عنوان : احساساتی
با سلام!
با عرض معذرت بگویم که نوشته ی فوق جنبه ی روشنگری و تاریخی نه برای آنانی که در جریان بوده اند و نه برای آنانی که در پی دانستن تاریخچه و روش و ایدئولوژی مبارزاتی یک سازمان سیاسی بوده اند ندارد. این یک نوشته ی احساساتی و مرور خاطرات احساسی است که می تواند در جای خود قابل احترام باشد. کامنت های احساساتی فراوانی هم دریافت کرده است و این هنوز نشان از خرده فرهنگ و اخلاق شرقی احساساتی بودن ما داردکه آنرا به سیاست و فلسفه هم تعمیم می دهیم.
در همین نوشته ی احساساتی هم طبق طبیعت احساسی بودن ، تقدس و شیفتگی تا جایی رفته که گویا این همه نیکی و روش مبارزاتی و از خودگذشتگی تنها ویژه ی این سازمان و افراد فوق طبیعی آن بوده در صورتی که همه می دانند در همه ی سازمان های چریکی چنین فضایی وجود داشته . نویسنده این شیفتگی را تا حدی می رساند که حتی "سازمان مجاهدین خلق" را که روابط صمیمانه و نزدیکی با "چریک های فدایی خلق" داشته کم بها می دهد و با ذکر نمونه هایی به دنبال شاًن والاتر فداییان می گردد. حتی از واژه ی "مجاهدین" بجای نام اصلی آنان استفاده می کند.
فکر می کنم تمام مثال های نویسنده در نوشته اش فقط و فقط بر گرفته از احساسات و شیفتگی است که ایرادی ندارد اگر نوشته را یک قصه ی احساساتی بدانیم و نه یک تاریخ نگاری یا خاطره نویسی از یک سازمان سیاسی. و من که خود عزیزان از دست داده ای در آن دوران مبارزاتی دارم به ایثار و از خود گذشتگی همه ی این رفقا احترام می گذارم و با از دست دادنشان خون گریه می کردم اما این احساسات نباید مانع انتقاد و حتی زیر سوًال بردن سیاست و روش مبارزاتی غیرواقع بینانه و احساساتی و دور از توده ها شود و یا بدتر از آن تحریف در "تاریخ نویسی" بشود.
۷۷۰۷۲ - تاریخ انتشار : ۲٨ آبان ۱٣۹۵       

عنوان : زندگی بیداری شهری ست, در ژرفای تاریکی; زندگی بوییدن شادان عطر بوته های سرکش کوهی ست; زندگی احساس نایابی ست, چون پرواز, در پهن رسیدن ها
آنگاه که امید, در خاک دیرینه و آلوده به ننگ تاریخ, تازه از بن می رست,
توفانی هراس آور پدید آمد و تاریکی همه-سو گستر شد...
و درین تاریکی, چشم از معنا تهی گشت و امید, مرده پنداشته شد...
روزگزاران اما آسان-باورتر از آن بودند که بدانند:
در ورای توفان,
خورشید همچنان رخشان است...

