عنوان : جویندگان حقیقت ناب
درود بر تو آقای جاسکی، موضوع بسیار حساس و ظریفی را خمیر نوشته ات کرده ای. کاش نوشته ات انگیزه ای شود برای دیگران در کاویدن شخصیت چند لایه ی انسان. و درباره نقش هنر در برکشیدن هر یک از این لایه ها.
آنچه جایش را در نوشته ی شما خالی دیدم نقش «ایمان» است ( ایمان به مثابه بالاترین پله در مدارج باور).
انسان با هر پتانسیل و در هر عرصه، آنگاه که به «ایمان» می رسد، آمادگی آن را می یابد که در راه حقیقتی که به آن ایمان آورده، به هر جنایتی دست یازد. این قاعده هیچ مستثنائی (از مادون راست تا ماورای چپ) نمی شناسد و در دایره ی «ایمان و ایقان» آنچه او می کند جنایت نیست و او جانی نیست. چگونگی طبقه بندی اعمال انسان بستگی به جایگاه و منظری دارد که بیننده از آن می نگرد.
آنگاه که حقیقت در نزد تو جامع الشرایط گشت، بر تو واجب می آید باطل را از میان برداری. در غیر این صورت تو هنوز به مرحله ی «ایقان و ایمان» نرسیده ای. و «هنر» ابزاریست در این سیر و سلوک برای رساندن انسان به آن حقیقت ناب.
از این منظر هنر نیز چون هر ابزار دیگر، بستگی به آن دارد در دست که و در چه راه از آن بهره گرفته شود. فی نفسه تصویر منِ ابزار بدست می تواند نشانه ی هیچ باشد. لیک آنگاه که من این توانائی را یافتم که از آن در برکشیدن لایه ای از لایه های شخصیت خویش بهره جویم تبدیل به ابزاری خوب برای خویش و ابزاری بد برای دیگران خواهد شد. تاریخ مدون استفاده ی ابزاری از «هنر» بازمیگردد به دوران غارنشینی ما و نقاشیهای بجا مانده از آن دوران.
٨۲۵۲۷ - تاریخ انتشار : ۹ دی ۱٣۹۶       

عنوان : وای به زمانی که کسی معروف بشود ...
شما از این فیلسوف معروف شده در بین چپ ها و ایرانی ها آورده اید:
«آیا همانطور که ژیژک می‌گوید، همه انسان‌های معمولی برای آنکه بتوانند جان کسی را بستانند بایستی دستاویزی مقدس بیابند؟».

کدام قاتل تجاوزکاری برای قتل دختر ۱۵ ساله دستاویزی مقدس یافته است؟
کدام قتل ناشی از مشاجرات همسایگی بر مبنای دستاویزی مقدس بوده است؟
و مثالهای دیگر.

وای به زمانی که کسی بیهوده مشهور بشود.
٨۲۵۲٣ - تاریخ انتشار : ۹ دی ۱٣۹۶