عنوان : آزادی، برابری
امیر عزیز، سپاس از توجه و ارائه نظر
مقاله اینجانب مباحث مختلفی را مورد اشاره و نقد نموده است بطور خلاصه باید گفت از ساختار درون تشکیلاتی و وحدت حزبی گرفته تا استراتژی وحدت جبهه ای، از موضوع گذر از حکومت اسلامی تا اصلاح طلبی، از آفتهای گذشته درون گروهی تا اختلاف جدی در اندیشه، از عدالت اجتماعی تا تناقض در خواستگاه و راه رسیدن بدان و مسائل دیگری که در بیانیه فوق الذکر مطرح شده است.
آنچه شما در خصوص گذشته بخشی از نیروهای چپ و دغدغه آنها در مورد بحث عدالت طرح کردید ممکن است تا اندازه ای درست باشد اما از یاد نبرید که تلاش و مبارزه آنها در اشکال مختلف خود در تقابل با دیکتاتوریهای شاه و شیخ در وحله اول بدلیل مبارزه با سانسور، دیکتاتوری و استبداد بود بطوریکه این موضوع را در شعارهای مبارزاتی، نوع مبارزه، شعر، ادبیات و هنر به روشنی میتوان دید هرچند آرمان و خواستگاه خود را بعد از شکستن سد سانسور و دیکتاتوری استقرار آزادی و برابری قلمداد می نمودند.
در مورد اینکه فرموده اید یک حزب باید اولویتش را در آزادی و دمکراسی ببیند بعد در رقابتهای حزبی بدنبال اهداف خود باشد باید یادآوری کرد احزاب و تفاوتهای آنها را بدلیل تمایز در اهداف و برنامه هایی که ارائه میدهند و برایش تلاش مردم خواهند شناخت و به عضویت و یا جانبداری از آن برخواهند خواست. آزادی، دمکراسی و عدالت اجتماعی نه تنها با هم مغایرتی با هم ندارند بلکه از نظر اینجانب مکمل هم بوده و خواهان چشم پوشی از یکی بخاطر دیگری نبوده و نیستم. همانطور که معطلعید احزاب مدعی لیبرال و دمکرات نیز در بهترین حالت از بیان برنامه های خود را نه تنها کتمان نکرده بلکه برای دسترسی بدان از هر نوع شیوه غیر دمکراتیکی نیز دریغ نخواهند کرد. تا جائیکه پا را از مرزهای ملی فراتر گذاشته بخاطر اهداف و برنامه های خود حاضرند دیگر ملتها را نیز به بند بکشند.
سخن آخر اینکه شما از دهها موضوع مورد نقد را تنها در بحث عدالت اجتماعی و دمکراسی خلاصه نموده و متناسب با دیدگاه طرح شده خود خواهان قضاوت دیگران در مورد کلیت نقد میشود. مبارزات سالهای اخیر مردم و اعتراضات خیابانی آنها عدالت اجتماعی را در هر کوی و برزنی بطور علنی فریاد میزنند، عدم توجه بدان از طرف یک نیروی چپ و موکول نمودن آن به پس از استقرار دمکراسی یعنی تعطیل نمودن مبارزه طبقاتی و عقیم بودن در مبارزه ...
٨۷۵۱٣ - تاریخ انتشار : ۱۶ آذر ۱٣۹۷       

عنوان : حزب یا سازمان
باید گفت
یک بدشانسی تاریخی که نصیب جامعه ایران شد این بود
چپی که فعالیت اجتماعی و مبارزاتیش را در جامعه ایران تعریف کرد
متاسفانه این چپِ وارد شده به ایران، تئوری های مبارزاتیش را با خوانش های خاصی که از یک تئوری اجتماعی داشت تعریف می کرد وبا توجه به خوانش خاصش، شعارهای خاصش و اهداف خاصش را مشخص می کرد و مبارزاتش را پی می گرفت
که متاسفانه نتیجه اقدامات آن چپ به گواهی تاریخ خونبار و گاهاً بدون نتیجه بود.
براساس آن تجربیات تلخ، گروهی از بازماندگان آن تجربیات تلخ حزبی به نام حزب چپ ایرانی را تأسیس کردند که در تأسیس، حتماً می بایست شعارها و اهداف را بگونه ای دگر تعریف می کردند و در خوانش خود از تئوری اجتماعی تجدید نظر می کردند در غیر اینصورت عملشان تکرار همان اقدامات بی نتیجه قبلی بود.
تا اینجا اگر بخواهیم قضاوتی داشته باشیم تشکیل حزب یک اقدام مفیدی بود و است و بگونه ای احیا چپ در ایران است.
تفاوتی که حرکت جدید(تشکیل حزب) با گذشته دارد و باید داشته باشد در چه چیزهایی است؟
بایدگفت
حزب با سازمان هم در انتخاب شعار و هم در رسیدن به هدف و هم نوع بازی اعضای آنها با هم تفاوت دارد.
سازمان های چپ در گذشته عدالت محور بودند و رسیدن به عدالت را در اولویت اول و حتی تنها هدف مبارزاتی خود تعریف می کردند که در این روش مبارزه آنان برای خود یک آلترناتیوی خاصی تعریف می کردند که در روش آنان چیزی به نام دمکراسی بی معنی می شد و ...
در حزب، بازی بگونه ی دگر است
اگر حزبی اولویت مبارزاتیش و شعار ها و اهداف، آزادی و دمکراسی شود این حزب دیگر خود را یک آلترناتیو نمی بیند بلکه او یک حزبی است که باید در کنار احزاب دیگر مبارزه کند و وقتی به قدرت رسید آنگاه در پی تحقق عدالت اجتماعی برود.
در رفتار حزب با سازمان در زمانی که نیاز به عبور از شرایط خاصی است
تفاوت عملکردی نیز وجود خواهد داشت این همان نکته ایست که گروهی از چپ اندیشان مانده در گذشته ی خود به آن توجه ندارند.
اگر مطالب بالا را بپذریم نقد آقای جواد رضایی میرکاید آیا درست است؟
ضعفت رفتاری بعضی از اعضای حزب چپ ایرانی بماند برای بعد.
٨۷۵۰۶ - تاریخ انتشار : ۱۵ آذر ۱٣۹۷