با سپاس و ستایش از عباس هاشمی گرامی که یادگاری ست از بپادارندگان آتش و برسازندگان هویتی آزاد از خرافه و ناساز با خوکامگی!
درین نوشتار کوتاه, روی سخنم با "آشنای قدیمی" ست که از پنجره ای کهنه و گردآلوده به کنون می نگرد...
پیکر از پیش مرده ی حکومت اسلامی در ایران را, پیش از هر چیز, شانه های کمدانی و خرافه باوری مردم از پستوی مسجد به پهنای خیابان آورد. گفتن جمله ای اینچنین که "آیا حکومت فاشیزم اسلامی کنونی نتیجه عملکرد بیراهه رفتن همین رفقا (یعنی فداییان) هم نبوده و نیست که به ج.ا. ننگ ملایان مرتجع رسیدیم؟" اگر برخاسته از خشمی گم-کرده-راه نباشد, بسیار نارواست.
درخور توجه است که کشورهای کمونیستی سابق ازینرو "درب و داغان" بودند که بدون چپاول کشورهای دیگر (آنگونه که اساس سرمایه داری ست) ناچار بودند که همه چیز را (بدون تجربه) از هیچ بسازند. با این وجود, همین کشورهای "درب و داغان" بودند که توانستند گامهای سترگ نخستین را در علوم و تکنولوژی فضایی بردارند, حقوق زنان را (برای نخستین بار در تاریخ) برسمیت بشناسند, بهداشت و آموزش را رایگان کنند و ...!
کمونیسم به معنای نفی هرگونه استثمار است. اگر اندیشه را ویروس سرمایه داری نیالوده باشد چگونه میتوان با کمونیسم همراه نبود؟ اگر که تنها و نخستین "آزمایش کمونیسم ... در شوروی سابق .... شکست خورده" چگونه میتوان آنرا بگونه ی تاریخی "شکست خورده" انگاشت؟
آری, "امروزه حنای کمونیسم .... دیگر رنگی ندارد" چرا که ماشین تبلیغات همه سویه ی سرمایه داری (بخوان سیستم بهره کشی کم شماران از بیشماران) جهان را زیر پوشش دارد و برای رسیدن به چنین جایگاهی با واپسگراترین های تاریخ (پینوشه در شیلی, شیخهای عربستان, ضدانقلاب نیکاراگوئه, جانیان افغان, خمینی و...) در برابر چپ همراه شده و همچنان خواهد شد!
پژوهش درمان ندانستن است و ورزش اندیشه پیشگیرنده ی فراموشی ست... از یاد بردن نقش توانمند اما جنایتکارانه سرمایه داری در شکل بخشیدن به مناسبت جهانی, حتی در یک لحظه, برازنده ی آنکه خود را چپ میشناسد نیست!
با ارج و دوستی!
۷۷۰۷۰ - تاریخ انتشار : ۲٨ آبان ۱٣۹۵       

عنوان : پس سمندر گشتم و بر آتش مردم نشستم
دست رفیق عباس هاشمی درد نکند. بسیار از مطلب او آموختم و نوشته ی رفیق بر اطلاعات ام از چریک های فدایی خلق افزود. ای کاش رفیق هم چنان در این راستا دست به قلم ببرد و اطلاعاتی در باره سه رفیق بزرگوار که در چند جای نوشته اش از آنان نام برده است، به دست دهد. رفقا هادی (غلامیان لنگرودی)، کاظم (محمد‌رضا بهکیش)، و نظام (یدالله گل‌مژده) از جمله رفقایی هستند که اطلاعات بسیار اندکی در باره آنان منتشر شده است.
حتم دارم رفیق عباس قادر است جوانبی از زندگی و مبارزه این عزیزان از دست رفته را به قلم بیاورد.
چشم به راه ام
۷۷۰۶٨ - تاریخ انتشار : ۲۷ آبان ۱٣۹۵       

عنوان : انقلاب ۵۷ و عقده ی ادیپ!
"آشنای قدیمی" را بگو که همه این حرفها را زد تا نفرت و کمپلکس های مردانه اش را سر چپ خالی کند. انگار اگر از همان ابتدا می شد ملی گرا و پان ایرانیست عقده ی جنسی پیدا نمی کرد؟! مسئله این نیست که هر چه عباس هاشمی نوشت، باید پذیرفت، مسئله این است که ایشان خودش یک اخلاق دو گانه دارد. تر و خشک چپ ایران و جهان را با هم سوخت. کمونیست و ممونیست و نفت و گاز و "کورش کبیر" و عریزه جنسی را؛ همه را با هم قاطی کرد. "مرگ بر کومونیست که می گه خدا نیست!" چنین است که آلترناتیو امام خمینی و جمهوری اسلامی می شود "ایرانیت" و امام زاده پاسارگاد. اگر چند هزار نفر ی بروند زیارت مرقد مطهر امام "آریائی"، و همانجا "باسن های آریائی" شان را هوا کنند و نمازی گزارند، مو لای درزش نمی رود. حالا جرئت داری نقد کن این حرکت را و ته و توی این تاریخ را! می پرسد: تو مگر ایرانی نیستی؟!
۷۷۰۶۷ - تاریخ انتشار : ۲۷ آبان ۱٣۹۵       

