• اگر از تقاسیر متفاوت این نیرو در مورد بدیل سوسیالیستی، حکومت آلترنایتو و... (که از اول هم بر آن واقف بوده ایم، بگذریم مهمترین پارادوکس "هیئت اجرایی راه کارگر"، موضع گیری های این نیرو به روند اصلاح طلبی در حاکمیت جمهوری اسلامی است و مهمترین بارزه این امر معمولا در مقاطعی که در این رژیم "انتخابات" صورت می گیرد خود را نشان می دهد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۰ مهر ۱٣۹۶ -  ۱۲ اکتبر ۲۰۱۷

19 مهر 1396 برابر 11 اکتبر2017 "هیئت اجرایی سازمان کارگران انقلابی ایران راه کارگر" اطلاعیه ای مبنی بر خروج از "شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست" منتشر کرده است و علت خروج خود را "تغییر سیاست" حزب کمونیست ایران قلمداد کرده است !
در بخشی از این اطلاعیه آمده است: "... تغییری اساسی در سیاست های ائتلافی حزب کمونیست ایران، که یکی از نیروهای تشکیل دهنده "شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست" می باشد، به وقوع پیوست. این چرخش سیاسی با شروع همکاری های سیاسی میان حزب کمونیست ایران و نیروهای کرد ایرانی برای سرهم بندی یک جبهه کردستانی یا "جبهه ملی نیروهای کرد" آغاز شد. بخش مهمی از این نیروها مانند حزب دمکرات کردستان ایران (که طرفدار برقراری منطقه پرواز ممنوع بر کردستان ایران توسط ارتش آمریکا و حمله نظامی است)، حزب کومله ایران، جریان ارتجاعی مذهبی خبات و... از جمله نیروهای شاخص رژیم چنج و متحد نیروهای ارتجاعی سراسری مانند مجاهدین، سلطنت طلبان و نظایر آن ها می باشند که در پی آویزان شدن به ارتجاع منطقه و قدرت های امپریالیستی برای تغییر رژیم در ایران هستند. انتخاب ترامپ به ریاست جمهوری و سیاست دولت آمریکا برای رژیم چنج در قبال رژیم جمهوری اسلامی فرصت ها و امکانات جدیدی برای این نیروها گشوده است." (خط تاکیدها از من است).
این ادعا و یا در این مورد خاص اتهام، محلی از اعراب ندارد و درد "هیئت اجرایی راه کارگر" چیز دیگری است زیرا:

اولا: سیاست همکاری ما با نیروهای سیاسی دیگر در کردستان سیاستی نیست که در حول و حوش تحریم انتحابات رژیم در چند ماه قبل شروع شده باشد، بلکه ما این سیاست را سال هاست داشته ایم و سندی هم در این رابطه در کنگره کنگره ۱۵ کومه له در مرداد ماه ۱۳۹۱ یعنی قبل از تشکیل "شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست" تصویت شده است.

دوما: این سند در کنگره 17 کومه له در تیرماه 1396 با توجه به اوضاع و احوال جدید بروز شده و در آن به صراحت به مورد اشاره راه کارگر، بعنوان عوامل بازدارنده مرزبندی شده است: "احزاب سیاسی فعال در کردستان هر یک می کوشند تا در انطباق با استراتژی سیاسی و پایگاه طبقاتی خود هم پیمانانشان را در سطح سراسری انتخاب کنند. گاه انتخاب ها آنچنان ناهمگون است که پیشبرد امر همکاری احزاب سیاسی در کردستان را به شدت دشوار و گاهی حتی غیرممکن می سازد. هم پیمانی با اصلاح طلبان حکومتی و یا نیروهای شووینیست اپوزیسیون ایرانی، مانند سلطنت طلبان و یا هم پیمانی با سازمان مجاهدین خلق ایران که خواهان برپایی یک جمهوری اسلامی دیگر در ایران است و همگی آنها باحق تعیین سرنوشت مردم کرد دشمنی می ورزند، از آن جمله هستند "
برگرفته از سند "خطوط عمده سیاست کومه له در مورد همکاری و تنظیم مناسبات با احزاب سیاسی در کردستان"

سوما: این سند امر تشکیل "جبهه ملی نیروهای کرد" را در دستور نگذاشته است، بلکه همکاری های عملی و امنیتی و موضع گیری های ضروری و مشترک در مقابل توطئه ها و سیاست های رژیم بر علیه جنبش مردم کرد را مد نظر دارد. در پیشبرد این سیاست تاکتیکی هم همانگونه که سنت مان است، ما ظرفیت پذیرش انتقاد از کاستی ها را داشته ایم و اگر انتقادی صمیمانه روی چگونگی پبشبرد تاکتیک های مشخص بوده است پذیرفته ایم.

