عنوان : کاش احزاب چپ در ایران حضور و فعالیت د اشتند
بنظر میرسد آقای عاصمی صرفا به اصول و تئوری ها توجه داده اند . مقابه آقای اکبری اتفاقا به عدم حضور جنبش سوسیالیستی اشاره دارد و این یعنی نقیصه ای که بهر حال وجود دارد . با توجه با این نقیصه طبیعی است که نظر آقای عاصمی در عین درست بودن بحثی است کلاسیک و با شرایط مشخص جامعه ما و وضعیت کارگران در این جامعه انطباق ندارد . اگر احزاب چپ . سوسیالیست در ایران فعال بودند این نقد وارد بود متاسفانه چنین نیست . کاش احزاب چپ در ایران حضور موثر داشتند
٨۶۹٨۰ - تاریخ انتشار : ۶ آبان ۱٣۹۷       

عنوان : کارگران تنها خواست مطالباتی ندارند
مقاله ی روشنگرانه با توانایی کوشش نمایندگاه کارگران ایران را در دیدارها در سفرهای خارج از کشور برای جلب همبستگی جهانی با مبارات اعتراضی- اعتصابی کارگران ایران توصیف می کند. اهمیت همبستگی جهانی را برای موفقیت مبارزات صنفی- مطالباتی طبقه کارگر ایران برمی شمرد.
مقاله همچنین با توانایی برضرورت توسعه و گسترش سراسری سازمان های مستقل و آزاد کارگری ایران در جریان مبارزات اعتراضی- اعتصابی اشاره دارد و اهمیت بهره گیری از مبارزات کنونی را برای به سرانجام رساندن برپایی روابط وسیع میان سازمان های کارگری را در ایران برجسته می سازد.
نکته ی پراهمیت دیگر در مقاله ی شایان دقت، نشان دادن جهانشمول بودن سیاست ضد کارگری نئولیبرالیسم است. مقاله به درستی "تاچریسم" را محدود به کشور بریتانیا نمی داند، بلکه آن را به عنوان حربه ی به گروگان گرفتن طبقه کارگر و زحمتکشان یدی و فکری در هر کشور و در سراسر جهان سرمایه داری افشا می کند که از طریق نابودی سازمان های منسجم و یک پارچه کارگری دنبال می شود.
نابودی سازمان های یک پارچه ی کارگری از طریق نابودی دستاوردهای قانونی طبفه کارگر عملی می گردد. عمده ترین حربه ضد کارگری در آن نابودی قراردادهای رسمی میان سندیکا و سازمان های کارفرما است. جایگزین ساختن قراردادها سفید امضا، موقت، اجاره ای و... به جای قرارداد رسمی و بدون مدت پیامد نقض قوانین به سود طبقه ی کارگر است.
بهبود شرایط «چانه زنی طبقه کارگر» برای خواست های مطالباتی- سندیکایی زحمتکشان که در مقاله با برجستگی نشان داده می شود و اهمیت آن برای مبارزات در ایران هم برجسته می گردد، مضمون کلیت «نبرد طبقاتی» را در هیچ کشوری و در سراسر جهان تشکیل نمی دهد. مبارزات مطالباتی که توسط سازمان های صنفی به پیش برده می شود، تنها آن هنگام کلیت مضمون «نبرد طبقاتی» را در برمی گیرد که با مبارزه ی احزاب کارگری علیه اقتصاد سیاسی نئولیبرال و سلطه ی بلامنازع سرمایه مالی امپریالیستی و متحدان ایرانی آن تکمیل گردد.
خواست های مطالباتی در اعتراض- اعتصاب های جاری در ایران که همه جا همراه است با خواست پایان بخشیدن به خصوصی سازی و نابودی دستاوردهای قانونی کارگران، از رشد شرایط به منظور تغییرات بنیادین در ایران حکایت می کند که تحقق بخشیدن به آن وظیفه مشترک زحمتکشان و احزاب کارگری است. ارایه جایگزین برای اقتصاد سیاسی نئولیبرال، برنامه - ب -، علیه سیاست ضدکارگری و ضدملی نئولیبرال، وظیفه ی طبقه کارگر و سازمان ها و احزاب کارگری ایران است.
٨۶۹۷۰ - تاریخ انتشار : ۵ آبان ۱٣۹۷