عنوان : بازهم برای بهروز الف
پاسخی مثل همیشه و خود شیفته.
کی اهمیت می دهد که تو کیستی و چرا با این شیوه ی مرضیه یک صفحه قراضه را مرتب رو گرامافون میگذاری که توهم "امنتیی " را خودت گو کنی .
یک بار دیگر بخوان اگر فارسی بلد نیستی از دیگران بخواه که برایت ترجمه کنند.
از تو خواسته ام که در زندگی واقعی نظرات خود را با رفیق عباس هاشمی و یا سایر رفا از جمله سطوت ها در میان بگذار . کسی نخواسته است جنابعالی خودت را معرفی کنی هرگز ! داستان سرائی نکن و به بیسوادی خودت فکر کن تا از توهم بیرون بیائی
نگارنده نوشت :
در پایان ؛ نگارنده این سطور بعرض می رساند: با نحوه ی برخورد بهروز الف "مجازی "مخالفم که ابدا جرات ندارد در زندگی واقعی نظرات خود را با رفبق عباس هاشمی و یا سایر رفقا از جمله سطوت ها در میان بگذارد. ترجیح می دهد پشت امضای بهروز الف هر چه می خواهد دل تنگش بگوید.
۷۷۰۶۶ - تاریخ انتشار : ۲۷ آبان ۱٣۹۵       

عنوان : خطاب به جناب ایکاروس
از کدام " امواج لذت بخش " در گفتار رفیق هاشمی صحبتش را میکنید؟ آیا حکومت فاشیزم اسلامی کنونی نتیجه عملکرد بیراهه رفتن همین رفقا هم نبوده و نیست که به ج.ا. ننگ ملایان مرتجع رسیدیم؟ قهرمان سازی را بر عهده فیلمهای هالیودی بگذارید! اگر اعتقاد به ایدئولوژی اسلامی نوعی فریبخوردگی و ساده اندیشی است همین را هم شاید بشود در مورد متعصبین معتقد به ایدئولوژی کمونیسم گفت یا نه؟ اگر این رفقای کمونیست ما همان زمان شاه دیکتاتور از واقعیات کشورهای درب و داغان کمونیستی سابق خبر واقعی داشتند که جز ورشکستگی و عقب ماندگی و دیکتاتوری و خفقان چیزی دیگر برای جامعه به ارمغان نداشت و نمی آورد شاید عمر خود را در راه دیگری سپری میکردند یا نه؟ آخر امثال این رفیق ما در همان زمان مبارزه خودشان قبلاً در دو تا کشور کمونیستی بودند و اوضاع فلاکت بار مردم را از نزدیک با چشمهای خودشان دیده بودند که سنگ ایدئولوژی کمونیسم را به سینه میزدند یا فقط ایده آلیستهای در حد تئوری کتاب خوانده بودند مثل خودم؟ این نظر یک کمونیست سابق هوادار فدائی خلق اقلیت است که میخوانید! قصد تسویه حساب ندارم چونکه دوستان خوب و شریف من هم جانشان به جوخه اعدام سپرده شد برای آرمانهای این سازمان و کسانی که رهبری آنرا برعهده داشتند. وقتی حتی قرار است که رابطه عشقی بین دو رفیق هم با نظر و گفته کارل مارکس به نوعی توجیه پذیر شود دیگر باید دید که اطاعت کورکورانه از یک ایدئولوژی ما را به کجا و بکدام دیکتاتوری دهشتناک میتوانست ببرد؟ شما فکر میکنید که نسل جوان امروزی گوشی برای شنیدن چنین حرفهای رفیق هاشمی دارد تا امیدی هم در آنها ببیند وقتیکه علیرغم همه این مبارزاتِ رفقای گرامی تازه به حکومت اسلامی ملایان مرتجع رسیدیم؟ آزمایش کمونیسم که رفقای قدیمی سنگ ایدئولوژی آنرا به سینه میزدند یا هنوز مهم میزنند بعد از ۷۰ سال در کعبه آمال کمونیستها در شوروی سابق با داشتن میلیاردها دلار ثروت از فروش نفت و گاز شکست خورده و امروزه حنای کمونیسم یا قهرمانان کمونیستی دیگر رنگی ندارد تا نسل جوان بدنبالشان برود یا غیر از این است؟ بنظرم پافشاری در تاریخسرائی اینگونه رفقا برای من نوعی نه تنها ما را قدمی به جلو نمیبرد در مبارزات ما بر علیه ج.ا. بلکه نگاهی پسگراست که نتیجه منفی میدهد چونکه همیشه میگویند که باید به جلو نگاه کرد و آینده را ساخت اگرچه از تجارب تلخ گذشته هم میشود برای تکرار نشدن اشتباهات گذشته چیزهائی یاد گرفت. ولی متاسفانه نگاه به تاریخ گذشته توسط رفیق هاشمی کمتر از دید انتقاد به خود یا انتقاد به سازمان فدائیان خلق میباشد و در حد یک قصه گوئی یا داستانسرائی باقی میماند! البته میبخشید که جسارت کردم و کمی اعصاب شما را قلقلک میدهم! نمیخواهم مبارزه چنین رفقائی را کم بها دهم ولی باید توان شنیدن دو نظر مخالف را هم داشت یا نه؟ بدبخت ملتی که به قهرمان نیاز دارد! بعد وقتیکه پای بزرگداشت کوروش کبیر قهرمانی ایرانی به وسط کشیده میشود برخی از همین رفقای چپ ما چنان موضعگیری مخالف میگیرند که آدم حتی به ایرانی بودن آنها شک میکند. اشاره جالب در این نوشته به دیدی بوده رایج در بین رفقا که سرکوبگری غریزه های طبیعی جنسی در رفقای کمونیستی را که ممکنه با پرداختن به آنها از تمرکز روی مبارزات برای خلق کاسته شود و یا از اهداف سیاسی منحرفمان کند برایم آشناست چونکه خودم هم در بین رفقای همرزم سابق چنین طرز تفکری را سراغ دارم تا اینکه صدای رفیقی یکبار درآمد و میگفت مگر رفقای کمونیست تمایلات جنسی نباید داشته باشند یا غریزه جنسی و عشق و عاشق شدن را باید قبل از مبارز شدن در خود بکُشند تا به هدف برسند؟ این طرز تفکر کمی شباهت به تربیت اسلامی داشت و دارد. حالا خوبه که جناب هاشمی هرچند دیر ولی باز به لیلایشان رسید! برخی رفقای اعدام شده ما در ج.ا. حتی فرصت نیافتند در ایام بهار جوانی یا بلوغ خود از باغ عشق حتی تک میوه ای بچینند! دردهای از دست رفتنها بیشمار است و دریغا و افسوس و ای کاش ها...!
۷۷۰۶٣ - تاریخ انتشار : ۲۷ آبان ۱٣۹۵       

عنوان : امواج بی انصافی!
انتقاد و انتقاد گر را به دار نکشید! برخی چنان از "امواج لذت بخش" می گویند، گوئی کسی اینجا دوپینگ سیاسی خیر کرده است! در عالم خلسه و هپروت که نمی خواهیم سیر کنیم. خاطراتی بازگو شد. کسی آمد، هم قدردانی کرد و هم نکته ای انتقادی را طرح کرد. پاسخی هم از نویسنده اش گرفت. شاید این نویسنده ی محترم پس از این دقتش را و حساسیتش را در بازگوئی خاطراتش دو چندان کند تا دیگر ناروشنی هائی از این دست برای مخاطبانش پیش نیاید و بهانه ای هم به دست بادمجان دور قاب چین ها و "موج"سوارن سیاسی ندهد.
۷۷۰۶۱ - تاریخ انتشار : ۲۷ آبان ۱٣۹۵       

عنوان : شعله امید
از دوستان و رفقا تمنا دارم که اجازه ندهند تا بحث و جدل بر سرنکته ای کوچک و حاشیه ای در مقاله، امواج لذت بخشی را که گفتار رفیق عباس هاشمی در برکه وجودمان ایجاد کرد به سکون ببرد. بگذارید در چنین شرایطی، نسل جوانمان بدانند که رفقایمان در گذشته که بودند، چه میخواستند و چگونه در دوره ای تاریک و دهشتزا شعله امید را در دلها زنده نگه داشتند.
۷۷۰۵۹ - تاریخ انتشار : ۲۷ آبان ۱٣۹۵       

عنوان : پاسخی به چند نظر
ابتدا باید از رفیق گرامی، عباس تشکر کنم که بر خلاف بساری از نویسنده گان، نظرا ت را خوانده اند و پاسخی داده اند. رفیق عزیز من تمامی نوشته های شما را خوانده، مسرور شده و چاپ کرده و در گنجینه نوشته های در ارتباط با سازمان جایش داده ام. تصورم از نوشته شما این بود که بر خلاف نوشته آشکار شما به شخص مورد نظر او را در وحله کنونی ، رفیق خطاب کرده اید که برایم سوال پیش آمد وابدا قصد سرزنش نبود و اگر چنین تصور شده پوزش میطلبم. سلامتی و شادی هماره تان را آروزمندم
اما نوشته با حمله قشون موافق "رفیق" خواندن مادالعمری شد. سعی کردم بدون پیش داوری به خانم فریبا اصول اولیه انسانی (حال اصول اولیه رفیق بودن پیشکش) را نشان دهم ولی متاسفانه ایشان همراه جناب مرزبان و غلامی (اگر اشتباه نکنم) گویا فرهنگ مذهبی ولایت فقیه ی و فتوا دادن بد جوری در وجودشان رخنه کرده و از راه دور همچون معجزه گران مذهبی به کالبد شکافی فکری من نشسته اند و بی محابا بدون داشتن هیچ علمی تنها بر مبنای دانش حوزی به محکوم کردن من دست زده اند.به نظر میاید کاری بس عبث برای روشن شدن ذهن تهمت زدن خانم فریبا زدم و متاسفم که نمیتوانم آرزوی تغکر اطلاعاتی جناب مرزبان را برآورده کنم و نام کاملم را ذکر کنم. میتوانید به قشونتان بگویید که با توسل به امدادهای غیبی به نام کامل من دیت پیدا کنند
با پوزش از مسیولین محترم ساییت اخبار روز برای در گیر شدن به این نوع پاسخگویی ها
۷۷۰۵۵ - تاریخ انتشار : ۲۷ آبان ۱٣۹۵       

عنوان : تجلیل از بهمن آژنگ
شهادت میدهم که زنده یاد بهمن آژنگ سمبلِ دانش، متانت و تواضع بود. علیرغم اختلاف فکری به « من طرفدار تحول» اجازه میداد تا نظراتم را در خصوص بی توجهی « اکثریت احزاب و سازمانهای مواق و مخالف ان زمان به نسل کشی فرهنگ و زبان ترکها ٬ عربها وغیره » بیان کنم. میگفت این موضوع در اولویت نیست. من هم می گفتم « امکان دارد که بی عدالتی [خجالت کشیدم که به ایشان بگویم فاشیسم ] از اینجا شروع شود». یادم نمیرود که به من گفت « حیف که با هم در مسایل اجتماعی اشتراک فکری نداریم » به فقدانش گریستم ...و گاهی هم میگریم. جواهر بود این مرد نازنین. روانش شاد
۷۷۰۵۲ - تاریخ انتشار : ۲۶ آبان ۱٣۹۵