• اینکه جریانات مختلف مانند جبهه پودموس چگونه بتوانند از این فرصت بدست آمده موقعیتی بوجود آورند برای همبستگی گسترده‌تر توده ها علیه دولت حاکم، موضوعی است که در چند روز آینده خود را بهتر نشان خواهد داد. اما آنچه از هم‌اکنون روشن است اینکه هر چند این مردم کاتالونیا بودند که از میدان این رودرویی مشخص، پیروز بیرون آمدند اما امکان تشدید سرکوب را نمی‌توان نادیده گرفت ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۰ مهر ۱٣۹۶ -  ۲ اکتبر ۲۰۱۷

همه‌پرسی استقلال کاتالونیا از پادشاهی اسپانیا علیرغم گسیل هزاران نیروی سرکوب تحت فرمان شونیستهای مادریدنشین بانجام رسید.صرفنظ از اینکه همه‌پرسی آن دستاوردهای سیاسی – اقتصادی واجتماعی مورد نظر توده ها را به همراه خواهد آورد یا نیاورد اما اکنون می‌توان گفت یک دستاورد مهمی برای توده ها وخصوصا طبقه کارگر به همراه داشته است و آن اینکه بار دیگر نشان داده است که با اعتراضات وحرکت متحدانه می‌توان بر وحشی ترین نیروها نیز غالب گشت و آنها را به عقب راند.
از چند سال قبل که موضوع رفراندوم مطرح گردید، بورژوازی پایتخت نشین، شمشیرهای خود را علیه آن از رو بست و برای اینکه نگذارد این امر اتفاق افتد به شیوه‌های مختلف دست به سرکوبگری زده است. اما اینبار ناسونالیستهای کاتلان با اراده وعزمی متفاوت از گذشته توانستند توده های وسیعی را حول خواست جدایی با خود همراه نمایند. دولت حاکم بر مادرید نیز فراتر از هر زمان نیروهای خود را برای مقابله با چنین خواستی بسیج نمود. اما تو ده‌ها در کاتالونیا با ابتکارات مختلف خود توانستند بسیاری از نقشه های دولت مادرید را خنثا نمایند، بخشی از آن‌ها به همراه نوجوانان وجوانان دانش آموز، آن مدارسی که برای رفراندوم در نظر گرفته شده بود را به تسخیر خود در آوردند و بااستقرار در آن‌ها قبل از رأی گیری و حفاظت ۲۴ ساعته از آن مکانها برنامه یورش و اشغال چنین مراکزی توسط نیروهای پلیس و ژاندار مری را خنثا نمودند، بخشی دیگر با هدایت حدود ۲۵۰۰ تراکتور به سمت مراکز مهم اقدام به سنگربندی با تراکتور های خود در مقابل سرکوبگران نمودند،عده ای دیگر با اطلاع رسانی های بموقع و حتا شخصی و رودرو با مردم محلات مختلف، مکان جدید استقرار صندوقهای رأی بجای آن مراکزی که توسط پلیس اشغال شده بود به آگاهی مردم می رساندند... چنین ابتکاراتی که خود نشاندهنده عزم راسخ توده های میلیونی برای شرکت در رفراندم بود باعث گرید تا روحیه مردم به نحو چشمگیری بالاتر از روزهای قبل گردد.
نیروهای تحت فرمان دولت مرکزی به همراه هزاران پلیس گسیل شده وقتی دیدند برنامه ریزیها برای وحشت آفرینی و خانه نشین کردن مردم راه بجایی نبرده است به شدیدترین و عریانترین شکل، امر سرکوب وحمله به توده ها را در پیش گرفتند و هر کجا که توانستند و موقعیت به آن‌ها اجازه می‌داد به سبعانه ترین شکل ممکن به زن و مرد، پیر وجوان حمله نمودند و صدها نفر را مجروح و خونین کردند. سبعیت چنان گسترده بود که سروصدای بسیاری از هم ردیفان ماریانو راخوی در دیگر کشورها را نیز بلند نمود. چنین سبعیتی باعث گردید که از یک طرف نقاب از چهره دولتمردان مادریدنشین چه در حاکمیت وچه مانند حرب سوسیالیست در اپوزسیون، بر کنده شود و آن پتانسیل جنایتکارانه ای که در تمامی بخشهای سرمایه داری علیرغم فیگور آزادیخواهانه ای که می‌گیرند وجود دارد، بار دیگر آشکار گردد. این سرکوبگریها حتا ضعیف ترین توجیه از نوعی که در دیگر اعتراضات توسط دولت و نیروهای پلیس عَلم می‌شود (مشابه آن توجیهاتی که یلیس آلمان و دولت مرکل دراعتراضات هامبورگ بکار گرفته بود، مانند مقابله با خرابکاران، غیرمتمدنها واشخاص ضد دموکراسی!)نیز نمی تواند به همراه داشته باشد.چرا که همه مردم در فرایندی آرام فقط می‌خواستند در مراکز رای گیری شرکت نمایند.

