اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۵ ارديبهشت ۱٣۹۶ -  ۱۵ می ۲۰۱۷

 کارگرانِ شریف معادن،این محکومان به حبس ابد با اعمال شاقه در قعر سیاه چال های معادن ذغال سنگ، یک بار دیگر به خاطر سود بیشتر صاحبان سرمایه به کام مرگ فرستاده شدند، به کام مرگی سهمگین و طاقت فرسا، زنده به گور شدن، اندک اندک، ثانیه به ثانیه مردن است، انسان زنده به گورتا دمِ مرگ هزاران بار می میرد، در چنین شرایطی سیاه و تلخ، سریع تر مردن نهایت آرزوست.
انسان دفن شده در قعر معدن،با تمام آرزوهایش، با تمام تعلقات و دل بستگی هایش وبا تمام خاطراتش در آن لحظات تلخ زندگی می کند و ذره ذره از آنها کنده می شود و قطره قطره در تنهائی می میرد، چنین مرگی سخت و هولناک است.
البته که هر معدنچی بارها در طول زندگی اش، کابوس ریزش معدن و زنده بگور شدن را دیده است، این بار اما دیگر کابوس نیست، واقعیتی جانکاه است که از اولیه ترین ثانیه های ریزش شروع می شود و تا آخرین نفس های زندگی ادامه می یابد.
چه کسی می داند، از اولین ثانیه های ریزش معدن تا آخرین نفس های زندگی چه زمانی طول کشیده تا مرگ غلبه کند و این زمان که هر ثانیه اش بسیار طولانی ایست بر معدنچی چه گذشته است.
زنده بگور شدن معدن چیان یورت یا به زبان دقیق تر زنده بگور کردنشان یک سانحه یا حوادث کاری معمول نیست، قتل عمد است و نباید این کشتار را جزِء سوانح و حوادث کار نامید،سوانح
کاری زمانی ایست که تمامی ی استانداردهای ایمنی بین المللی رعایت شده باشد.
درچنین شرایطی اگر اتفاقی پیش بیاید و کارشناسان مستقل مربوطه، در ارزیابی خود تشخیص دهند که طبق معیارهای استانداردهای تعین شده ، همه چیزرعایت گشته،طبعتاً حادثه مربوطه، حوادث کار یا سوانحِ کار محسوب می شود اما در شرایطی که نه تنها استانداردهای بین المللی که ابتدائی ترین مسائل ایمنی نیز رعایت نشده باشد و بدون رعایت عوامل ایمنی این اتفاقات رخ دهد، طبیعی ایست که این عدم رعایت، عمدی بوده وبا قصدی صورت گرفته است و چه قصدی بالاتر از سود برای سرمایه؟
وقتی کنترلی بر وحشی گری سرمایه وجود ندارد، وقتی معدن فاقد دستگاه سنجش گاز متان است، وقتی تونل فرعی به عنوان راه اضطراری برای چنین مواردی حفر نمی شود وتونل فاقد راه های فرار است، وقتی تراکم گاز متان از حد معمول فراتر می رود و سیستم تهویه استاندارد وجود ندارد که گاز را تخلیه کند و هوا جایگزین آن نماید، وقتی که می بایست طبقِ آیین نامه های ایمنی معادن در ایران، روزانه معدن به لحاظه ایمنی از طرف بارزسان چک شود، اما ماموران بازرسری و کنترل به ندرت به معدن سر زده و آن هم در دفتر مدیریتِ معدن مورد پذیرایی ناهاری شاهانه قرار می گیرند و با رشوه تمامی مواردِ ایمنی را تائید کرده و می رود، وقتی آمبولانسِ کافی، بسته به تعداد کارگران در محل وجود ندارد، وقتی از تمامی ی این اقدامات ایمنی و دیگر عوامل پیش گیری به خاطر"هزینه بربودنش" سرباززده می شود، چرا که سرمایه دار فقط به سود می اندیشد و بس، این جا جان شریف ِ آدمی با تمامِ تعلقات ِ زندگی یش به هیچ گرفته می شود و سود به تمامی ی هستی ی انسان ترجیح داده می شود و با آن معاوضه می گردد، بین سود بیشتر و زندگی ی معدن چی ، سود انتخاب می شود، این چنین است که معدنکار به کام مرگ فرستاده می شود و زنده بگورشده و قتل عمد صورت می گیرد.

کدام سانحه وحوادث کار؟ این قتل عمد است. وقتی در شرایطه عدم رعایت ِ حداقل های ایمنی، کارگرِ معدن به عمق بیش از1500 مترفرستاده می شود، این یعنی خطرهرلحظه در کمین است و کارفرما این را می داند.
معدن چی خود نیز می داند که به قتل گاه فرستاده می شود، اما در مقابل اجبار و لاعلاجی می پذیرد، علیرغم اینکه خود، خطر را بارها بارها به کارفرما هشدار داده است، می پذیرد و با وجود این که چندین ماه حقوقِ پرداخت نشده دارد.
او زنده بگور می شود برای کارِ بدون مزد، می پذیرد چون بی پناه ترین و بی قدرت ترین نیرویِ کار است، نیروی ِکاری بی سنگر و بی حفاظ.
جمهوری اسلامی یا به عنوان کار فرما خود مرتکبِ این قتل عمد می شود یا در مواردی که معدن خصوصی است، چشم بر این جنایت می بندد و دست کار فرما را در این جنایت باز می گذارد، یا در مواردی که کارگران بر علیه وضعیت موجود اعتراض می کنند با سرکوب وحکم شلاق، جلو پیش رویِ کارگران را برای بهبودِ کارو وضعیت خویش، سد می کند، از طرفی جمهوری اسلامی هنوز کنوانسیونِ 176 سازمان جهانی کار را که مربوط به ایمنی معادن است امضاء نکرده، این به این معناست که جمهوری اسلامی خود را ملزم به رعایت ایمنی معادن نمی داند، یعنی این که ارزشی برای جان کارگران معادن قائل نیست، به همین دلیل است که در اولیه ترین ساعاتِ حادثه به جایِ حضورِ سریعِ مامورانِ امداد، یگان هایِ ِ ویژه ضد شورش در منطقه حضور پیدا می کنند تا هر نوع حرکتِ احتمالی را سرکوب کند. به همین دلایل جمهوری اسلامی مسئول اصلی ی این قتل عمد و زنده به گور شدنِ کارگرانِ معدن یورت است.

اما کارگران، کارگرانی که همکاران خود را از دست داده اند و خطر هر لحظه در کمین آنها نیز هست، چی؟ آنها چه خواهند کرد؟ آیا در مقابل این زنده به گوری و زندگی برده وار خواهند ایستاد و وضعیت را به نفع خود و همکاران شان تعییر خواهند داد؟ یا نه، در بر همین پاشنه خواهد چرخید؟ آیا خواهند توانست از این فاجعه و به احترام خون یاران زنده به گورشان، برای بازماندگان جان باخته گان وزندگی خودشان توشه ای بردارند؟ آیا خواهند توانست در دفاع از شاُن و منزلت انسان معدنچی، وضعیت تحقیر آمیز کنونی را به شرایطی انسانی تر تغییردهند؟ آیا کارگران خواهند توانست با خواست ِ به دست گرفتنِ کنترل ایمنی معدن به دست خود کارگران قدم پیش بگذارند و با انتخاب نماینده هایی از میان خود نطفه اولیه ی تشکل مستقل خود را کلید بزنند، تا این تشکل با ایجاد " کمیته نظارت بر استاندارد های ایمنی معدن " بر امور ایمنی معدن نظارت کرده و کارفرما را وادار به رعایت این استانداردها کنند؟ و بدین وسیله نقطه پایانی بر این جنایت ها بگذارند، کارگران جان بدربرده آیا خواهند توانست با ایجاد کمیته ارتباطات، با معادن دیگر در منطقه تماس گرفته تا تشکلِ منطقه ای و بعد سراسری خود را کلید بزنند.
لیست این سوال ها را می توان به ده ها رساند، اما پاسخ آری یا نهِ این سوال ها به میزان آگاهی و عمل خودِ کارگران بستگی دارد، کارگران با عمل خود نشان خواهند داد که بازتاب این حادثه غم بار، چه خواهد بود.
آیا کارگران اجازه می دهند که خونِ جان باخته گانه شان هدر رود و هم چنان سرمایه به هستی و نیستی معدن چیان فرمان براند و مرگ و زندگی شان را تعیین کند؟

امروز افکار عمومی هم با معدن چیان است و می توان رویِ حمایت آنان حساب کرد، از طرفی، دیگر معادن منطقه هم تحت تاثیر واقعه ی غم بار اخیر، حامیان معدن چیان یورت خواهند بود و برای استارت تشکلِ منطقه ای در کنار آن ها خواهند ایستاد. فراموش نکنیم جان باخته گان معدن هم در کنار کارگران و الهام بخش آن ها خواهند بود و نظاره گرِ عملِ معدن چیانِ یورت.
                     
شهناز اسفدیار       15/5/2017                     

                                                            
                                                تقدیم به معدن چیان یورت


                                                       راه خروج
                              
                                                 هر چه در معدن
                                                             به عمق می روم
                                                ترس و وحشت واظطراب
                                                               وجودم را می بلعد
                                              می ترسم      می ترسم
                                                                از نا امنی می ترسم
                                              می ترسم از زنده به گور شدن
                                                                           از سانیه های آخرین زندگی
                                                                            در زیرِ آوار می ترسم
                                              نگرانم
                                              نگران آینده ای مبهم
                                              مردگانم را در تونل می بینم
                                              که راه خروج
                                                    نشانم می دهند
                                             راه خروج از نگرانی و ترس واظطراب
                                             راه خروج از
                                                          زنده به گوری وبردگی