اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱۹ خرداد ۱٣۹۷ -  ۹ ژوئن ۲۰۱٨

اپیزود اول :
تاثیر خروج ترامپ از برجام بر ایران :

آمریکای ترامپ با خروج از برجام موضع ضدایرانی خود را آشکارتر نمود. عملکرد مغایر با شعارهای انتخاباتی ترامپ نشان از در حلقه محاصره قرار دادن ایران دارد. خروج ترامپ از برجام، تمام معادلات جهان و ایران را برهم زد. نتیجه خروج قانون شکنانه و تهدیدهای ترامپ به تحریم تنها به اقتصاد ایران آسیب وارد نمی کند دامنه لطمات به شرکت های چندملیتی و اروپائی نیز ضربه می زند و تا مرحله چالش جدی با دول اروپائی را پیش خواهدرفت.                                                       اخبارچند روز و هفته های گذشته را مرور کنی حس خوبی ایجاد نمی کند، زیرا شرکت های بزرگ چندملیتی در عقبگرد شدیدی دارند بازار ایران را ترک می کنند. در هفته های گذشته نخست خبر، " پژو - سیتروئن هم از ایران رفت*۱" روی آنتن می رود. به فاصله چند روز بعد " غول های نفتی روسیه و هند هم از ایران می روند*۲". تیتر خبر می شود. در خبر دیگر آشکار می گردد" توتال و جنرال الکتریک ایران را ترک می‌کنند*٣" . خبر توضیح می دهد دو شرکت فرانسوی و آمریکایی توتال و ژنرال الکتریک اعلام کردند به دلیل تحریم های آمریکا علیه جمهوری اسلامی، به فعالیت های خود در میدان گازی پارس جنوبی خاتمه می دهند و از ایران می روند.                                                                      اما در کنار اخبار نگران کننده " بیانیه ی احزاب کمونیست و کارگری درباره ی خروج آمریکا از برجام*۴ " بارقه امیدی ایجاد کرد. خبر اذعان می دارد، پنجاه و یک حزب کارگری و کمونیستی جهان طی نشست های خود قطعنامه ای را تصویب کرده اند که خروج آمریکا از برجام را محکوم کرده و نسبت به خطر جنگ در منطقه ی خاورمیانه هشدار می دهد.                                                                اینکه شرکت های بزرگ جهان بساط سرمایه گذاری در ایران را برچیدند و رفتند و آیا در برابر یکپارچگی شرکت های بزرگ تحت سیطره آمریکا، جمهوری اسلامی چه می تواند بکند و نیز اپوزسیون خارج کشور بویژه جریان چپ چه باید بکند؟ عامل استخوانبندی نوشته حاضر شد.                                                                                                                                                                                                 ملل تحت ستم آمپریالیستها طعم تلخ دکترین های آمریکا را چشیده اند. اما دکترین آمریکای عصر ترامپ برخلاف متقدمینش جهتی را هدف قرار داده که از یکسو در آن باید عربستان و امارات و ... دوشیده شوند و از سوی دیگر برای تشفی خاطر سلاطین عرب و رفع نگرانی اسرائیل، به زانو درآوردن ایران را طراحی کرده است.                                                                                                         ترامپ بنا به خوی امپریالیستی، کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس را رعایای خود می داند . بهمین خاطر هم موی دماغ آنها نمی شود، اما کشور تاریخی در شمال خلیج فارس که ایران باشد وضعیتش فرق می کند. چون موی دماغ امپریالیسم است. کشوری که در غیاب ناسیونالیسم ناصری و پان اسلامیسم اخوان المسلمین، عهده دار نقشی درصف مقدم شده که در آن مقابل فجایع اسرائیل برعلیه مردم فلسطین می ایستد. برای امپریالیسم و ترامپ خروج ازبرجام بهانه بود تا دکترین خود مبنی بر تغییر رژیم ایران را عملی کند. اکنون مسئله این است، بودن یا نبودن ایران، کشوری که فعلا عنان اختیارش در دست جمهوری اسلامی است.

اپیزوددوم:
تقویت گروهای تجزیه طلب اپوزسیون جمهوری اسلامی:

دکترین های امپریالیسم از بدو تاریخ امریکا، همواره چند لایه ای بوده، و لایه های متعدد آن نیز متواترند. متواتر بودن لایه ها یعنی اجرای اپیزود دوم ارتباط معنایی و مضمونی با اپیزود قبلی دارد و هدفی واحد را ذنبال می کنند.                                                                                                             در اپیزود اول نوشتم هدف ترامپ به زانو درآوردن جمهوری اسلامی است. پس کاری خواهد کرد تا نه تنها حکومت مرکزی بلکه مردم ایران چنان زیرفشارهای تحریم های غیرانسانی قرار گیرند تا در وضعیتی، راه و چاره ای جز تسلیم نداشته باشند، بعد از آن ترامپ بیکار نمی نشیند و باید گستره ناامنی در داخل کشور به سطحی برسد تا مرزهای ایران ناامن شوند. اگر در قسمت اول اپیزود یا حرکت سریالی ترامپ، برجام طناب بر گلوی مردم میهن می شود در قسمت دوم تجزیه ایران تیر خلاص به پیکر میهن و ملت است که در آن نه از تاک نشان خواهد ماند نه از تاک نشان. نکته گرهی اینجا است که آیا آمریکا در اپیزود دوم چه در سر دارد؟ آیا با کارت داعش بازی خواهد کرد و ماموریت تجزیه ایران به داعش خفته در کوههای تورابورا واگذار می شود؟ یا نه، ترامپ کارت دیگری در آستین دارد؟ امروزه قطعا کارت داعش کاربرد ندارد چون به عنوان نیروی دست پرورده عربستان شناخته شده است و جریانی خارجی محسوب می شود؛ پس مامور اجرای منویات امپریالیسم و ارتجاع در موضوع تجزیه ایران کیست؟ و چه افراد و جریانات ماموریت دارند نقشه جغرافیایی تازه ایران را که رسانه ای شده را انجام دهند و تا مرحله ایرانستان شدن وطن بروند؟ تجزیه طلبان، در خواب شتری سیر می کنند. انها در تقسیم کرسی ها برای هر استان مرزی نماینده انتخاب کرده اند. در این رابطه گزاره ای می آورم. گزاره ای که برملا می کند شورای امنیت ملی آمریکا طرح تجزیه ایران را تصویب کرده و در راه پیاده کردن طرح از هیچ کوشش فروگذار نخواهد کرد تا با استفاده از این جماعت متوهمان یا خودنماینده خواندگان اقوام مختلف ایران ، کشور را نخست به جنگ داخی و در نهایت به سوی تجزیه ببرد. طرح دولت ترامپ برای ایران بخشی از همان " چنج رژیم " است که در آن از طریق حمایت از خودنماینده خواندگان اقوام اجرا خواهد شد. اینکه آیا این پشت کردگان به میهن قادر به اجرای طرح ترامپ هستند یا نیستند، در نفس عمل و ماهیت کار و نقش آنها یعنی آب به آسیاب امپریالیسم ریختن اثری ندارد.                                                                         طرح تجزیه ایران، با حمایت های محسوس و غیرمحسوس امپریالیسم و ارتجاع به اینجا رسیده که خودنماینده خواندگان، کنگره ملیت های ایران فدرال– بخوانید جدائی طلبان – را در ۲۶ و ۲۷ ماه مه ۲۰۱٨ در استکهلم برگزار می کنند و سیزده سازمان جدائی طلب گرد هم می آیند که مثلا در باره مرزهای آینده مناطق جدائی طلب توافقاتی می کنند و حتی قرار می شود زیر نظر آمریکا نقشه تازه جغرافیایی برای ایران آینده ترسیم گردد.
                                                                                          
اپیزود سوم :                                                                                                                      دیپلماسی روسیه و منافع ایران :

