عنوان : زن، شعری ازخانم شیرین رضویان
خانم شیرین رضویان،
شعرشمارا با دقت فراوان خواندم. ای کاش درمقابل قریحه‍ی سرشارشما درشعرسرائی عمیق ترفکرمی کردید، وازآنچه باعث رنج، محنت، و بدبختی جامعه‍ی ایران گردیده شکفه نمی کردید. آیا پرستیدن موجودی موهومی که تنها ساخته‍ی ذهن بشراست (بویژه ایرانی) باعث تمام ناملایمات ما نیست که شما درشعرخودتان بصورت درمندانه (خدا وفلک) ازآن گله می کنید؟ پس خانم ستوده، محمدی، هدایت ... وصد ها امثال آنها چه می گویند؟ با این همه بارمسولیت که بردوش خانمهای ما می باشد آیا زمان به آنجا نرسیده که پایه واساس ودلیل ذلت هائی را که گریبانگیرمان هستند خوب بشناسیم وبیان کنیم؟ امیدوارم که فراموش نکنیم: خودمان، با باورهای نادرست خود باعث تمام عقب مانده گیهای خود هستیم.
با احترام،
م. امینی، آمریکا
٨٨۹۴۹ - تاریخ انتشار : ۱۷ اسفند ۱٣۹۷