سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

تشکیلات دموکراتیک زنان ایران: اول ماه مه و زنان



اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۷ ارديبهشت ۱٣۹٨ -  ۲۷ آوريل ۲۰۱۹



اول ماه مه ، روز جهانی کارگر ، یکی از مهم ترین و بهترین روزهای سال برای کارگران در سراسر جهان است. روز تاریخی که کارگران و زحمتکشان در سراسر جهان بپا می خیزند تا خواست های خود را برای حقوق برابر و ایجاد جامعه ای بر اساس عدالت اجتماعی وبرابری مطرح کنند.

زنان همواره نقشی اساسی و مهم را در حرکت ها و جنبش های کارگری در سراسر جهان بر عهده داشته اند و روز کارگر نیز همواره یکی از روزهایی بوده است که زنان توانسته اند خواست های ویژه خود را در شرایط اقتصادی موجود مطرح کنند . خواست ها یی که به ویژه با افزایش مشکلات و تشدید موانع و محدودیت هایی که آنها در محیط کار با آنها روبرو می شوند ، بیشتر مطرح شده اند. نابرابری دستمزد ها و ساعات کار طولانی تر و خشونت های جسمی و روانی و تعرض های جنسی ، تنها بخشی از این مشکلات هستند.

مسئله دیگری که در مورد کار زنان، به ویژه در کشورهای عقب نگداشته شده کمتر به آن توجه می شود، عدم ایجاد امکانات و موقعیت های لازم برای پیشرفت زنان است . عدم ایجاد شرایط لازم برای پیشرفت زنان ، بخشی از برنامه های تبعیض آمیز حکومت های ارتجاعی واقتصاد سرمایه داری است تا از طریق آن زنان همواره به عنوان بردگان خانگی و یا نیروی کار ارزان در اختیار باشند. ایجاد شرایط لازم برای پیشرفت زنان ، نیازمند بازنگری و تغییر در قوانین سیاسی و اجتماعی است تا از طریق آن ها بتوان شرایط لازم را برای رشد استعداد ها و قابلیت های زنان به وجود آورد.

بیشتر از یک قرن است که کارگران جهان در روز اول ماه مه ، به یاد و بزرگداشت مبارزه کارگرا ن شیکاگو برای دست یابی به ساعات کار کوتاه تر وشرایط کاری بهتر و انسانی تر ، با یکدیگر علیه سیستم سرمایه داری متحد می شوند . اتحادی که بیانگر خواست مشترک آنها برای ایجاد جهانی بهتر و برابر حقوق است. اما با این حال ما همچنان شاهد هستیم که زنان ، که بیش از نیمی از جمعیت جهان را تشکیل می دهند، بطور دایم بیش از هشت ساعت در روز کار می کنند . بنا بر آخرین آمار سازمان جهانی کار ، زنان همچنان ساعات طولانی تری نسبت به مردان ، چه با دستمزد و چه بدون دستمزد، کار می کنند. بنا بر همین آمار زنان به طور متوسط ۲٫۵ ساعت در روز کار بدون دستمزد انجام می دهند.این شرایط نشان دهنده استثمار حداکثری از زنان است که تنها محدود به کارخانه ها نیست بلکه حیطه ای گسترده از کارآنها را در بر می گیرد. از کار در مزرعه ها گرفته تا اداره های دولتی و غیر دولتی . در کنار این ها نباید کسانی که در مشاغل خانوادگی به کار مشغول هستند را فراموش کرد. کسانی که عمومأ در پشت درهای بسته ، از اولین ساعات روز تا دیر هنگام ، بدون داشتن هیچ گونه وقت استراحت و یا بسیار محدود ، مشغول کار با دستمزدهای ناچیز هستند و چه بسا در بسیاری از موارد مورد آزار جنسی و جسمی و روحی قرار می گیرند.

بسیاری هستند که بر حضورو فعالیت گسترده تر زنان در زمینه های سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی تاکید می کنند ، و این که نباید در راه پیشرفت زنان و شرکتشان در فعالیت های مختلف مانع ایجاد کرد . با این حال برای دست یابی به این هدف به دلیل ساختارهای اقتصادی و فرهنگی کنونی، که با هدف استثمار هر چه بیشتر و پایمال کردن حقوق انسان ها به کار گرفته می شوند ، چنین امری غیر ممکن می نماید.


اساسی ترین عاملی که به استثمار زنان می انجامد ، عدم برابری بین زنان و مردان در محیط کار است. در سیستم اقتصادی حاکم بر بسیاری از کشورهای جهان که توسط شرکت های فراملیتی اداره می شود ، گردانندگان قدرتمند اقتصادی تلاش می کنند تا به شیوه های گوناگون “قانونی ” و غیر قانونی، از برابری حقوق زنان با مردان جلوگیری به عمل آورند. حفظ چنین شرایطی ، به سرمایه داران این اطمینان خاطر را می دهد که همچنان زنان می توانند به عنوان نیروی کار ارزان در دسترس باشند.

در دنیای امروز این باور به مردم تلقین می شود که سیستم اقتصادی بازار آزاد توانسته است پوشاک ، غذا و آشامیدنی ارزان در اختیار مردم قرار دهد ، بدون آنکه به این مسئله اشاره شود که چنین امکانی تنها به قیمت پایین نگهداشتن دستمزد ها و افزایش استثمار کارگران و زحمتکشان تمام می شود و این که بسیاری از همان کسانی که این خدمات را به وجود آورده اند ، قدرت خرید و استفاده از آنها را برای خود و خانواده شان ندارند. 

