عنوان : گوش من آوایی را می شنود که ذهن من می خواهد...
بیگمان این پیام, از سوی هیئت سیاسی اجرائی حزب چپ ایران, گامی مسئولانه به پیش است.
از نگاه مهر هر ایرانی به مردمان میهنمان, هر لحظه که پرشتاب از کف ما درگذر ست, زنگ بیداری برای اپوزیسیون دمکرات و ترقی خواه است که, تا زمان همره ماست, بپاخیزد و تیره بختی میهن را چاره ای اندیشد.
تو گویی اما, که زمان برای "دمکرات" های ترقی خواه میهن ما بی پایان است چرا که خواب آلوده, چشم می مالند و کندتر از لاک پشت, در شیبی تند, گامی به پیش و چند گام به پس می نهند. پیدا نیست چرا آنان (از "چپ" گرفته تا "راست"), بیمارگونه و پافشار بر باورهای خود, نمیتوانند روی چند اصل همه-پذیر (مانند برابر حقوقی شهروندان, جدایی دین از دولت, برقراری مجلس موسسان و انتخابات آزاد) گردهم آیند و تغییری مردم-پذیر را سازمان دهند!
شاید آنان لنگ آنند که, پیش از هر چیز, ثابت کنند دمکراسی بخشی از سوسیالیزم است یا باید آنرا همراه سوسیالیزم تبلیغ و ترویج کرد! یا شاید ندانند که زمان منتظر هیچکس نمی شود تا بخود آید! و یا شاید هنوز در خشم و سودای تسویه حساب های گذشته اند تا درین "آرزو" زمان پیش رو را نیز از کف بدهند! و یا شاید چشم-در-راه دستی از آسمانند تا برآید و آنان را بهم پیوند دهد! و یا شاید هم در جداسری آنچنان خیره سرند که نیازمندی آشکار این لحظه ی جنبش مردمی (یعنی اتحاد) را, دانسته, نادیده می گیرند!
دلسوزان و دوستداران میهن!
براستی, شما را چه میشود که چنین بیجان در چنبره ی خاموشی و انفعال دردناک گرفتار آمده و میدان را در یکه تازی حکومت تبهکار اسلامی رها کرده اید؟ آیا هنوز زمان آن نرسیده که از خرده نگری دست برداشته و, با نگه بر پهنه ی میهن و رنج جانکاه مردمانتان, از تاریکخانه های خویش بیرون بزنید؟! سرانجام از میان شما کدامیک والامنشی و دلاوری تاریخی را بکار خواهد گرفت که پیشگام اتحاد چپی باشد که کارگران, مزدبگیران و دیگر مردمان زحمتکش مان دیریست حضورش را به انتظار نشسته اند؟
۹۰۲٣۰ - تاریخ انتشار : ۱ تير ۱٣۹٨