینه کند و بابت آن بهره مضاعف بپردازد هم بی کفایتی و ناکارائی مدیران از وزیر ورزش گرفته تا رئیس فدراسیون را نشان می دهد و هم این که خلاء وجود یک تشکیلات صنفی در حمایت از منافع داوران را آشکار می کند. چنین تشکیلاتی گذشته از دفاع از منافع اقتصادی، می تواند راه کارهائی را بر حضور داوران از قومیت ها و ملیت های گوناگون ایران در امر قضاوت بیشتر جستجو و ارائه دهد.


در چنین تشکیلاتی حتی با در نظر گرفتن میزان وابستگی به دولت و قدرت حاکم می توان تفکر صنفی را در جمعیت داوران کشور نهادینه کرد و بستر وحدت فکری در پناه وحدت صنفی در سطح آشتی پذیر را فراهم نمود. زیرا هر چه پراکندگی فکری و برخورد خصمانه افکار بین جمعیت داوران صورت گیرد به ضعیف شدن کارکرد آنان و بی اعتباری و بی ارزشی کار و خدمات شان در نزد فوتبالی ها منجر می شود که از رئیس فدراسیون اش گرفته تا تیم و باشگاه و اکثریت رسانه ورزشی اش غرق در فساد هستند. البته لیدرها و گروههائی از تماشاگران آنان جای خود دارند. در جامعه ای که فضای دموکراتیک بر آن حاکم است و اصول، قانونمند و علم و دانش اصل است ناهنجاریهای مثل رشوه دادن و رشوه گرفتن، پارتی بازی، و ناصالح را بر صالح ترجیح دادن و دروغ و فریب جایگاهی ندارند. زیرا در اساس رفاه اجتماعی و فضای دموکراتیک حاکم اجازه وجود و رشد چنین پدیده های که در ایران کنونی و از جمله برای جمعیت داوران وجود دارد را نمی دهد. گروه ها، اصناف و حرفه ها در نظام جمهوری اسلامی همواره با دغدغه حیطه‍ی اقتصادی، امنیتی، فرهنگی، آموزشی و اجتماعی روبرو هستند که شدت ضعف آن بیشتر از بهبود وضعیت این محیط ها است. موفقیت فردی تعدادی از داوران ایرانی در سطح بین المللی و جهانی را فدراسیون فوتبال تاج و شرکاء و وزیر ورزش به نام خود مصادره کرده اند.

تعرفه ای که چند روز بیش برای سال داوری جاری توسط فدراسیون فوتبال منتشر شده، نرخی را برای دستمزد داوران در نظر گرفته که در مقایسه با چهار دهه بیش نه فقط افزایشی ندارد بلکه کمتر از دستمزدهای دهه ۵۰ تا ۶۰ است!! در حالی که علاوه بر افزایش جمعیت از بیست میلیون نفر به هشتاد میلیون و سایر پی آمدهای مختلف زندگی ناشی از این افزایش، زندگی و هزینه در ایران بر مبنای دلار، یورو و پوند جریان دارد و دلار چهار تومانی و چهل و پنچ ریالی دهه پنجاه و جام تخت جمشید و فدراسیون بزرگان فوتبال کجا و دلار سه و چهار هزار تومانی و لیگ برتر سال ۹۶ و فدراسیون امنیتی تاج بی خبر از ورزش و ساکت معامله گر و تحمیلی چند خط و تیمهایی که با اسم باشگاه و در زیر تسلط دلال ها تشکیل شده اند کجا! از بیمه های خدمات اجتماعی و حقوق و مزایای اندک دوران بازنشستگی و سایر ناهنجاریهای موجود در جامعه داوران ایران هم اگر بگذریم به نقطه دیگری می رسیم که اسپانسر و حامی مالی نام دارد. که داوران و فوتبال ایران از این قبیل حامیان نیز سهمی نمی برند!
انتشار تعرفه جدید به قول علی خسروی از بیشکسوتان داوری: «تعرفه برای هفت سال پیش است. ارقامی خجالت آور که به نظرم اگر می گفتند داوران مجانی و به خاطر رضای خدا وارد زمین شوند و سوت بزنند، ارج و قرب بیشتری داشت نه این که با اعلام این ارقام به جامعه داوری توهین شود».

جدول دستمزد داوران فوتبال در بخش آقایان به این شرح است:
لیگ برتر: داور ۷۰۰ هزار تومان، کمک داور ۴۵۰ هزار تومان، داور چهارم ٣۰۰ هزار تومان

دسته اول: داور ۲۰۰ هزار تومان، کمک داور ۱۴۰ هزار تومان، داور چهارم ۷۰ هزار تومان

دسته دوم: داور ۱۲۰ هزار تومان، کمک داور ۷۵ هزار تومان، داور چهارم ۴۵ هزار تومان

دسته سوم: داور ۱۰۰ هزار تومان، کمک داور ۷۰ هزار تومان و داور چهارم ۴۵ هزار تومان

جوانان، نوجوانان و نونهالان: داور ۶۰ هزار تومان، کمک داور ۴۵ هزار تومان و داور چهارم ۲۰ هزار تومان

وقتی وضعیت آقایان با این همه دبدبه و کبکبه فدراسیون فوتبال چنین است قصه بانوان را از قبل می توان خواند!


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست