سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

نماینده کورد مجلس در اعتصاب غذا به سوی «اعتراض مرگ»
دیلار دیریک - ترجمه آرش گنجی


• ضربان قلب او میان ۵۵ تا ۶۰ در حالی که فشار خون او حدود ۵ تا ۷ است. دیگر هیچ مایعی حتا آب قبول نمی کند. پانزده کیلو از دست داده و به سختی می تواند حرف بزند یا راه برود. یک ماشین آمبولانس دم در زندان منتظر اوست. پزشک از او درخواست امضا می کند بلکه در شرایط اضطراری بتوان درمانش کرد اما لیلا گوون می گوید هیچ معالجه ای را در صورت امکان نخواهد پذیرفت ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱ بهمن ۱٣۹۷ -  ۲۱ ژانويه ۲۰۱۹



لیلا گوون، نماینده ی حزب دمکراتیک خلق ها در مجلس، پس از ۶٨ روز اعتصاب غذا با مطالبه ی پایان دادن به انزوای عبدالله اوجالان، رهبر کوردها، در وضعیت وخیمی به سر می برد.

«ضربان قلب او میان ۵۵ تا ۶۰ در حالی که فشار خون او حدود ۵ تا ۷ است. دیگر هیچ مایعی حتا آب قبول نمی کند. پانزده کیلو از دست داده و به سختی می تواند حرف بزند یا راه برود. یک ماشین آمبولانس دم در زندان منتظر اوست. پزشک از او درخواست امضا می کند بلکه در شرایط اضطراری بتوان درمانش کرد اما لیلا گوون می گوید هیچ معالجه ای را در صورت امکان نخواهد پذیرفت.»

پیام فوق به تازه گی از سوی فعالان کورد در مقابل شورای اروپا در استراسبورگ به اشتراک گذاشته شد، آن ها یک اعتصاب غذای نامحدود را با مطالبه ی پایان دادن به انزوای کامل عبدالله اوجالان، متفکر و رهبر سیاسی کوردها، در ۱۷ دسامبر ۲۰۱٨ آغاز کردند.
فرد مورد اشاره در این پیام کوتاه لیلا گوون ۵۵ ساله است که امروز شصت و هشتمین روز اعتصاب غذای نامحدود خود را در زندان سپری می کند و جان او به شدت در خطر است. گوون عضو کورد منتخب قانونی پارلمان ترکیه، عضو حزب دمکراتیک خلق ها (HDP)، شهردار سابق و رئیس مشترک کنگره ی جامعه ی دمکراتیک (DTK)، یعنی بزرگ ترین جامعه ی مدنی مناطق کوردنشین ترکیه، است.
او به دلیل انتقاد از تهاجم غیرقانونی دولت ترکیه و اشغال عمده ی مناطق کوردنشین عفرین در روژاوا (شمال سوریه) از ژانویه ی ۲۰۱٨ در زندان به سر می برد. طی این عملیات نظامی، جنایات جنگی شدید روی داد و شهروندان به طور نظام مند هدف میلیشیاهای سوری تحت حمایت ترکیه قرار گرفتند، کار این میلیشیاها تجاوز، تاراج، آدم ربایی و کشتار بود بی آن که برای این جنایات مجازات شوند.
به دلیل وضعیت مقررات اضطراری تحمیلی به کشور پس از کودتای ۲۰۱۶ لیلا گوون اولین مورد در تاریخ نماینده گی در ترکیه است که پس از انتخاب شدن از زندان آزاد نشد.
او طی آخرین دادگاهی که در نوامبر برگزار شد اعلام کرد:
«امروز سیاست انزوا علیه آقای اوجالان نه فقط او را بلکه با تمرکز بر شخصیت او کل جامعه را هدف قرار داده است. منزوی کردن یک جنایت علیه بشریت است. من یک اعتصاب غذای نامحدود به نشان اعتراض علیه انزوای آقای اوجالان آغاز می کنم. من در این دادگاه از همین حالا به بعد دفاعی از خود نخواهم کرد. به اعتراض ادامه خواهم داد تا زمانی که نظام قضایی به احکام غیرقانونی خود پایان دهد و این سیاست منزوی کردن تمام شود. اگر لازم شود این اعتراض را تا سر حد مرگ پیش خواهم برد.»

                                    اوجالان کلید صلح در کردستان

از سال ۲۰۱۱ دسترسی اوجالان به وکلای خود به طور نظام مند منع شده است. از سال ۲۰۱۲ یک شب زنده داری اعتراضی دائمی در مقابل شورای اروپا خواهان آزادی او است. آخرین نشانه ی حیات که از اوجالان دریافت شد طی یک دیدار خانواده گی در سال ۲۰۱۶ بود و آن هم پس از فشار عمومی گسترده به دلیل تردید درباره ی احتمال آسیب دیدن او پس از تلاش به کودتا در تابستان. شنبه ۱۲ ژانویه پس از فشار شدید به دولت ترکیه در نتیجه ی اعتصاب های غذا، برادر اوجالان توانست او را در زندان ملاقات کند. در روزهای آینده انتظار می رود بیانیه ای در این باره منتشر شود. اعتصاب های غذا با این حال ادامه دارد. هر چه باشد، هدف از این اقدامات نه فقط دریافت خبر تأیید زنده گی اوجالان بلکه پایان دادن به منزوی کردن رهبر و ممکن ساختن دیدار وکلا با او بود.
اوجالان را همه به عنوان نماینده و مذاکره کننده ی ارشد خلق کورد در مذاکرات صلح با دولت ترکیه می شناسند. او آغازگر چندین آتش بس و طرح های ابتکاری برای پایان دهی به درگیری ها بود. با منزوی کردن او، ترکیه فعالانه هر گونه فرصت بازگشت به میز مذاکره و پایان دادن به خشونت ها را بر باد داد. در یک کارزار جمعاوری امضا در میان سال های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ بیش از سه و نیم میلیون کورد ضمن اعلام این که اوجالان را نماینده ی خود می دانند با خطر زندان و خشونت درافتادند. کارزار بین المللی جمعاوری امضا برای آزادی عبدالله اوجالان که در سال ۲۰۱۵ به پایان رسید توانست رقم خیره کننده ی ٣/۱۰ میلیون امضا را به ثبت برساند.
اوجالان گذشته از قرارگیری در مقام رهبر سیاسی و مذاکره کننده که ده سال پیش یک نقشه ی راه صلح به دست داده بود، معمار کنفدرالیسم دمکراتیک، یک طرح سیاسی و اجتماعی برای زندگی مردمان در همبسته گی، دمکراسی رادیکال، رهایی زنان و بوم شناسی نیز به شمار می آید. جنبش زنان کورد که یک جنبش توده ای و رزمنده و یکی از سازمان یافته ترین نماینده گی ها در مبارزه علیه پدرسالاری به شمار می آید وام دار چشم اندازهای اوجالان درباره ی اهمیت نابودی سلطه ی مردانه در آفرینش یک حیات آزاد است.

ماه آینده بیستمین سالگرد ربایش او در نایروبی است، چیزی که جامعه ی کورد از آن به عنوان یک «توطئه ی بین المللی» یاد می کند با این دلیل که همکاری میان چندین سرویس اطلاعاتی از جمله سیا، موساد و میت ترکیه موجب یک عملیات با رهبری ناتو شد.
به اصطلاح قوانین ماندلا مجموعه ای از اصول است که در سال ۲۰۱۵ به تصویب ملل متحد رسید مشتمل بر قوانین علیه شکل های حبس انفرادی که مانع از عدم برخورداری تماس انسانی به مدت ۲۲ ساعت یا بیش از آن در یک روز برای فرد محبوس در دوره ای متجاوز از ۱۵ روز متوالی می شود. به این معنا، منزوی کردن اوجالان توأم با نقض حقوق او در برخورداری از وکلا و اعضای خانواده ی خود به علاوه ی انسداد نظام مند ارتباطات او با جهان خارج، ابعاد شکنجه گرانه پیدا می کند. حقوق دانان استدلال می کنند که زندان امرالی یعنی جایی که اوجالان در آن نگهداری می شود مکانی است که حق و عدالت به طور نظام مند در آن تعلیق می شود.   

                                           همبستگی بین المللی

طی هفته های گذشته، چندین اقدام همبسته گی انجام شده چه سازمان یافته در سطح عام و چه در محافل سیاسی نهادینه تر. نزدیک به ۲۰۰ نفر در حال حاضر در زندان های ترکیه در اعتصاب غذا به سر می برند. در اروپا پانزده فعال کورد و شخصیت سیاسی از جمله دیلک اوجالان، نماینده ی سابق پارلمان، دست به کار یک اعتصاب غذای نامحدود در استراسبورگ شده تا به کمیته ی شورای اروپا در منع شکنجه و سایر رفتارها و مجازات های ظالمانه، غیر انسانی و تحقیر آمیز (CPT) در انجام وظایف این نهاد فشار آورد و تنها مطالبه ی اساسی خود را از آن بیان دارد: انجام یک دیدار برای بررسی وضعیت عبدالله اوجالان.


امام سیس، فعال جوان کورد، وارد بیست و نهمین روز اعتصاب غذای خود در ولز شده در حالی که ناصر یاغز در هه ولیر (اربیل)، کوردستان جنوبی (عراق) به ۵۵مین روز خود رسید. سایر اعتصاب های غذا در مخمور، کمپ پناهندگی خودمتار کورد، به علاوه ی مکان های مختلف در عمده ی نواحی کوردنشین سوریه، عراق و ایران و همچنین در لبنان و ارمنستان به پیش برده می شود. علاوه بر این ها بسیاری افراد دیگر هستند که دست به اعتصاب های موقت چرخشی هم در مناطق کوردنشین و هم در خارج زده اند.
یک فراخوان بین المللی برای مطالبه ی پایان دهی فوری به حبس انفرادی اوجالان و سایر زندانیان سیاسی در ترکیه به راه افتاده است. در میان امضاکنندگان اولیه، شخصیت های سرشناسی چون امانوئل والرشتاین و دیوید گرابر به علاوه ی فعالان، متفکران، فعالان اتحادیه های کارگری، نویسنده گان فمینیست، نماینده گان پارلمان، نماینده گان پارلمان اروپا، سناتورها، محققان، روزنامه نگاران، تاریخ دانان و هنرمندان سراسر جهان به چشم می خورد.
شخصیت های سیاسی و حقوق دانان آفریقای جنوبی از جمله سخنگویان مجلس ملی که فعالانه در کارزار آزادی نلسون ماندلا مشارکت داشتند، مبارزه های ضدآپارتاید و حبس نلسون ماندلا را با نقشی که از سوی اوجالان برای صلح در خاورمیانه ایفا می شود مقایسه کرده اند.

                                           در میان مرگ و پیروزی

جنبش رهایی بخش کورد تاریخ چند دهه ای از اعتصابات غذا و روزه های مرگ دارد که به روزهای اولیه ی خیزش پ.ک.ک با شروع از اواخر دهه ی ۱۹۷۰ بازمی گردد زمانی که چندین هزار نفر از فعالان کورد در زندانهای ترکیه در حبس بودند. اعتصاب های غذا به مثابه ی آخرین چاره انجام می شود، روشی که طی آن افراد با نشان دادن جدیت و عزم خود درباره ی مطالبه های خود دست به اقدامی مستقیم برای فشار به دولت می زنند. امتناع نظام مند دولت در پذیرش این شکل رادیکال از اعتراض اغلب به مرگ زندانیان، مانند آن چه طی مقاومت زندان در دهه ی ۱۹٨۰ روی داد، انجامیده است. اما در پاره ای دیگر از مواقع اعتصاب های غذا به پیروزی های تاریخی نیز منتهی شده است.
در سال ۲۰۰۷ پس از هفته ها امتناع از به رسمیت شناسی اعتصاب غذایی که از سوی فعالان کورد انجام شده بود، کمیته ی شورای اروپا در منع شکنجه و سایر رفتارها و مجازات های ظالمانه، غیر انسانی و تحقیر آمیز (CPT) با دیدار از امرالی برای انجام یک معاینه ی جسمانی از وضعیت اوجالان پس از نگرانی های جدی درباره ی مسمومیت تدریجی رهبر موافقت کرد. در سال ۲۰۱۲ پس از یک اعتصاب غذا به مدت ۵۲ روز در استراسبورگ و ۶٨ روز در زندان های ترکیه، دولت ترکیه تحت فشار قرار گرفت تا پیشنهاد اوجالان را برای پایان دادن به جنگ و آغاز یک فرایند صلح بپذیرد. در سال ۲۰۱۴ طی محاصره ی کوبانی، اعتصاب های غذایی که از سوی فعالان سراسر جهان شکل گرفت به علاوه ی هزاران اعتراض توده ای و اقدامات مستقیم، موجب شد رسانه های بین المللی مقاومت تاریخی و سرانجام پیروزی بر دولت اسلامی را گزارش کنند.


                                                    آخرین چاره

در دستگاه فکری منفعل و سیاست زدایی شده ی فردباوری و مصرف گرایی در سرمایه داری متأخر، اعتصاب های غذا همچون کاری مهمل و در واقع یک عارضه ی روانی مانند یک رفتار خودویرانگر نامعقول و مآلاً بی مورد در نظر گرفته می شود. باید از خود پرسید چرا اعتصاب کننده ها به واسطه های دمکراتیک، قانونی و مدنی برای طرح مطالبه های خود متوسل نمی شوند؟
چنان که قتل و حبس و شکنجه و اخراج اجباری نظام مند هزاران شهروند کورد از سوی ترکیه، عضو ناتو و عضو نامزد اتحادیه ی اروپا، در مناطق کوردنشین ترکیه، سوریه و عراق طی سال های اخیر نشان داده، خلق کورد به طور قاعده مند از هر گونه شکل پشتیبانی بین المللی یا ساز و کارهای قانونی که بتواند موجودیت آن ها را تضمین کند محروم شده اند. نهادهای اتحادیه ی اروپا که مسئول رسیدگی به حقوق بنیادین بشر هستند به دلیل روابط نزدیک خود با ترکیه لجوجانه از انجام کوچک ترین وظایف خود در مورد اوجالان سر باز زده اند.
در این بین، دولت های اروپا به ویژه آلمان رویکردها و روش های اقتدارگرایانه ی جدیدی برای جرم شناسی حتا صلح آمیزترین و مدنی ترین شکل های اعلام حقوق کوردها در اروپا به سازمان یابی دمکراتیک اختراع می کند. آن ها سازمان های دانشجویی کورد را در هم می کوبند و انتشاراتی های کوردها را هدف تاخت و تاز قرار می دهند.
زمانی که کوردها زنده زنده در سردابه های جزیره سوزانده می شدند یا پیرزنان هدف تک تیراندازهای خیابان های سیلوپی قرار می گرفتند هیچ اعتراضی از این دولت ها به گوش نمی رسید. به طریق اولا، در تلاش های بین المللی برای حل جنگ سوریه، به دلیل منافعی که از دولت ترکیه دارند، خلق کورد را به طور نظام مند برکنار کردند. در این وضعیت، صرف نظر از توسل به اقدام مستقیم برای دفاع از موجودیت خود، کدام اقدامی موقرانه تر از آن چه لیلا گوون برگزیده می تواند وجود داشته باشد؟
اعتصاب کننده گان غذا با اقدام خود تصریح می کنند که فهم آن ها از زنده گی به زنده بودن صرف و بقای جسمانی محدود نمی شود. یک حیات قابل احترام و خودمختار فقط با آزادی و گرفتن سرنوشت خود به دست خویش ممکن می شود. زنده گی در اشغال، انکار و ستم، قابل زیستن نیست. به قول کمال پیر، انقلابی ترکیه و یکی از بنیانگذاران پ.ک.ک که طی مقاومت در زندان دیاربکر در پنجاه و پنجمین روز از روزه ی مرگ در سال ۱۹٨۲جان خود را از دست داد، این یعنی «عشق به زنده گی تا سر حد جان دادن برای آن».   
با آگاهی به این که این اعتراض می تواند پیامدهای مهلک در پی داشته باشد صدها نفر که هم اکنون با تنها وسیله ی باقیمانده – یعنی تن های خود – در کار مقاومت هستند سلامتی خود را سلاح کار خود می سازند تا چهره ی ظالم و بی رحم دولتی را افشا کنند که جنگ سالاری را به بازگشت به مذاکره های صلح ترجیح می دهد.
کسانی که به یک راه حل صلح آمیز برای این درگیری چنددهه ای باور دارند باید صدای خود را در همبسته گی با اعتصاب کننده گان غذا بالا ببرند و از مطالبه ی ایشان که پایان دادن به منزوی کردن عبدالله اوجالان است حمایت کنند!

۱۲ ژانویه ۲۰۱۹

* دیلار دیریک یک فعال جنبش زنان کورد است و به طور مرتب درباره ی مبارزه های رهایی بخش در کوردستان برای مخاطبان بین المللی می نگارد.  


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست