عنوان : طنزی تلخ، واقعیتی آشکار
اشنباه اول:
اما اینکه چرا دیگر جهان مانند گذشته ندای عدالت خواهی مردم فلسطین را فریاد نمی زند یا نمی شنود، بسیار حایز اهمیت است.

جهان هیچگاه در گذشته ندای عدالت خواهی مردم فلسطین را فریاد نمی زد .دیروز هم مثل امروز، آن نهاد امپریالیستی ای که به آن جامعه ی جهانی می گویند، در مطابقت با منافع صهیونیسم، اسراییلی دوست و فلسطینی ستیز بود. آن صدایی که نویسندگان این نوشته دلتنگش شده اند، صدای جنبشی متشکل از چپ جهانی بود که صرف نظر از نگاهش به شوروی پس از فروپاشی آن ابر قدرت جهانی، به دام مرگ افتاد و شماره زیاذی از نخبگانش خود را به سامانه ی پیروز در جنگ سرد به ارزانی فروختند.

اشتباه دوم:
در این تغییر مواضع، ما شاهد آن هستیم که بنیادگرایی در همکاری استراتژیک با چپ های ناسیونالیستی قرار دارد که منافع کوتاه مدت خود را بر منافع درازمدت طبقه کارگر ترجیح می دهند. این چپ چنان در ضدیت ِفقط ! با امریکا گرفتار شده است که خود را حتی در کنار ارتجاعی ترین بنیادگرایی قرار می دهد که نظام سرمایه داری را تنها محدود به امریکا و متحدان آن می داند و کشور هایی مانند روسیه و متحدان را همچنان جایگزین اردوگاه سوسیالیستی سابق. نمونه آن در سوریه و یمن هویداست.

بنیاد گریان اسلامی داعش و وهابیون و القاعده و بوکو حرام ووووووو هستند که در سوریه و عراق و ووووووو می جنگند. بزرگترین، فداکارترین و فعال ترین نیروی در تقابل با این بنیادگراها، حزب الله لبنان است. در تقابل با ایشان، یعنی همان به اصطلاح اسلامیست های بنیادکرای تروریست، از بخت بد نویسندگان این نوشته، جمهوری اسلامی ایران پیگیرترین کشور در جهان بوده است. نیروهای مبارز در سازمان حماس هم تحت تاثیر حزب الله لبنان، جمهوری اسلامی ایران و نیروهای چپ هنوز فعال در فلسطین، در مقابل فشارهای جناح متاثر اژ وهابیون سعودی تا کنون مقاومت کرده است. منصفانه این است که گفته شود، بر خلاف آمالها و آرزوهای ما،، این جمهوری اسلامی و بازوی قدرتمندش حزب الله لبنان بوده اند که از نیروهای مبارز و سکولار چپ و دمکراتیک در حوزه ی جهان عرب و به ویژه دوستان مردم فلسطین، حفاظت کرده اند. هر انداز هم این طنز تلخ باشد، واقعیتی آشکار است. دیدنش تنها نیازمند انصاف است.
۷٨۶۹۱ - تاریخ انتشار : ۷ فروردين ۱٣۹۶