• مقامات حکومت دو راه بیشتر پیش روی خود ندارند. یا به ندای مردم گوش می دهند، به مطالبات آنها در زمینه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی پاسخ می دهند که در رأس آن سپردن حق حاکمیت به مردم است و یا در موقعیتی بسیار ضعیف تر، گام به گام تسلیم فشارهای خارجی می شوند و با خریدن چند روز بیشتر عمر رژیم، کشور را برای سالهای طولانی عرصه تاخت تاز بازیگران جهانی و هرج و مرج داخلی خواهند کرد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۴ ارديبهشت ۱٣۹۷ -  ۲۴ آوريل ۲۰۱٨

با توجه به آنچه در خبرهای چند روز گذشته مطرح شده پرونده «برجام» قبل از اینکه فرجامی بیابد بار دیگر به دست انداز افتاده است و به روی «میز» ٥+١+١ بازگشته است .
-ترامپ می خواهد آنرا پاره کند .
- سه کشور اروپائی به رهبری فرانسه خواهان حفظ آن و رفع نگرانیهای ترامپ هستند.
- چین ساکت است .
-روسیه و جمهوری اسلامی ایران فعلاً با هرگونه گشایش این پرونده مخالفت کرده اند.

آنچه مسلم است اگر هیچ مذاکره جدیدی صورت نگیرد ترامپ توافق آمریکا را تمدید نخواهد کرد. بیرون رفتن آن از توافق ممکن است از طرف سایرین تأئید نشود، اما چالش بسیار بزرگی را بویژه در عرصه اقتصادی و تجاری و مبادلات بانکی بین ایران و جهان خارج و همینطور کشورهای طرف رابطه با ایران بازخواهد کرد. این بارِ سنگین، کار را بر اقتصادِ تا همینجا در گِل مانده ایران بس دشوارترخواهد کرد.

حالت دوم این است که چون اساس مخالفت با اتمی شدن ایران برای آمریکا و غرب رفتار حکومت ایران در منطقه و بویژه موضع آنها در قبال اسرائیل است، که با تحولات سالهای اخیر در عراق و سوریه برجسته تر هم شده و در مواردی با تحریکات آشکار سران سپاه و شخص خامنه ای به نامگذاری بر روی موشکهای به نمایش گذاشته شده است، اسباب بهانه را هم فراهم کرده است، باب مذاکراتی در این عرصه باز شود. تلاش رئیس جمهور فرانسه فعلاً بر این عرصه متمرکز است. او به طور ضمنی، تأئید همتایان اروپائی خود را دارد و قرار است در ماه مه با ولادیمیر پوتین هم دیدار داشته باشد که بی تردید همین موضوع محور گفتگوهای آنها خواهد بود. ناگفته نماند که روسیه اگر چه امروز نقش متحد جمهوری اسلامی را به نمایش می گذارد اما روابط بسیار حسنه و مبتنی بر منافع تجاری با عربستان و دوستی با اسرائیل راهم در جیب خود دارد و برای همیشه با بازشدن راه گفتگو مخالفت نخواهد کرد.

در ایران فعلاً این حسن روحانی است که در این باره حرف می زند و نطق های خسته کننده او به شکل آشکاری بازتاب شکست اوست. روحانی که بلافاصله بعد از امضاء برجام از طرف جناح غالب حکومتش مورد حمله بود و نتوانست به «برجامِ دو» برسد و حتی حرف خود را برای گفتگوی فراگیر (بخوان آمریکا) باز کند با رفتن اوباما و آمدن ترامپ در پست ریاست جمهوری آمریکا گرفتاری جدیدی را پیش روی خود دارد.

امروز به سیاق سابق خامنه ای خاموش است. شاید هم مثل دوره پیش از برجام، در مسقط مشغول مذاکره است، اما هر دو جناح باید بدانند زمان، این بار کوتاه است و مردم ایران هم بیش از این تحمل نتایج تحریم و بدتر از آن حمله نظامی به کشور را ندارند.

دست کشیدن از دخالت در امور سایر کشورها، که مردم ما هم به اشکال مختلف و در غالب شعارهای گوناگون آنرا فریاد کرده اند تنها چاره گذر از این چالش بزرگ است. نظامی تر کردن بیشتر فضا، امنیتی تر کردن اوضاع داخلی و سنگین تر کردن بار فشار اقتصادی بر دوش مردم نه چاره بلکه فراهم کننده شرایطی است که عواقبش بسیار زیانبار خواهد بود.

مقامات حکومت دو راه بیشتر پیش روی خود ندارند. یا به ندای مردم گوش می دهند، به مطالبات آنها در زمینه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی پاسخ می دهند که در رأس آن سپردن حق حاکمیت به مردم است و یا در موقعیتی بسیار ضعیف تر، گام به گام تسلیم فشارهای خارجی می شوند و با خریدن چند روز بیشتر عمر رژیم، کشور را برای سالهای طولانی عرصه تاخت تاز بازیگران جهانی و هرج و مرج داخلی خواهند کرد.