عنوان : پ.ک.ک هرگز به دنبال اتکای صرف به آمریکا نبوده است.
آنچه که این نوشتار نادیده می گیرد تلاش پ.ک.ک برای انجام اقدامات همزمان در عراق و ترکیه است. آنچه که تاکنون منجر به دوام انقلاب روژاوا به مدت نزدیک به ۶ سال شده، فقط اتحاد تاکتیکی این جریان با نیروهای آمریکا نبوده، بلکه هوشمندی سیاسی نیروهای آپوئیست در بازی دادن ترکیه در داخل کشور و تلاش برای پیشبرد یک راهبرد انقلابی-مقاومتگرانه در داخل ترکیه نیز بوده است. از ۲۰۱۳ با پیشبرد پروژه‍ی صلح کوشیده شد تا اولاً برای روژاوا و دوام انقلاب در آنجا زمان خریده شود، ثانیاً چهره‍ی دموکراتیک و صلح طلب از پ.ک.ک و جنبش آپوئیستی به نمایش گذاشته شود، ثالثاً به نیروهای پ.ک.ک برای آغاز دوره‍ی جدیدی از مبارزه‍ی انقلابی تنفس داده شود و رابعاً شانس تأثیرگذاری بر سیاست رسمی ترکیه با تشکیل حزب دموکراتیک خلق ها (اتحاد چپ کرد و ترک) به آزمون گذاشته شود. در آن زمان خیلی از نیروهای چپ (و منجمله چپ ایران) بدون داشتن شناخت از مسایل سیاسی کردستان و ترکیه، مدعی عدول پ.ک.ک از مواضع انقلابی و چپ شدند. این در حال بود که پ.ک.ک تاکتیک های متفاوت و امتحان نشده ای را آزمون می کرد و موفق شد تا پروژه ای تاریخی را به پیش ببرد. همزمان میان نیروهای پ.ک.ک و چپ های ترک اتحاد عظیمی صورت گرفت که اگر نمایش کودتای ۲۰۱۶ نبود، شاید وضع به گونه ای دیگر رقم می خورد. پ.ک.ک به امید تداوم انقلاب روژاوا در کردستان ترکیه و نیز خود ترکیه بود. امیدوار بودند که بتوانند کمون های مشابهی را با بهره گیری توأمان از نیروهای شبه نظامی و ظرفیت های قانونی حزب دموکراتیک خلق ها برپا کنند. در ۲۰۱۵ این اتفاق افتاد، اما با حمله‍ی سهمگین ارتش ترکیه و بمب باران شهرهای کردستان مواجه شد و این بار چپ ها (و منجمله چپ سنتی ایران) در خواب ناز به سر می برد. می توان گفت امید پ.ک.ک به تداوم انقلاب روژاوا در باکور (شمال کردستان) با اقبال مواجه نشد و نیروهای پ.ک.ک در ترکیه در موضع تدافعی قرار گرفتند. از سوی دیگر پ.ک.ک که همواره از جانب جبهه‍ی عراق در ضعف قرار داشته، کوشید تا همان سیاست تداوم انقلاب را این بار به صورت محدودتری در کردستان عراق هم دنبال کند. به این منظور در کرکوک، مخمور، شنگال و روستاهای قندیل کمون ها و نیروهای شبه نظامی مستقلی تشکیل شد و به بهانه‍ی دفع حملات داعش مقاومت هایی صورت گرفت که مهمترین آن ها اعلام تأسیس کانتون شنگال بود. در عراق نیز اگرچه ترکیه، بارزانی و داعش کوشیدند تا سد راه پ.ک.ک شوند، اما این رفراندوم بارزانی بود که باعث توقف قطار انقلاب آپوئیست ها شد. به طور کلی سیاست پ.ک.ک برخلاف تبلیغات چپ های سنتی و رسانه های نزدیک به دو جناح پوتین و ترامپ، اتکای صرف به نیروی آمریکا نبوده است، بلکه خریدن زمان برای پیشرفت انقلاب اجتماعی و سیاسی در روژاوا و تداوم آن انقلاب در باشور و باکور بوده است. متأسفانه درباره‍ی «دنباله های روژاوا» در عراق و ترکیه هیچکس هیچ چیز نمی گوید.
٨۴۶۵٣ - تاریخ انتشار : ۶ ارديبهشت ۱٣۹۷