عنوان : گربه و زنگوله
امروزه جهان نه تنها مستقیما تحت حمله نظامی - اقتصادی - سیاسی و اجتماعی استعمار گران است بلکه با گسترش کامپیوتر های همراه, مردم دنیا هر لحظه تحت نظر و حمله اطالاعاتی و تبلیغاتی دولت ها و کورپوریشن ها قرار دارند و با هر کلیک بر این تلفن های همراه, مسیر زندگی و عادات و رفتار آنها ضبط و مورد استفاده قرار میگیرد و هیچگاه به مخیله کاربران فیس بوک و گوگل و مایکروسافت و غیره خطور نمیکند که زیر ذره بین اند. تا زمانی که سر مردم به این سرگرمیها گرم است کسی به فکر خطرات ناشی از اسلحه اتمی, تخریب محیط زیست و آلودگی ناشی از تولیدات صنعتی و فقر و نابرابری های شدید طبقاتی و اقتصادی و نژادی و عدالتی و توسعه نظامی نیست.

" ایجاد یک بلوک یا تنه نیرومند با تمامی طبقات فرودست جامعه با........." زمانی موثر خواهد بود که آگاهی مردم به حدی برسد که در برابر این تجاوزات مقاومت کنند و معلوم نیست چگونه میتوان در این شرایط, زنگوله را به گردن گربه انداخت. بد نیست جناب هاشمی نظری به این مقاله بیندازند:
social-media-and-the-society-of-the-spectacle

https://www.counterpunch.org/۲۰۱۹/۰۵/۰۱/social-media-and-the-society-of-the-spectacle/
٨۹۶۶٣ - تاریخ انتشار : ۱۲ ارديبهشت ۱٣۹٨       

عنوان : بن بست چپ در کشور های پیشرفته
جناب آقای احمد هاشمی در مقاله شان انگشت بر دو مسئله اساسی در ترکیب کنونی طبقه کارگر در عرصه جهانی گذاشته اند : از یکسو جذب شدن بخش وسیعی از کارگران کشور های پیشرفته در مجموعه وسیعی که آنرا طبقه متوسط مینامیم و امروز از کارگران تا تحصیل کردگان را شامل میشد (پروسه ای که کم و بیش در تمامی کشور های پیشرفته اکنون در حال رجعت به عقب است) و از سوی دیگر در کشورهای عقب مانده شکل گرفتن طبقه کارگر گسترده ای که زیر یوق هار ترین اشکال استثماری نیروی کارش را به بهایی نازل به سرمایه داری جهانی شده جهت تولید کالاهای صنعتی روزمره (و غیر استراتژیک) مثل پوشاک، وسایل مصرفی، اتومبیل و غیره میفروشد.
تا زمانی که زحمتکشان کشور های پیشرفته میتوانستند از طریق سیاست های اجتماعی دولتی به طبقه متوسط متصل باقی بمانند، جنبش چپ لیبرال-دمکرات نیز میتوانست با اتکا به آرای آنها در قدرت سیاسی حظور داشته و سیاست هایی به سود طبقات زحمتکش را به اجرا بگذارد.
منتهی با گسترش امواج مهاجرت اقتصادی از کشور های عقب مانده بسوی کشورهای پیشرفته، طبقات زحمتکش نوینی در کشورهای پیشرفته شکل گرفته اند که بخاطر موقعیت خاص شان (مهاجربودن و غریبگی با فرهنگ و روابط اجتماعی کشورهایی که در آنها ساکن شده اند) تن به مناسبات اقتصادی و اشکالی از استثمار میدهند که زحکتکشان بومی تن به آنها نمیدادند. در نتیجه مناسبات اجتماعی بنحو چشمگیری بسود سرمایه داری جهانی شده – حتی در کشور های پیشرفته – عقب گرد کرده اند و در نتیجه طبقات زحمتکش بومی به تدریج دستاوردهای اقتصادی و اجتماعی ایکه در گذشته کسب کرده بودند را یکی بعد از دیگری دارند از دست میدهند و اتصال شان به طبقه متوسط در حال فروپاشی است.
نیروهای چپ چون نتوانسته اند در کشور های پیشرفته سد راه این پس رفت بشوند، طی بیست سی سال گذشته سیر نزولی گرفته و در شرف ناپدید شدن هستند.
یکی از مهمترین مشکلات چپ نا توانی اش در برخورد با مسئله کارگران مهاجر بوده است که در قبال آن فقط به ژستی اومانیستی بسنده کرده و واکنش زحمتکشان بومی به حضور این رقیبان (که مناسبات کاری و شغلی را ناخواسته ولی عملاً به عقب سوق میدهند) را با چوب «نژاد پرستی» کوبیده است. بعد از آن این چپ نمیبایست انتظار میداشت که زحمتکشان بومی بسمت پوپولیست های راست نروند. منطق مناسبات سیاسی-اجتماعی آنرا ایجاب میکرد.
تا زمانی که چپ ها در کشورهای پیشرفته نتوانند درموضوع کارگران مهاجر موضعی مارکسیستی (و نه اومانیستی و اخلاقی) اتخاذ کنند، به گمان این حقیر جنبشی عدالت خواهانه در این کشورها نخواهد توانست به پیروزی برسد و پوپولیست های راست میدان دار خواهند بود و تا زمانی که در کشور های پیشرفته، سرمایه داری جهانی شده -از طریق پیروزی یک جنبش عدالتخواهانه - مهار نشود، زحمتکشان کشور های عقب مانده نیز نمیتوانند امیدی به بهبود شرایط شان داشته باشند.
صورت مسئله برای چپ های کشورهای پیشرفته روشن است ولی آیا شهامت لازم برای اتخاذ مواضع سیاسی صریح در میان آنها وجود دارد ؟
٨۹۶۶۱ - تاریخ انتشار : ۱۲ ارديبهشت ۱٣۹٨