با تمام این احوال سئوال این است که اصرار "هئیت اجرایی راه کارگر" بر پافشاری از این اتهام بی ربط به حزب کمونیست ایران چیست؟ چرا آنها که خود مدتهاست تفاوت فاحش بین مواضع استراتژیک خود با ما و اکثریت نیروهای تشکیل دهنده این شورا بررویشان سنگینی می کند، اکنون از"اتاق شیشه ای" بعنوان راست ترین جریان طیف چپ، به دیگران "سنگ پرانی" می کنند و وقیحانه حزب کمونیست ایران را در جبهه "رژیم چنج" و ترامپ جا می دهند و حتی اکثریت نیروهای "شورای همکاری" را هم که ورشیون غیر واقعی آنها را در این رابطه نپذیرفته اند و اطلاعیه تحریم "انتخابات" شورای همکاری را که در آن به صراحت با "رژیم چنج" مرزبندی شده، امضا کرده اند نیز به کمپ ترامپ منتصب می کنند؟

موضوع چیست؟

اگر از تقاسیر متفاوت این نیرو در مورد بدیل سوسیالیستی، حکومت آلترنایتو و... (که از اول هم بر آن واقف بوده ایم)، بگذریم مهمترین پارادوکس "هیئت اجرایی راه کارگر"، موضع گیری های این نیرو به روند اصلاح طلبی در حاکمیت جمهوری اسلامی است و مهمترین بارزه این امر معمولا در مقاطعی که در این رژیم "انتخابات" صورت می گیرد خود را نشان می دهد. در گذشته و در مقطع 2 خرداد سال 76 این جریان در پشت سر دوخردادی ها قرار گرفت و با شکست اصلاح طلبی دو خردادی، آنها بار دیگر به تحریمی ها پیوستند و ظاهرا به انتخابات های بعد از آن نه گفتند. اما این فقط ظاهر قضیه بود چون بند ناف موضع گیری های آنها هیچگاه از امید به تغییر در این رژیم از طریق دست بالا پیدا کردن روند اصلاح طلبی بریده نشد. این تغییر رویکرد ظاهری و خط کشی صوری، نه رادیکالیزه شدن سیاست های جاافتاده توده ایستی آنها، بلکه قطع امید آنها و حتی بخشی از اپورزیسیون راست رژیم بود که امیدشان به اصلاح رژیم به یاس تبدیل شده بود.
"هئیت اجرایی راه کارگر" در آخرین موضع گیری اش برای تحریم "انتخابات" اخیر در بین نیروهای چپ و کمونیست بخوبی این چهره متناقض را از خود نشان داد. (اسناد این بحث ها موجود است) آنها در جلسات شورای همکاری ابتدا با اکراه به پیشنهاد "شورای همکاری" برای تحریم انتخابات برخورد کردند و این اکراه را با بیان این نکته که نباید عجله کرد و بهتر است منتظر بمانیم تا ببینیم فعل و النفعالات درونی جناح ها به کجا می انجامد، نشان دادند. این اکراه و تردید راه کارگر در بین نیروهای شورا جواب نگرفت و پیشنویس اطلاعیه تحریم در دستور کار شورا قرار گرفت. آنها که درد اصلی شان از تردید و توهم موضع گیری خودشان آب می خورد، به پیشویس اطلاعیه گیر دادند و مسئله اصلی این اطلاعیه را عدم موضع گیری این پیشنویس به نیروهای "رژیم چنج" عنوان کردند. شورا با پاراگراف پیشنهادی آنها که این مرزبندی را در خود داشت موافقت کرد و آن را وارد متن اطلاعیه کرد. آنها باز به بهانه اینکه اسامی کل این نیروها درج نشده است با آن مخالفت کردند و شورا ناچار شد با دو سوم آرای نیروها اطلاعیه شورا را که مرزبندی روشن با سیاست تغییر رژیم داشت منتشر کند.

جریانی که با هر تکانه در صف اصلاح طلبان تکان می خورد و تعادلش را از دست می دهد. نخستین قربانی این تکانه ها به انتخاب "هئیت اجرایی راه کارگر اجرایی" اتحاد عمل های جاری نیروهای چپ است که گرایش رفورمیستی آنها را تاب نمی آورند. فروپاشی «اتحاد چپ کارگری» که این نیرو هم یکی از اعضای آن بود، مقارن "انتخابات خاتمی" بود. زمانیکه همراه با فضای اصلاح طلبی به رعشه افتاده بود. "اتحاد چپ" از هم پاشید زیرا موفق نشد اطلاعیه مشترکی درباره انتخابات بدهد و توافق نظر وجود نداشت. به گواهی اطلاعیه های منتشره از سوی نیروهای این اتحاد (که ما جزو آنها نبودیم) آغاز فروپاشی "اتحاد چپ" از اینجا شروع شده بود.
تکانه جدید در دور اخیر حضور رئیسی و انتخاب دوباره روحانی بود. باز خیال پردازی های "راه کارگر اجرایی" تعادلش را بر هم زده بود برای وصل خود به این «جنبش» به هر وسیله ای چنگ می زد. تقاضایش تعویق انداختن اطلاعیه و رصد کردن اوضاع و تعیین تکلیف با "رای اعتراضی" بود. همانگونه که اشاره شد منتظر نمی شد ماند و بالاخره اطلاعیه تحریم با امضا اکثریت شورا منتشر شد. راه کارگر سعی می کرد پیامش را برای "رای اعتراضی" در قالب بیرونی کردن مبارزه ایدئولوژیک درونی به مخاطب برساند. تجربه بد نامی هایش در دوره انتخابات خاتمی به او آموخته بود که باید برای استتار نظراتش پشت یک حمله سنگر بگیرد. و گرفت! سنگر او "رژیم چنج" بود.

مقوله "رژیم چنج" را نه به عملکرد و گذشته و نه به ادبیات تاکنونی حزب کمونیست ایران نمیتوان وصله کرد. سرهم بندی کردن "جبهه ملی نیروهای کرد" و ترس از آوردن نام نیروهای "رژیم چنج" در اطلاعیه و..... کمترین نسبت های سخیفی بود که نثار حزب ما و دیگران کرد. در حالیکه همگان واقفند که حزب کمونیست ایران بهیچوجه این اتهامات را بر نمی تابد و گوینده آنرا دچار توهمات و عدم تعادل می داند. زیرا که نگاه به قدرت و سرنگونی از بالا، در هیچیک از سیاست ها و تاکتیک های حزب مجاز است.
اگر مواضع لیبرالی"هئیت اجرایی راه کارگر" در جریان "انتخابات های" رژیم اینگونه خود را نشان می دهد، سایه روشن جهت گیری های آنها در عکس العمل شان در قبال تشدید فشارهای آمریکا علیه جمهوری اسلامی هم هویداست و می توان نوعی پناه بردن آنها به ناسیونالیسم ایرانی برای مقابل با این فشارها را مشاهده کرد. باید دید که بفرض اگر آمریکا جنگی علیه ایران را ه بیندازد که جایگاه آنها در جبهه دفاع از "میهن" به جای موضعی قاطع و کارگری در برابر هر دو جبهه جنگ چگونه خواهد بود.
کارزار و غوغا "سالاری" راه کارگر اجرایی، به این مسئله به پایان نرسید و آنها در هر جلسه شورا و نوشتجات متعدد علنی این اتهام به حزب کمونیست ایران و دیگر نیروهای امضا کننده اعلامیه تحریم را تکرار کردند و یکی از جلسات جمعی این شورا را که به بررسی این اختلاف اختصاص یافته بود تحریم کردند. همچنین در جلسه ویژه داخلی شورا به درخواست حزب ما، نمایندگانمان به توضیح سیاست های حزب در مورد این ادعا پرداخته و از حسن نیت و حساسیت های مسئولانه نیروها نسبت به جایگاه کومه له و جنبش کردستان تشکر و قدردانی کردند. در این جلسه نیز ما به صراحت مرزبندی خود را با هر نوع پروژه تغییر رژیم از بالا تاکید کردیم.
"شورای همکاری" همچنین تصمیم گرفت دو جلسه علنی برای بحث در مورد "رژیم چنج" و "رای اعتراضی" که نگاه به دو نوع تغییر رژیم از زاویه "پروژه آمریکایی تغییر رژیم" و روند "استحاله و اصلاح طلبی" درون خود رژیم داشت برگزار کرد و آنها در هیچ یک از این جلسات پای این موضوع که سیاست آنها در مورد "انتخابات" را که ایجاد توهم به روند اصلاح طلبی با اتکا به "رای اعتراضی" در برمی گرفت نرفتند و ادعاها و اتهام زنی های خود را تکرار کردند.

