• آسمان آبی نباشد، ور به چشم ات آبی است؛
وَ شب از مه نیست مهتابی، اگر مهتابی است.

ژرف تر می بین جهان را زآنچه بنماید به چشم:
نیست سیماب ای بسا کآن در نظر سیمابی است. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۷ خرداد ۱٣۹٨ -  ۱۷ ژوئن ۲۰۱۹

 آسمان آبی نباشد، ور به چشم ات آبی است؛
وَ شب از مه نیست مهتابی، اگر مهتابی است.
ژرف تر می بین جهان را زآنچه بنماید به چشم:
نیست سیماب ای بسا کآن در نظر سیمابی است.
خواب و آرام ار به از بیداری و آشفتگی ست،
طعمه ی کابوس گشتن بدتر از بی خوابی است.
خواب خوشتر یا که بیداری؟ اگر پُرسی ز من،
پاسخ ات «هریک دُرُست آن سان که خود می یابی» است.
هر کس ات اندرز گوید کاینچنین کن یا چنان:
پندِ من: ـ «بهتر همان که کشکِ خود را سابی» است.
ور کسی«کژراهه» خوانَد راهِ دلخواهِ تو را،
پندِ من: «رو، می رسی، گر بیشتربشتابی» است.
از فزودن بر شتاب، امٌا، حذرباید کنی:
آنچه افزاید شتاب ات را اگر بی تابی است.
گر تو خورشیدی، جهان افروزی ات باید؛ ولی
خویشکاری، بهرِ شبتابان، همان شبتابی است.
غش مزن بر ویژگی های طبیعت دادِ خویش:
برف نَبوَد برفِ ناب، ار سرخ یا عنابی است.
پرورش آیا پذیرد ویژگی هایی چنین؟
پاسخِ من گر بخواهی، بی گمان، ایجابی است.
پرورش ده خویش را تا ذاتِ نابِ خود شوی:
گر چه زربودن، برای زر، جدا از نابی است.
ویژگی ت، ار پرورش یابد، پذیرد نامِ تو:
چون «جوانمردی» که، در شهنامه ها، سهرابی است.
گر که پژواکی نباشد زآنچه خود داری به دل،
پند، هر پندی، برای تو یکی، قلّابی است!

یازدهم اردیبهشت۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن

یادداشت
یکی از دایی جان های مهربان ام، پس از پی بردن به این که من شعر می گویم، روزی به سراغ ام آمد و فرمود: ـ «وظیفه ی تو این است که مردُم را نصیحت کنی.» من دوازده ساله بودم. خنده ام گرفت. یک پسر بچه ی دوازده ساله باید دیوانه باشد تا گمان کند می تواند به دیگران چیزی بیاموزد. اکنون،در آستانه ی هشتاد سالگی، امّا، گمان می کنم این حق را یافته باشم تا با نوادگانِ خودم از این گونه فرمایش ها نیز بفرمایم!