اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲ تير ۱٣۹٨ -  ۲٣ ژوئن ۲۰۱۹

سرنگونی انقلابی به معنای دستیابی به حداقل های آلترناتیو وضعیت کنونی یعنی جنبه های اثباتی یک انقلاب است. مشخصات این نوع از سرنگونی آنست که با درس گیری از انقلاب بهمن وشکل انفجاری اعتراضات توده ای در کشورهای خفقان زده از نوع ایران به سرنگونی تنها نمی پردازد بلکه تلاش میکند عناصرشکل گیری قدرت جایگزین را در پروسه تکوین انقلاب تقویت وتامین کند. واضح است که آنکه مهر خود را برسرنگونی می زند نخستین کاندیدای قدرت سیاسی آینده خواهد بود. قابل توجه کسانی که سرنگونی را از زاویه سلبی فقط در نظر دارند وحتی به قدرتهای امپریالیستی چشم دوخته اند وآینده تحولاتی از این دست را لاپوشانی میکنند. طبقه کارگر وتوده های زحمتکش جامعه اگرچه همواره در انقلابات شرکت داشته اند اماپس از پیروزی بعناوین مختلف کنارزده وسرکوب شده اند. انقلاب ۱۹۱٨ آلمان وسرنوشت اکتبر ویا انقلابات بهمن و «بهار عربی» اگر چه از میزان سازمانیافتگی دو انقلاب دیگر برخوردار نبودند اما تجربه هایی قابل ملاحظه اند. انقلابات بورژوایی نیازمند چنین تامل و تدارکی نیستند زیرا ساختار طبقاتی موجود را حفظ ومراودات مبتنی بر سلطه وامتیازات طبقاتی را نیاز دارند بعبارتی نظم کهن برجای میماند.از زاویه انها «همه باهم» بر سر سرنگونی مجتمع میشوند و جنبه سلبی مرکز توافقات قرار میگیرد. در انقلاب کارگری فراموش کردن جنبه اثباتی سرنگونی کمک به ادامه وضع موجود است بالاخص در کشورهایی مثل ایران که بر اثر دیکتاتوری ممتد از شکل گیری اهرم های تغییرات اساسی در جامعه جلوگیری شده وآگاهی زدایی صورت گرفته است. در چنین کشورهایی عمدتا در پروسه قیام وانقلاب این اهرم ها شکل میگیرند وهرچه ازقبل برای آگاهی حول این اهرم ها آمادگی فراهم تر شده باشد جنبه اثباتی سرنگونی بیشتر پدیدار میشود و جنبه انقلابی سرنگونی تحقق بیشتر می یابد.اما وسوسه «اکثریت عظیم» همه با هم را توجیه میکند وفراموش میشود که در نظم موجود، تامین منفعت اکثریت عظیم امری نو واثباتی وبی سابقه است. پس لزوما باید همراه خویش راهکار اثباتی خود را داشته باشد .واین مستلزم ورود به جنبه اثباتی سرنگونی است.حضور اکثریت عظیم در یک انقلاب بی سابقه نیست اما تامین منفعت و دخالتگری اکثریت عظیم از آنرو بی سابقه است که دولت های سرمایه داری ساختار و منفعتی در این رابطه ندارند. اگر سرنگونی در جنبه سلب متوقف شود ومبارزه برای تامین دخالت گری به بعد از سرنگونی سپرده شود نظم موجود فرصت می یابد تا در اشکال دیگر بازسازی شود و سرنگونی معنایی جز تغییر مهره های حکومتی نخواهد داشت. بالاخص در ایران که ساختار اقتصادی و اجتماعیش جز با دیکتاتوری سرپا نمی شود و کارگران وزحمتکشان فاقد سازمانیابی لازم اند. کشتار وسرکوب های بعد از انقلاب بهمن نمونه بارزی از این نوع سرنگونی است. بدون سازمانیابی طبقه کارگر در مرکز اکثریت عظیم تضمینی برای رای وحضور اکثریت عظیم در تعیین سرنوشت خویش وجود ندارد. کمونیست ها به این دلایل است که فقط ازجنبه سلبی سرنگونی به پدیده نگاه نمی کنند بلکه تلاش میکنند سرنگونی انقلابی را بمیان بکشند وجنبه های اثباتی را همزمان از همین امروزطرح نمایند. دولت آینده باید دولتی کارگری باشد و اگر قرار است کارگری باشد با ید از همین حالا طبقه کارگر بدان اشراف داشته وخود را برای ملزومات آن آماده کند. در اینصورت پروسه سرنگونی پروسه سازمانیابی سریع هم خواهد بود. باید خودرا آماده پاسخ وکمک به تامین خواسته های جنبش های اجتماعی کند و پشتیبانی از این خواسته ها را در نظر بگیرد.آلترناتیو های بورژوا را که در این جنبشها حضور میابند وناتوانی های آنها را در تامین خواسته های این جنبش ها افشا کند . سرنگونی انقلابی وایجاد دولتی کارگری درست جائیست که پا ها بر زمین قرار میگیرد و تحولات اجتماعی آغاز میشود. دموکراسی کارگری در شکل تلفیق رای با حضور رای دهندگان در تعیین سرنوشت خویش شورا ها را میافریند وبه حکومت میرساند .و..........
. از آنجا که سرنگونی انقلابی امری پراتیک و مرکز تحول در جامعه است حول آن میتوان همکاری کرد .یا برای تعیین دوستان انقلاب آنرا معیار قرار داد. نزدیکی ودوری به سرنگونی انقلابی امری قابل اندازه گیری ورویت است. از اینرو واحدیست قابل اعتماد وغیر ایدئولوژیک در ارزیابی نیرو ها و مدعیان آلترناتیو. دولت یا دموکراسی کارگری که از پایین شکل ودستور میگیرد نمی تواند همسنگ سرنگونی وشکل گیری قدرت از بالا واداره امور بدون دخالت مستقیم توده کارگر وزحمتکش باشد. با این معیار بدیدار جمهوری خواه و سلطنت طلب و..و.. می رویم نه با معیارهای ایدئولوژیک . تمایز ما با آلترناتیو های بورژوایی با این پراتیک اجتماعی رقم میخورد. تبلیغات وپراتیک ما حول سرنگونی انقلابی متمرکز میشود زیرا این نقطه اشتراک در مرحله کنونی میان انقلابیون عرصه نبرد با جمهوری اسلامی وسرمایه داری است. نمی توان سرنگونی انقلابی را طرح کرد وبه کمک سرمایه داری وامپریالیسم و حمله نظامی چشم دوخت . سرنگونی انقلابی نقطه مقابل آلترناتیو های راست وسرمایه دارانه است . بیانیه همکاری کمونیست ها نقد خودرا از زاویه سرنگونی انقلابی متوجه آلترناتیو های دیگر میکند وپراتیک خودرا حول این مقوله سازمان میدهد.نقطه قوت پایداری که تا سرنگونی و سازمانیابی دولت کارکری وشورایی راهنمای همکاری کمونیست هاست و آنرا تسهیل میکند.