ابداعات "سبک کاری"

بحرانی که "هئیت اجرایی راه کارگر" در چند ماه اخیر به بهانه موضع گیری سیاسی نیروهای دیگر ایجاد کرده بود، تنها در سطح یک دیالوگ سیاسی و یا یک اختلاف نظر باقی نماند. آنها همانگونه که قبل تر ها هم از روش های ناسالمی که همکاری های مشترک نیروهای چپ را با دشواری روبرو می کرد، در این دوره و هنگامی که جواب سیاسی مورد نظر خود را از اکثریت نیروهای این نشست دریافت نکردند، با بدعت هایی از قبیل اینکه این نیروها زمانی می توانند موضع گیری رو به بیرون به نام "شورای همکاری" داشته باشند، که هیچ نیرویی در این جمع مخالف نباشد و این در حالی بود که "شورای همکاری" در آیین نامه و توافقات داخلی خود سقف "دو سوم" را برای انتشار اعلامیه برسمیت شناحته بود و همه موضع گیری های تاکنونی این شورا بر این اساس پیش رفته بود. به عبارت دیگر این جریان "حق وتو"، و "بایکوت" را برای خود قایل شده و در مواردی عملا کار بیرونی شورا را فلج ساخت، چون بسیار طبیعی بود در شورایی با تنوعات نظری متفاوت همواره یک یا چند نیرو می توانستند مخالف باشند.
"شاهکار"های این جریان به حضور و نقشش در "شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست" در این دوره برنمی گردد. راهکارهای انحلال طلبانه و اپورتونیستی این جریان را در به شکست کشاندن "اتحاد چپ انقلابی"، "غوغا سالاری" و متهم کردن جریان سیاسی چپ دیگر را عوامل امپریالیسم خواندن، به بهانه پشتیبانی آنها از "ایران تریبونال" (علیرغم هر ضعفی که این تریبونال داشته است) و... را نه ما، که در این تجربه ها شرکت نداشته ایم، بلکه نیروهای دیگر چپ بیاد می آورند، و ادبیات مکتوب آنها در این رابطه ها کم نیست.
اتهام زنی، تخریب و صدور حکم بر علیه دیگران، برای نیروی که خود کارنامه درخشانی ندارد و زیگزاگ های سیاسی راست روانه اش بر همگان آشکار است، یکی از عوارض مخرب ایجاد بی اعتمادی، یاس و سرخوردگی، بجای تقویت روحیه همکاری، همگامی و همراهی نیروهای چپ در پاسخ به وظایف سیاسی رو به جامعه بحرانی ایران است و باید مردود شناحته شود و هر چند دشوار است اما لازم است "هیئت اجرایی راه کارگر" به این سبک کار تخریی و انحلال طلبانه نگاهی دوباره بیاندازید و نقش منفی شان در تمام اتحادهای تاکنونی مروری بکند. این به نفع آنهاست.

13 اکتبر 2017
**
توضیح: تکرار "هیئت اجرایی راه کارگر" در این نوشته به منظور تفکیک آنها از "سازمان راه کارگر" که در "شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست" فعالیت دارد می باشد.

اخبارروز- متن کامل بیانیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر) چرا از" شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست" خارج شدیم! در ستون "میز احزاب" اخبارروز:
www.akhbar-rooz.com