خشونتها در کاتالونیا علاوه بر اینکه چهره نیروهای سرکوب را عریانتر نمود اما موجبی گردید تا بخش بیشتری از مردم خود را به مراکزی که از یورش پلیس مصون مانده بود برسانند و علیزغم صفوف طولانی شاهد حضور گسترده تر مردم اعم از پیر و جوان و زن و مرد، حتا زنان باردار و مردانی با گرفتن بچه‌های خویش در اغوش یا انساهایی نشسته در ویلچر باشیم. همگی آن‌ها   با صبر و حوصله ای ستودنی نقطه عطفی در هبستگی برای تقابل با شونیستهای عظمت طلب پادشاهی از خود نشان دادند. علاوه بر این از آنجا که بسیاری از تعرفه های رأی گیری ونیز دفترها و مدارکی که برای ثبت افراد مراجعه کننده به پای صندوقها ضروری بود در پورشهای پلیسی از میان رفته بود، خیلی سریع تعرفه های دیگری آماده نمودند و در بسیاری مراکز ناچار از دفترهای معمولی برای ثبت نام افراد استفاده نمودند و فرم بندیها برای ثبت اسامی افراد نیز با دست بانجام رسید .
در مقابل چنین همبستگی، علیرغم تبلیغات گسترده ای که توسط دولت دست راستی حاکم و شخص ماریو راخوی برای بسیج شونیستی مردم صورت می‌گرفت اما مردم در بسیاری نقاط و خصوصا مادرید دست به اعتراض علیه سرکوبگریهای صورت گرفته زده‌اند و درمرکز مادرید (میدان سول) صدای استعفاء، استعفا سر داده اند.
اینکه جریانات مختلف مانند جبهه پودموس چگونه بتوانند از این فرصت بدست آمده موقعیتی بوجود آورند برای همبستگی گسترده‌تر توده ها علیه دولت حاکم، موضوعی است که در چند روز آینده خود را بهتر نشان خواهد داد. اما آنچه از هم‌اکنون روشن است اینکه هر چند این مردم کاتالونیا بودند که از میدان این رودرویی مشخص، پیروز بیرون آمدند اما چنانچه دولت حاکم در مادرید به حکومت خود ادامه دهد امکان اینکه امر سرکوبگری را تشدید و گسترده تر نماید را نمی‌توان نادیده گرفت. این دولتی که بر سر یک رفراندوم دست به چنین اقدامهایی زده است فردا اگر از جانب کارگران خطری متوجه موجودیت خود بببیند صدها برابر خشونت آمیزتر از بارسلون دست بسرکوب آن‌ها خواهد زد. این واقعیتی است که تمامی دولتهای سر مایه داری ماهیتی سرکوبگرانه دارند ولی چنین شکلی از سزکوب که توسط دولت راخوی انجام گردید با سرکوبگریهای اسلامیهای حاکم بر ترکیه و ایران قابل مقایسه است و انرا نمی‌توان با آنچه در کانادا و یا انگلستان شاهد آن بوده‌ایم مقایسه نمود در نتیجه بزبر کشاندن یا عقب راندن حزب خلق راخوی که دولت را در دست دارد گامی است مهم برای عقب نشاندن شونیستهای عظمت طلب در مادرید. بدون شک فاکتور مهم برای ممانعت از پیشبرد امر سرکوبگرانه دولت، صفوف اعتراضی فشرده و همبستگی مبارزاتی است. چنین همبستگی در اعتراضات و فشردگی صفوف مبارزاتی در کاتالونیا توانست بر خواست مورد نظر راخوی خط بطلانی بکشاند. این تجربه‌ای سترگ است که می‌توان از آن آموخت و فراتر از آن رفت. اکنون اگر چه چشمنداز اعتراضاتی وسیعتر از گذشته نمودار شده است اما آیا بدون یک همبستگی طبقاتی وسراسری کارگران از مادرید تا بارسلون علیه کلیت بورژوازی و از جمله دست اندر کاران دولت حاکم در مادرید می توان انتظار آینده روشن برای مردم کا تالان و یا نقاطی در داخل پادشاهی اسپانیا داشت؟