از : مرضیه شاه بزاز
عنوان : یکی شدن جهانها
این سروده، با بالهای سفید و لطیف فرود می آید و با جان دوگانه‌ی خویش بر جان می نشیند ، شاد و اما با اندوهی شاعرانه در پرهای نرمش. آسمانی از ملالی شامگاهی که گذر پرهیاهوی شادِ سپیده دمان را به یادگار دارد. برگیری جان آدمیان و پرندگان را از گذر روز و فرصتهای از دست رفته که همانا عمرمی باشد به پرسش می کشاند و جهانشان را یکی میکند. شعری ماندگارکه خیالِ خواننده را از این پس که به گذر ساکت شبانه ی پرندگان می نگرد به ملالتِ پایان ای می کشاند آنچنان که آخرین هاشور نارنجی غروب بر لبه ی پرتگاه. با درود و آرزوی سلامت برای خویی عزیزمان
۷٨۲۷۱ - تاریخ انتشار : ۲۹ بهمن ۱٣۹۵
|
