سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

دیدن به چشمِ بیزاری


اسماعیل خویی


• آذرخش
چادرِ سیاهِ ابر را دراند؛
وز پس اش
تُندر،
    از کجای آسمانِ تیره،
                  ماشه ی تُفنگِ ناپدیدِ خویش را چکاند و
                                                            انفجارِ ناگهان ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۹ ارديبهشت ۱٣۹۷ -  ۱۹ می ۲۰۱٨


 
برای سبولی

آذرخش
چادرِ سیاهِ ابر را دراند؛
وز پس اش
تُندر،
   از کجای آسمانِ تیره،
               ماشه ی تُفنگِ ناپدیدِ خویش را چکاند و
                                                         انفجارِ ناگهان
زاغِ بی عزا سیاه پوش را
                      ز شاخِ نارون پراند؛
وز پس اش
تُندبار کرد آنچه تُندبار می کند:
زآن سپس که گُربه را ببینم از دریچه ی اتاقِ خویش،
در میانه ی چمن،
کز هراسِ تر شدن،
با چه سرعتی فرار می کند!

حیرتا!
من ندانم آن دم از چه رو
یادِ سالِ ۶۷،
یادِ خشکسال و زلزله،
یادِ شورش و شعارهای جان به لب رسیدگانِ دی،
نیز یادِ دخترانِ انقلاب،
همزمان همه،
بر دل ام گذشت؛
وز پسِ کم از دمی
چهره ی «مقامِ رهبری»
پیشِ چشم ام آشکار گشت.

دیدم اش که،
             زیرِ تُندبار،
گوییا که گُربه را،در آن فضای تار،
با سگ اشتباه کرده است؛
وَ از او که نه،
             ز وحشتِ نجس شدن،
                                 فرار می کند:
با شتابی آنچنان که،در گریختن،
                               دراکولای خون مکیده هم به گَردِ او نمی رسد!             
ناگهان،عبا به دوش او
بالِ بوف
و صدای او صدای زاغ می شود:
می پَرَد به سوی آسمان و قار قار می کند!

من،همان ز دور،
به«مقامِ رهبری»نگاه می کنم؛
و آنچنان که گوییا
دستی از درون مرا
قلقلک دهد،
قاه قاه می کنم!

سوم فروردین ۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست