عنوان : دردیست غیرِ مردن آن را دوا نباشد/پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن...
ضیا ِ نجمِ دین شیخِ معظّم
ابوحارث،شهنشه،غوثِ اعظم
به هنگامِ هجومِ قومِ چنگیز
عدویِ عقل و جان آن دیوِ خون ریز
یکی دادی به خوارزمش رسالت
که آزادی تو اندر این ذلالت
سرِ خود گیر و با یاران برون شو
تن آسا فارغ از رِیبُ المَنون شو
چو اشنید این سخن آن آیتِ حُر
بشد چشمانش از خونِ جگر پُر
شرابی همچو خون در آبگینه
چکاند از دیده بر صحرایِ سینه
چنان گشتی ز غم در رنج و بلوا
که یکسان شد بر او الوا و حلوا
بیامد همچو گُل با خرقه ای چاک
بمالید آن خسان را دست در خاک
چو شیرِ شرزه ای بر آن انیران
کشید آهی ز جان آن پیرِ پیران
که قُربِ شصت سالستی به خوارزم
ببودستم میانِ شادی و بزم
به وقتِ ناخوشی شان می نتابم
که از ایشان ز جانی رخ بتابم
ز هستی صوفیا راهِ عدم گیر
رو از بغداد و زنبیلی تو کم گیر
شنودم آن که در گاهِ رهایی
بگفت علّامه ی دوران هُمایی
نیرزد روز و شب این دیگ پختن
به مبرز خام عمرِ خویش سُختن...



خواجه ی بیهق ابوالفضلِ دبیر
گفت روزی رو به مسعودِ امیر
جمله بودیم این سرایِ پیچ پیچ
جمله ی آن می نمی ارزید هیچ
٨۰۲٨٣ - تاریخ انتشار : ۴ مرداد ۱٣۹۶