• ما در ایران اعتصابات گسترده و بعضا اعتراضات تند خیابانی داریم اما اینها منجر به تغییر نظام نمی‌شود. منجر به شورش‌های شهری می‌شود ولی بعد گروه‌های نظامی می‌آیند و قدرت را دست می‌گیرند. در وادی نظر و حتی عمل پروژه براندازی بدون حمایت ملی با مولفه های پیش گفته میتواند خوب شروع‌ شود، بد ادامه پیدا کند و فاجعه‌آمیز تمام ‌شود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ٣ آبان ۱٣۹۷ -  ۲۵ اکتبر ۲۰۱٨

در باب تحریم های آمریکا علیه ایران چند موضوع را باید از هم تفکیک کرد زیرا مهم نیست که اپوزیسیون چه نیتی دارد، چرا که تحریم‌ها بر مبنای نیات و اهداف دولت آمریکا پیش می‌رود نه بر مبنای اهداف اپوزیسیون! که نقشی در متوقف کردن یا تشدید یا تغییر جهت تحریم‌ها ندارند. اپوزیسیون در ماجرای تحریم مشخص نمیکند که دفاع از تحریم ایران براساس منافع ملی ایران است یا منافع ملی آمریکا و اگر بعد از تحریم و عدم سازش نظام ایران شرایط منجر به جنگ میان ایران و آمریکا بشود آنها از کشور آمریکا دفاع می کنند یا ایران.
دفاع از تحریم‌ها اگر منجر به جنگ شود اپوزیسیون برانداز را در موقعیت دشواری قرار می‌دهد و آن موقع باید از حمله نظامی آمریکا به ایران حمایت کندو بار دیگر آن حس حقارت تاریخی که ایرانی ها قادر به رقم زدن سرنوشت خود نیستند تا چند نسل بر روان تاریخی مردم غلبه میکند. نکته جدیدی که برخی از اپوزیسیون مطرح میکنند مثال واتسلاو هاول و نسلون ماندلا را میزنند که در دوران مبارزات خود مدافع تحریم رژیم های کشورهای خود بودند که این به لحاظ تجربه واقع شده درست است اما مشکل از همینجا شروع میشود که ما در ایران واتسلاو هاول‌ و ماندلایش را نداریم. واتسلاو هاول، ماندلا اینها قابلیت بسیج و سازماندهی اعتراضات را داشتند، در کشورهای خودشان زندانی بودند و می‌توانستند بسیج کنند و رهبری جنبش را به عهده داشتند.
اپوزیسیون میگویند مردم در دی ماه ۹۶ به خاطر گرانی و بیکاری و رکود به خیابان ریختند و اعتراض کردند و در تمام این اعتراض‌ها از دی ماه تا مرداد ماه ۹۷دیده‌ایم، یک بار علیه دولت آمریکا یا کسانی که از تحریم‌ها دفاع می‌کنند شعار نمی‌دهند و برعکس شعار می‌دهند که «دشمن ما همین جاست/ دروغ می‌گن آمریکاست»پس بر همین مبنا مردم موافق تحریم هستند!
اما موضوع این است که اگر اپوزیسیون برانداز قوی هستند و توان بسیج و سازمان‌دهی دارند در این موقع می‌توانند تقاضا کنند که جهان و آمریکا ایران را تحریم کنند. اما در نبود اپوزیسیون دست به نقد داخلی که جنبش قوی را در داخل دارد رهبری میکند، این تحریم‌های اقتصادی منجر به تغییر نظام نمی‌شود. بلکه منجر به بسته شدن فضا، فساد اقتصادی بیشتر و فقر بیشتر مردم می‌شود. بعنوان یک نقد ما میدانیم که تظاهرات دی ماه ۹۶ در موقعی نبوده که فشار اقتصادی و تحریم ها به اوج رسیده بر عکس در مواقعی که فشار اقتصادی و تهدید خارجی بیشتر می‌شود، ملاحظات ملی و ترس مردم از بدتر شدن اوضاع موجب می‌شود که ساکت‌تر بشوند. تحریم‌های اقتصادی منابع نظام را تحت فشار قرار می‌دهد ولی منجر به این نمی‌شود که نظام آزادی بدهد قدرت را دو دستی تقدیم اپوزیسیون کند، بلکه در شرایط حاد تحریم و تنش سیاست خارجی باعث می‌شود که فضا در داخل نظامی‌تر شود و جناح راست افراطی و تندرو جهت یکپارچه کردن بلوک قدرت بر سر کار بیایند.
اگر اپوزیسیونی توانایی و قدرت بسیج سیاسی کسب کند، اگر در ایران باشد، تشکیلات داشته باشد و جامعه پشت سرآن بسیج شود و کنش اعتراضی در ساخت قدرت تأثیر بگذارد، آنوقت اپوزیسیون برانداز می‌تواند تقاضای تحریم قدرت‌های خارجی علیه کشور را هم بکند و هیچ اشکالی ندارد ولی اپوزیسیون مدعی براندازی در این موقعیت نیست.
ما در ایران اعتصابات گسترده و بعضا اعتراضات تند خیابانی داریم اما اینها منجر به تغییر نظام نمی‌شود. منجر به شورش‌های شهری می‌شود ولی بعد گروه‌های نظامی می‌آیند و قدرت را دست می‌گیرند. در وادی نظر و حتی عمل پروژه براندازی بدون حمایت ملی با مولفه های پیش گفته میتواند خوب شروع‌ شود، بد ادامه پیدا کند و فاجعه‌آمیز تمام ‌شود. دولت ایران دولتی از سنخ دولت های اروپای شرقی نیست و رهبران نظام از لحاظ امنیتی و نظامی جایی ندارند که بروند و پناهنده شوند و بیشترین انگیزه را هم برای بقا و ماندن در کشور و جنگیدن دارند. در ایران به دلایل مشخص جنبش‌های بدون سربه جایی نمی‌رسد. جنبش براندازی تا سر و سازمان و رهبر نداشته باشد نمی‌تواند نارضایتی‌های متفرقه را بسیج کند.