• امشب اگر خوابم برد؛
با قیچی ی شعرم؛
می بُرَّم حریرِ پُر ستاره ی این شب را
و بر تنِ تو اندازه می کنم! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۱ فروردين ۱٣۹٨ -  ۱۰ آوريل ۲۰۱۹

 امشب اگر خوابم برد؛
با قیچی ی شعرم؛
می بُرَّم حریرِ پُر ستاره ی این شب را
و بر تنِ تو اندازه می کنم!
آستین هایش را از سرِ شانه ها؛
می دوزم به چشمه های روان؛
جرعه ای از پیاله ی دستان تو می نوشم.
و دکمه های روشنِ چندین ستاره را؛
می دوزم بر چاکِ سینه اش
و روشن می شوم!
هزار اسبِ یله را:
هَی می کنم در دامنه هایِ بی تابِ پستان هات.
رنگِ تَب می گیرد؛
و بویِ شعر می دهد؛
شکلِ عقلِ من!
نیلوفری کبود بر چینِ دامنت می شکُفد!
باران را می شورانم
و می بارانم:
بر چینِ شانه هاش،
سر بر شانه ات می گذارم
و گیسویت چَترِ مهربانی می شود بر چهره ام.
آهو را پناه می دهم در دشتِ دامن اش
و در آرامشِ شبانه ی این دشتِ مهربان؛
می گِریَم.

تصویرِ متن: شبِ پرستاره: ونسان ونگوک.