عنوان : رویدادهای تاریخی را آنگونه که هست باید منصفانه بیان کرد.
محمدرضا شاه پهلوی با تاخیر صدای انقلاب میلیونی مردم را شنیده بود ( حالا شما بآن بگوئید «فتنه») در فکر نجات «تاج و تخت» بارث برده از رضاخان میرپنج گشت. او با توسل بهر وسیله و وعده (رعایت قانون اساسی ؟) پشت سرهم نخست وزیران را عوض کرد و تا آنجا که سودی از اینکارش نبرد دست به دامن آدمهای ملی زد که شاید فرجی باشد. آقای شاپور بختیار بدون اینکه نماینده مردم باشد برعکس دیگران سمت نخست وزیری شاه را یک تنه «دون کیشوت» مابانه قبول مینماید.اگر بختیار هم مثل رجال ملی دیگر دست رد بسینه محمدرضا شاه میزد مطمینآ اداره مملکت بدست نمایندگان تمام نیروهای ملی و تآثیر گزار در این جنبش عظیم میافتاد و از انحراف توسط عده ای از عقب مانده ترین بخش جامعه نمی افتاد. انتصاب نخست وزیری بختیار توسط شاه و انتصاب نخست وزیری بازرگان توسط خمینی آغاز فاجعه است ونه روز بیست و دو بهمن که انقلاب صورت گرفت. پی آمدهای جنایتبار شرایط امروزی مولود ۲۲ بهمن و خواستهای بحق مردم ایران نیست بلکه خودخواهی و خود بزرگ بینی و تعجیل در زودرسی انقلاب بهمن ۵۷ این اشخاص هست که مسلمآ دار و دسته آخوندها برهبری خمینی و دیگر آخوند فکلی از خلاء ایجاد شده نهایت سودبری نمودند. دکتر محمد مصدق آدم ملی بود، ملی زندگی کرد و ملی هم در اسارت هم با خوشنامی فوت کرد و مقایسه کردن «فعالیتهای» دکتر بختیار با دکتر مصدق بسیار نادرست و نابجاست. آنچه که مربوط بفعالیت دکتر بختیار بعد از خارج شدن از ایران میگردد، فعلآ مورد بحث نیست.
٨٣۴۱۶ - تاریخ انتشار : ۲٣ بهمن ۱٣۹۶