رسیدن به رشد اقتصادی و سود بیشتر که “هدف مقدس”برای بسیاری از اقتصادها به هرقیمت است، سبب می شود تا بسیاری از کشورها قوانین حمایتی و دستمزد کارگران را هر چه بیشتر کاهش دهند و ریاضت های اقتصادی را به مردم خود تحمیل می کنند که در بسیاری از موارد نیز با خشونت ، تهدید و ارعاب همراه است. در این میان نیز زنان بیشتر از چنین ریاضت های اقتصادی آسیب می بینند.

تاریخ در مورد مبارزات کارگران و زحمتکشان درس های فراوانی به ما آموخته است.هنگامی که به خاطر می آوریم چگونه پلیس حامی منافع سرمایه داران به جمعیتی که، در اعتراض به شرایط غیر انسانی کار و زندگی خود، به خیابان ها آمده بودند را به گلوله بست . به کارگرانی که بین ۱۰ تا ۱۶ ساعت در شرایطی ناامن و خطرناک کار می کردند و در طول دهه های ۱۸۶۰ بسیار رایج بود و مرگ و میر وسیع کارگران را به همراه داشت. کارگرانی که با آغاز مبارزه خود ، پایه گذار مبارزه ای طولانی برای کارگران و زحمتکشان در راه دست یابی به ۸ ساعت کار روزانه و شرایط بهترکار شدند.

تاریخ به ما می آموزد که حقوق به دست آمده امروزی نتیجه مبارزه ای طولانی و از خودگذشتگی ها ی فراوان است. این دست آوردها تنها بخشی کوچک از موفقیت کارگران و زحمتکشان در دست یابی به حقوق قانونی و انسانی آنهاست. شرایط حاکم بر زندگی انسان ها در شرایط کنونی و آنچه که برای بشریت اتفاق می افتد، غیر قابل قبول است و از این رو هنوز مبارزه ای جدی برای پایان دادن به شرایط کنونی در راه است . بر همین اساس است که ما روز اول ماه مه را جشن می گیریم و بار دیگر در چنین روزی اتحاد بین المللی خود را برای حفظ دست آوردهای گذشته و تغییر برای آینده را اعلام می کنیم. مبارزه ای که زنان و مردان در آن به یک اندازه نقش دارند و بدون حضور هرکدام از آنها دسترسی به پیروزی در آن امکانپذیر نخواهد بود.


ما در همبستگی با سایر کارگران جهان به پیشواز اول ماه مه می رویم تا علیه بی عدالتی و استثمار در اتحاد با سایر کارگران جهان ادامه بدهیم ولی در عین حال می بایستی شرایط ویژه زنان کارگر و خواست های مشخص آنها را نیز مورد توجه قرار دهیم. ما همچنان شاهد هستیم که چگونه کار زنان نادیده گرفته می شود و همچنان تقریبأ هیچ امنیت شغلی برای آنها وجود ندارد. حضور سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی زنان یک ضرورت انکار ناپذیر برای رشد جامعه و برقراری عدالت اجتماعی است. یک جنبش سیاسی نیز نمی تواند بدون حضور و مشارکت زنان به موفقیت های لازم خود دست بیابد. اما در کشورهای عقب نگهداشته شده، مبارزه زنان برای دست یابی به موقعیت ها ی شغلی و سیاسی و اجتماعی ، با مشکلات جدی تری نسبت به کشورهای پیشرفته اقتصادی روبرو ست . برای رهایی از چنین شرایطی در چنین کشورهایی و از جمله کشور ما ، نیازمند تغییرات بنیانی در سیستم حکومتی هستیم ، ولی تا زمانی که حاکمیت ولایت فقیه کنترل کننده تمامی شئونات زندگی مردم است و در شرایطی که زنان در چنگال مجموعه ای از محدودیت های قانونی، اقتصادی و فرهنگی اسیر هستند ، دست یابی به چنین تغییراتی غیر ممکن می نماید.

برای دست یابی به تحولات دمکراتیک که بتواند تامین کننده حقوق برابر برای تمامی جامعه و به وجود آورنده رفاه و عدالت اجتماعی باشد، برچیده شدن حاکمیت ولایی اولین گام در این راستا خواهد بود و اول ماه مه می تواند روزی برای مطرح کردن هرچه رساتر این خواست ها باشد. زنان به یقین همگام با سایر جنبش ها ی مترقی و تحول طلب می توانند نقشی تعیین کننده در پیشبرد خواست های عدالت طلبانه و دمکراتیک مردم میهنمان داشته باشند.

همبستگی کارگران در روز اول ماه مه اقدامی در جهت تشکیل جبهه ای متحد از تمامی زحمتکشان و نیروهای مترقی است که به دنبال هدف های مشترک هستند. مهمترین این هدف ها آزادی بشریت از استثمار و هدایت آن به بالاترین سطح ممکن در تمامی زمینه هاست. در این روز زحمتکشان در کنار یکدیگر قرار می گیرند تا قدرت خود را نشان دهند و اعلام کنند که خواهان تغییرات جدی برای ایجاد جهانی دیگر هستند ، تغییراتی برای به وجود آوردن دنیایی که عاری از تبعیض و استثمار باشد و براساس عدالت اجتماعی، آزادی ، برابری و صلح بنا شده باشد.

۷ فروردین ۹۸

منبع : سایت «تشکیلات دموکراتیک زنان ایران»


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست