عنوان : توجه به مسائل میدانی شاید
هم میهن آقای بهنام امینی دستآوردهایی را بر می شمارد و هدفمند در پی اینست آن دستآوردها را مبنای الگویی برای دیگران قرار دهد؛ اما نکته جالب در روش ایشان اینست:
دستآوردها را ناشی از بی توجه ای به لیبرالیسم و سرمایه داری معرفی می کند که جدا از درست بودن و یا نادرست بودن ادعاهای اینچینی، ایشان باید توجه داشته باشند در رخ دادهای سوریه، بقا و دوام این نیروهای سازماندهی شده جدید که اکثریت آنان نیز بانوان رزمنده هستند بستگی به حمایت های خاص نیروی است که هم بودنش مبنای لیبرالی دارد و هم سمبل سرمایه داری است(امریکا)؛ پس امثال آقای امینی در ادعا ها باید کمی دقت کنند براساس واقعیات موجود و میدانی مسائل را مورد بررسی و واکاوی قرار دهند شاید روششان مفید واقع شود.
٨۹۲۰۶ - تاریخ انتشار : ۹ فروردين ۱٣۹٨       

عنوان : امیدبخش
جای خوشحالیست که بخشی از چپ بجای تخطئه نظرات اوجلان و جنبش رۆژآوا به نقد سازنده نظر دارند.
٨۹۲۰۱ - تاریخ انتشار : ٨ فروردين ۱٣۹٨       

عنوان : کنفدرالیسم دمکراتیک
مقاله ی رفیق بهنام امینی را با دقت و علاقه مطالعه کردم زیرا در آن، همان طور که او اشاره دارد در نمونه مبارزه ی خلق کرد در شمال سوریه، نکته های نظرگیری را برای آینده ی پس از دیکتاتوری ولایی در ایران یافتم.
به نظر می رسد که باید میان نظر عبداله اوچلان و برداشت ارایه شده در مقاله، تفاوت هایی قایل شد که برای ایران نیز پر اهمیت است.
عبداله اوچالان در دفاعیات خود در دادگاه حقوق بشر پیشنهاد کنفدالیسم دمکراتیک را برای کشور ترکیه در نظر دارد که کشوری با نظام سرمایه داری است. او خواستار یک کشور فدرال دمکراتیک است که در آن حقوق ملی خلق کرد و حق حاکمیت محلی برایش تامین است.
چنین برنامه ای می تواند در ایران امروز که دارای نظامی سرمایه دارانه است و به طریق اولی در دوران گذار از دیکتاتوری نیز تحقق یابد و زمینه آزادی و حق ملی را در چارچوب کشور واحد تاریخی خلق های ساکن سرزمین کهن ما ایجاد سازد.

نکته ای که نیاز به بحث در نظرات طرح شده دارد، افزودن مساله حل ٬٬مساله دولت٬٬ در کلیت آن است. در سوریه و همچنین در ایران است. در شرایط نظام سرمایه داری و همچنین در دوران فرازمندی ملی- دمکراتیک جامعه ی ایرانی حل مساله دولت، پنداشتی نادرست است.

این برداشت که در «کنفدرالیسم دمکراتیک، دولت به لحاظ منطقی و تاریخی نه وسیله‌ای برای رهایی بلکه مانعی عمده در رسیدن به آزادی و برابری است» برداشتی در انطباق با نظرات اوچالان نیست. این تصور که در مرحله ی ملی- دمکراتیک انقلاب، که باید قاعدتاً انقلاب روژوآ را چنین تعریف نمود، ما با «نوعی دمکراسی بدون دولت» سروکار داریم، برداشتی واقع بینانه و عملی نیست.
اشاره های متفاوت رفیق امینی درباره ی مشکلات کنونی در روژوآ مطرح می سازد از قبیل «ممانعت از فعالیت برخی احزاب و گروه‌ها» و یا ...» در تایید غیرواقعی بینانه بودن چنین برداشتهایی است.

برداشت های پیش گفته، تا آنجا که نگارنده آن را درک کرده است، می تواند ناشی از موضعی نیز باشد که در مقاله تبلور می یابد. در آنجا به نقش امپریالیسم برای ایجاد شدن جنگ داخلی در سوریه نه تنها اشاره نمی شود، بلکه تنها علت وجود دیکتاتوری حزب «بعث سوریه» برای ایجاد شدن وضع حاضر مطرح می گردد. بی تردید این دیکتاتوری یکی از ریشه های ایجاد شدن شرایطی است که مورد سواستفاده ی امپریالیسم و ارتجاع منطقه قرار گرفت.
اگر هم بتوان از موضع کردهای سوریه ارزیابی از نقش گذشته ی حاکمیت حزب بعث را درک و آن را مورد تایید قرار داد، نمی توان تغییر شرایط را در این کشور از مدنظر دور داشت. امپریالیسم آمریکا می کوشد جنگ داخلی را به ابزار برقراری و توسعه ی سلطه خود در منطقه بدل نماید. با تبدیل شدن مبارزان کرد به ابزار ایجاد شدن پایگاه های نظامی امپریالیسم آمریکا و متحدانش در سوریه خطر حضور امپریالیسم در سوریه تشدید شده است. امپریالیسم با صرف هزینه بسیار به عراق و افغانستان و یوگسلاوی سابق و اوکرائین و لیبی و غیره غیره نمی آید، تا بعد با صلح و صفا از آنجا خارج شود. این برداشتی غیرواقعبینانه و ارزیابی ای نادرست از امپریالیسم است.
در شرایط تغییر یافته می تواند و به نظر می رسد به سود آزادی های دمکراتیک و حقوق خلق کرد است که میان کردهای سوریه و دولت آن، هرچه زودتر قراردادی با تثبیت دستاوردهای انقلاب روژوآ ایجاد شود. حضور روسیه می تواند در این زمینه نقشی میانجی و تضمین کننده داشته باشد.
٨۹۱٨۷ - تاریخ انتشار : ۷ فروردين ۱٣۹٨