عنوان : آمدن ورفتن
هر آمدنی را رفتنی است.
آمدگانی بودند که در بودنشان، ماندگاری را ساختند؛ ماندگارشان شرحال زمانه اشان بود؛ پس برای دیدن آنچه که رخ می دهد باید تا دم آخر بود تا بتوان گفت: گفته ای ماندگار را.
٨۴۶٨۰ - تاریخ انتشار : ٨ ارديبهشت ۱٣۹۷       

عنوان : بهتر آن باشد که سرِّ دلبران / گفته آید در حدیثِ دیگران
حافظ: با ضعف و ناتوانی همچون نسیم خوش باش
بیماری اندرین ره خوش تر ز تندرستی

ناصر خسرو:منگر بدین ضعیف تن ام زانکه در سخن
زین چرخِ پُرستاره فزون است اثر مرا

موریس مترلینگ: آیا نمونه هایی مثل "پاسکال" در میان افراد بشر وجود ندارند که همیشه مریض و علیل و بیمار باشند و معهذا عاطفه و وجدان عالی شان بزرگ تر و عالی تر از سایر افراد بشر باشد؟
٨۴۶۷۶ - تاریخ انتشار : ۷ ارديبهشت ۱٣۹۷       

عنوان : نهنگ و خود کشی؟
با درود به استادی که خرقه شاعری ، از م. امید گرفت و اکنون امید بخش و سراینده بی در کجایان کوه و دشت و صحرا، بیابان و خیابان ، شاهراهها و اتوبان ها هستند.

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق،
با آرزوی بهبودی.
پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد
از بیدرکجای « ارنست آو گوست »
محسن
٨۴۶۷۵ - تاریخ انتشار : ۷ ارديبهشت ۱٣۹۷       

عنوان : چرا؟
به یادم مانده است بیست و چند سال پیش در خانه مان نشسته بودیم با اسماعیل خویی، و من یکی از شعرهایم را خواندم. تنها باری بود که استاد، به جای گفتن «درود بر تو» و تشویق، برآشفت و گفت: «این چیست که نوشته ای؟ چرا اینقدر نومیدی و یأس؟ که چی؟ زیباترین شعرهایت اگر همین پراکندن یأس باشد، به هیچ دردی نمی خورد»! چنان برآشفته بود و ارام نمی شد که هنوز نتواسته ام آن شب و آشفتگی و برآشفتگی اش را از یاد ببرم. و مهمتر: نتوانسته ام آن گوهرِ برخورد او با نومیدی و یأس را از یاد ببرم. حالم خوش نیست حالا که این شعر خودِ اسماعیل را می خوانم. چرا؟
٨۴۶٣۹ - تاریخ انتشار : ۵ ارديبهشت ۱٣۹۷       

عنوان : زندگی آه زندگی چه زیبایی
استاد محترم،دکتر اسماعیل، آقای خویی
هم هوا و هم غذا و هم فضابه ان اندازه هست که شما به سهم خود از آن بهره بگیری و سهم دیگری را ضایع نکنی. ما را با خودکشی خود تهدید به اندوه مکن. به اندازه کافی غمناک هستیم شما بیشترش نکن
٨۴۶٣۷ - تاریخ انتشار : ۵ ارديبهشت ۱٣۹۷