|
•
سروده ای چو به یاد آیدم ز م.سحر،
تو گوییا که وزد بر دل ام نسیمِ سحر.
چو از شبی بسراید که دینِ کین آورد،
حماسه هاش می آرد مرا شمیمِ سحر.
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
چهارشنبه
۱٣ دی ۱٣۹۶ -
٣ ژانويه ۲۰۱٨
در ستایشِ م.سحر
سروده ای چو به یاد آیدم ز م.سحر،
تو گوییا که وزد بر دل ام نسیمِ سحر.
چو از شبی بسراید که دینِ کین آورد،
حماسه هاش می آرد مرا شمیمِ سحر.
«سحر» بخواند خود را و آرزو دارد
کز آنِ خویش کند طینتِ سلیمِ سحر.
نگر به رُستنِ خورشید از دلِ دریا:
که ماتِ خود کندت مُعجزِ عظیمِ سحر!
در آفتاب،شگفت آیدم ز دیدنِ فقر:
که سیم بارَد و زر طینتِ کریمِ سحر!
اگر که سیم و زرِ قلب از میان برود،
توان خرید جهان را به زرّ و سیمِ سحر.
از آفتاب نمادی کند حقیقت را:
از این همال ندارد دُرِ یتیمِ سحر.
وَ این نشانِ دلِ مهربان و روشنِ اوست
که بر نهاد به خود خامه نام«م.سحر».
توانِ کژ سری اش هست،چون پگاهِ نخست:
به هیچ روی،ولی،دُژ مباد خیمِ سحر!
«مباد»را بگذارم،که شک تراود از آن:
دروغ نیست ،بلی، نیست در صمیمِ سحر.
وَ از دروغ حذر می کند:که داند از آن
سیاه روی شود گونه ی عقیمِ سحر.*
وَ جُز فروغِ درون نیست ،آنچه ،پیشاپیش،
وَ در سراسرِ شب،داردش مُقیمِ سحر.
برادری ست اناهید را،که خواهد زد
به سیمِ آخرِ خود،یا،همان،به سیمِ سحر.
وَ باد تا که شود آفتابِ فردامان:
چو پای خویش برون بنهد از گلیمِ سحر.
ولی مباد که روزی بیاید از قهرش،
که شب مرا نبرد خواب:وآن ز بیمِ سحر!
یکم آذرماه ۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن
*حافظ یاد باد.
با م.سحر
۱
ای دوستِ من! که خامه نام ات «سحر»است،
وَ شعرِ تو شب را سحری پرده در است!
تو عیبِ مرا بینی وبس! عیب است این:
عیبی که نه زیبنده ی اهلِ هنر است!
۲
حافظ،که من ام به بینش از وی کمتر،
وز هر دگری کآیدش از پی کمتر،
فرمود:ز می عیب و هنر با هم گوی:
هر چند من ام،در هنر،از می کمتر!
۳
کی گفت،به چشمِ خود،ز کم هم کم باش:
کوچک ترِ شاعران تو در عالم باش؟!
من کوچکِ کوچکانِ درگاهِ تو ام:
تو سعدی وحافظِ زمان با هم باش!
۴
مایان ،که لگدخوارِ سُمِ گاو و خریم،
بگذار ز آزُردنِ هم در گذریم.
اکنون که زمان به قهر بر ما گذرد،
شایاست که خود به مهر در هم نگریم.
۵
در چشم«ولی»،هرزه و هرزیم همه:
هر یک به یکی گلوله ارزیم همه!
تا قهرِ وَ را تاب توانیم آورد،
آن به که به هم مهر بورزیم همه!
یکم آذرماه ۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن
|
Twitter
دنباله
Google
Yahoo
بالاترین
