اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۷ آبان ۱٣۹۷ -  ۲۹ اکتبر ۲۰۱٨

دادگاه اراک برای ۱۵ کارگر هپکوی اراک حکم شلاق و زندان صادر کرده است. از طرف دیگر هاشم خواستار معلم بازنشسته ی معترض را دستگیر و در بخش روانی یک بیمارستان در مشهد بستری (زندانی ) کرده اند.
این بخشی از داستان یک جدال عظیم اجتماعی است که بدون شک جمهوری اسلامی در آن بازنده است.

بالغ بر ۲۰۰۰ کارگر هپکوی اراک در طی یک دهه مبارزه ی پیگیر و بی امان از اشتغال خود دفاع کرده و دستمزدهای معوقه شان را که گاها به ۱٣ ماه می رسد، خواستارند. در پی تعطیل بخشهایی از این مرکز بزرگ تولیدی ماشین های سنگین، بخش زیادی از کارگران بیکار و بی مزد مانده اند.
تجمعات بزرگ و راه پیمایی کارگران در سطح شهر همواره با حمله ی نیروهای امنیتی و گارد ویژه ی اعزامی از تهران روبرو شده است. تیراندازی هوایی و استفاده از گاز اشک آور ابزار مداوم نیروهای رژیم برای سرکوب کارگران بوده است. اما این تعرض های وحشیانه نتوانسته است کارگران را به عقب بنشاند و از خواستهای امنیت شغلی و گرفتن دستمزدهای پرداخت نشده باز دارد.
حکم شلاق و زندان آخرین حربه ی نمایندگان سرمایه داری ایران علیه کارگران هپکو است. دشمن کارگران می خواهند بهر وسیله شده مبارزه ی پرشور کارگران را به شکست بکشاند و از هپکو و کل طبقه کارگر زهر چشم بگیرد. اما این ددمنشان پست، خود می فهمند که زمانی دزدکی کارگر آقدره را شلاق زدند و بعد به غلط کردیم افتادند و در مورد حکم شلاق کارگران بافق وزیر کارشان را فرستادند تا لغو این حکم شنیع را اعلام و مانع خشم بیشتر کارگران شده و برای خود وقت بخرند. این بار هم دولت سرمایه داران سرنوشتی جز این نداشته و کارگران هپکو پوزه شان را به خاک خواهند مالید.
اما دولت بجز سرکوب و ارعاب، حربه های دیگری هم علیه کارگران دارد. خانه کارگر در جریان مبارزات شجاعانه کارگران هپکو همواره نقش مخرب و بازدارنده داشته است. وابستگان به این مرکز ضد کارگری با پوشاندن لباس سفید بر تن کارگران و حمل عکس خامنه ای در پیشاپیش تظاهرات را به کارگران تحمیل کردند. همچنین خانه کارگر با طرح توجیهات و خواستهای انحرافی و نامربوط از قبیل اینکه مدیریت ناکارآمد است و یا کارخانه باید دوباره دولتی شود، مبارزه کارران را به بیراهه می کشاند.خانه کارگر نه ابزار اتحاد و قدرت و مبارزه طبقه کارگر، بلکه مایه ننگ و شرم و هتک حرمت طبقه کارگران و تسلیم در مقابل سرمایه دارن و دولتشان است!
از طرف دیگر، مدیران دولتی از جمله فرماندار پست فطرت و مکار اراک هم بیکار ننشسته و هر بار درمذاکراتشان با چرب زبانی کارگران را با وعده وعیدهای توخالی به خانه می فرستد.
اما هپکو این قلب تپنده مرکز بزرگ صنعتی اراک، با تجمعات بزرگ، بستن خیابان ها...، صدای فریادشان را در میان شلیک گلوله ی پاسداران سرمایه، به گوش ساکنین شهر اراک و هم طبقه ایهای خود رسانده اند.
کارگران هپکو، ضمن اینکه به حمایت بخشهای دیگر طبقه ی خود نیازمندند، در همان حال تنها رمز پیروزی و تداوم پایداریشان، در اتحاد کارگران شاغل کنونی و بیکار شده و کارگرانی که ماه ها دستمزد معوقه دارند و در سازمان دادن و رهبری کردن مبارزه خود مستقل از خانه کارکر و دولت که دشمن واقعی شان هستند، می باشد. کارگران هپکو شاهد پافشاری هم طبقه ای های خود در هفت تپه برای حفظ سازمان و اتحاد خود هستند. شاهدند که رهبران و فعالین کارگری خواهان ایجاد شوراهای کارگری و برگزاری مجامع عمومی شان هستند...
این تجارب را باید به دست گرفت و از آن آموخت. بدون اتحاد یکپارچه ی کارگران شاغل و اخراج شده ی هپکو، بدون سازمان قدرتمند کارگری، بدون مجامع عمومی و برپایی شوراهای کاگری، شانس پیروزی بسیارکم تر است. این جدال باید به عقب نشینی دشمنان کارگران در میان کارفرماها و دولتیان مزدورشان در مقابل حق طلبی و مبارزه بر سر نان سفره ی خانواده های کارگران بینجامد.
جنبش محرومان برپا شده است. کارگران، معلمانی که دیروز در یک تحصن و اعتصاب سراسری ابراز قدرت کردند وامروز صدای اعتراضشان را به عملکرد بیشرمانه و جبونانه ی دولت در تعرض به یک معلم زحمتکش، بلند کرده اند، زنان ازادیخواه و برابری طلب...، همگی اجزای مختلف جنبشی هستند که می تواند و باید رژیم سرمایه داران در ایران را به زانو در آورده و به زیر بکشد.

حزب حکمتیست (خط رسمی)
۶ آبان ۹۷- ۲٨ اکتبر ۲۰۱۶