• ابرهاکیپ گرفته است افق هارا.
و زمین
آن چنانی شده در ابر خشونت پنهان
کز سر بام خبرها
نتوان گفت چه می آید پیش ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۶ خرداد ۱٣۹٨ -  ۲۷ می ۲۰۱۹

 


ابرهاکیپ گرفته است افق هارا.
وزمین
آن چنانی شده درابرخشونت پنهان
کزسربام خبرها
نتوان گفت چه می آیدپیش
وبهاران که سرمیدان ها
متوحش، لرزان
ازگریبان بنفشه سرآورده برون
اضطرابم رادرکوچه دوچندان کرده است
بادمی پیچیددرکوی وگذرهمهمه ساز
وازاین همهمه معلومم نیست
که به طوفان این بادبدل خواهدشدیابه نسیم
من دراین خانه درگیرامیدویاسم
اولی سامانم می بخشد
دومی ویرانم می خواهد
ومن شیفته درکشمکش این دوسرگردانم.
بشکندآن قلمی
که ازآغاززمین
سرنوشت وطنم راروی پیشانیش
اینچنین نحس نوشت.
چه هوای سردوسنگینی آه...خوشا
آسمان سخن آبی ودربسترآن
آفتابی طالع
تاکه گرمی بخشد
دل خونینم را.
نفسم تنگ آمد
کو؟کجارفت حروف سربی؟
که ازاوراق بلندکاهی
هرسحررایحه ی دلکش آزادی را
پخش می کردوتنفس راآسان می کرد.
مادرآن واقعه ی پرآشوب
همگی زورق برامواج خون راندیم.
خفتگان گل را
تابهشت زهرابدرقه کردیم که باز
مرغ اندیشه گرفتارقفس؟
نان سرسفره مان بادیروز
بی تفاوت باشد؟
ودروغ
چترمنحوسش را
همچنان بگشایدبرسرشهر؟
چه بگویم ای دوست
مرغ سرکنده ام وبین خبرهای شمادرتب وتاب.
به سراسیمگی شب بوها.
وبه قتل عام گل هامی اندیشم،
کزکدامین آبشخور
آب خورده است به باغ،
که عدالت هم ازمیزانش می ترسد.
وکدامین بدخواه
تیشه برریشه ی قانون زده است.
وطناب دارآزادی رادارد
درنهان می بافد.
بابهاران من هم نسبت خونی دارم
ونمی خواهمش هرگزاورازارونزار
دل من می خواهد
سایه سارسبزش
سرپناه همه ی گل هاباشد.
نستیزدعطرنسترنش باعطرزنبق ویاس.
آه...ای قدرت درسیطره ات حلقه به گوش
رستگاری هامان
ثمرصدهاآوازرنگارنگ است.
درتکاپوهای این همه مرغ خوشخوان
ازچه بایدتنهایک آواز
مترنم باشد؟
آه...من می ترسم
موش دلشوره ام اوراق شکیبائی را
زیردندان دارد.
همه ترسم این است،
که مباداآن رانده شده ازدر، ازپنجره بازآید
وچمنزاران زرد،
سنگفرش کوچه سرخ شود.
من به آوازمی اندیشم درکوچه، نه خواننده ی آن...

 


(شعری اززنده یاد جعفرکوش آبادی، دوست سی ساله م.
به نقل ازنامه کانون نویسندگان ایران – زمستان۱٣٨۱)

علی اصغر راشدان