عنوان : می اندیشم به اینکه.......
ضمنِ شریک شدن در گرامیداشت یادِ هموطن گرامیِ درگذشته آقای ماسیس عزیزخانیان، می اندیشم به اینکه؛ علیرغم مطالعات و تحقیقاتِ فراوان، وسیع و عمیق در باره ی بیماریی به نام سرطان، هنوز هم علم پزشکی قادر به ارائه یِ یک تعریف دقیق و راه درمانی قطعی و مشخص برای آن نیست.
اما وقتی نگاهم به فهرست امضاهایِ زیر متن مرثیه هایی که در رسا و یادِ عزیزان درگذشته نوشته می شود، می افتد، می اندیشم به اینکه؛ وقتی ما میتوانیم در غم از دست رفتن دوستی عزیز و با ارزش در بیانیه ای مشترک گرد هم جمع شویم، چرا در زندگی و زندگانی روزمره و چشم اندازهای مشخص آینده نمیتوانیم، گرد بیانیه، برنامه یا جبهه ای مشترک و فراگیر علیه استبداد بنشینیم؟.

اگر بیماریِ بدخیم، ناعلاج و ناشناخته ای چون سرطان ما را تک تک نشانه رفته، و بی رحم مشغول درو کردن است، بیماریِ بدخیم و شناخته شده ای به نام استبداد سالهاست که در تمامیِ بافتها و سلولهایِ جامعه و اجتماعاتِ مردمانِ ایران رسوخ کرده است.
لذا متعجبم از اینکه چرا "ما" بر علیه این بیماریِ مزمن اجتماعی، "استبداد"، بیانیه هایِ مشترک جهتِ جمع آوری امضاء تنظیم نمی کنیم؟

- استبدادی که همه روزه در حال کشتار جنگلها، آب، خاک و هوایِ سالم کشور است.
- استبدادی که در اثر ایجادِ فضایِ عدم امنیت قضایی و اجتماعی مشغول چپاول ضعیفترین اقشار جامعه به نفع سیاستهایِ مالیخولیایی جهانگیری اسلامیست
- استبدادی که در سایه ی محدودیتهای غیرانسانی آن فرهنگ و زبان مردمان کشور بسوی ورطه های نابودی پیش می روند
- استبدادی که در سایه یِ وجودش جوانانِ کشور که بزرگترین منابع تأمین آینده ی کشورند، به ورطه هایِ نابودگر فقر، اعتیاد و فحشا کشانده شده اند
- استبدادی که نیمی از نیرویِ بالقوه ی تحولخواهی کشور را در پسِ تحجری به نام "حجاب اجباری" به اسارت گرفته است.

اگر تحولخواهان، آزاداندیشان همچنان متفرق باقی بمانند، این استبداد است، که حتی پس از ج.ا. زمام امورات را در دست خواهد داشت. چنانکه در اثر همین تفرقه بود که استبدادِ ج.ا. در پسِ ریزش استبدادِ محمدرضاشاهی مستقر شد
۷٨۴۷۹ - تاریخ انتشار : ۲۰ اسفند ۱٣۹۵