برفرض محال که اپیزود اول و دوم با حمایت دولت ترامپ اجرائی شود. در برابر فرض محال، خلجانی بر دیواره ذهن می خورد که پس در جهان قدرتمند کنونی، حامیان ایران کیانند؟ قطعا آمریکا و تا حدودی اروپا نمی توانند متحد استراتژیک ایران باشند. چون بنابه محاسبات اینها تا مادامی که نبض مبارزه علیه امپریالیسم و اسرائیل در ایران می زند و جمهوری اسلامی حامی مردم فلسطین اشغالی است؛ طبیعتا آمریکا و اذنابش، ارتجاع منطقه " با ایران" نبوده و " برایران " خواهند بود. مخالفان ایران که مشخص اند ولی حامیان ایران کیانند؟ آیا در اوضاع بحرانی، روسیه و چین علیرغم مغایرت در دکترین، حامیان پایدار ایران خواهند ماند؟ فکر می کنید ایران می تواند و باید روی حمایت آنها حساب باز کند؟ به نظر من بعید به نظر می رسد؛ چون شواهد کنونی و تجارب گذشته حاکی از آن است، روسیه و چین پایداری لازم در برابر آمریکا برای حمایت از ایران را نشان دهند، ممکن است زمان و مدت پایداری روسیه بیشتر از چین - متحد اقتصادی امریکا – باشد؛ ولی یادمان نرفته که هر دو کشور – روسیه و چین - حتی در عصر ادعای زعامت رهبری منافع پرولتاریای جهانی منافع خود را مقدم بر منافع ملی کشور برادران کوچکتر می شمردند. امروزه که دیگر از آن ارزش های ایدئولوژیک خبری نیست و هر دو کشور بر مدار سیاست و دیپلماسی مدرن حرکت کرده و به تبع آموزه های آن ، امروزه برادر بزرگ پرولتاریا معنا نداشته. چون دیگر برای روسیه و چین دوست و دشمن وجود ندارد. منافع وجود دارد. این دو کشور منافع خود را می خواهند و می جویند و قرار نیست منبعد هیچگاه منافع خود را قربانی منافع ملل تحت ستم استعمار و امپریالیسم کنند.                                                                                                    قبلا نیز نوشته ام، زمان آن فرانرسیده تا در نگاه به روسیه تجدیدنظر کنیم؟ تجدید نظری که در آن باید منافع ملی ایران را بر منافع همسایه شمالی و چین مقدم شمرده شود. تقدمی که برای همیشه آثار به جامانده از کم توجهی جریان چپ به منافع ملی برطرف خواهدشد.   
لازمه رفع کم توجهی کنارگذاردن آموزه های گذشته است، در آموزه های سیاست و دیپلماسی مدرن ، هشیار و پویا، دوست و دشمن معنا ندارد. سیاست و دیپلماسی مدرن به ما می آموزاند چپ در جهان چندقطبی و باوجود آلترناتیوهای متعدد باید به رفتار موضوعی، تماتیک (زمینه محور ) و موردی اندیشه کند. هشیاری دیپلماسی در بیانی ساده و خودمانی یعنی در روابط دنیای امروز، با هم همراهیم و فردا ممکن است نباشیم و در یک برش تاریخی نسبت به یک موضوع همسو و در زمان دیگر و موضوع دیگر مخالفیم. قطعا چپ و حتی حاکمیت ایران کنونی باید کلید واژه پیشگفته را آویزه گوش کنند تا در پرتو آن سیاستی اتخاذ کنند که همیشه باید تهیج مردم و حمایت آنها را به دنبال داشته باشد.                                                             بااین وجود باید از هر زمان دیگر هشیارتر بود. چون جریان آمریکا و اذنابش در اپیزودهای سه گانه خیلی پیچیده حرکت می کند تا جمهوری اسلامی را در داخل کشور و منطقه نیز به گوشه رینگ بکشانند. در راستای هدف مذکور می کوشند هم به حضور ایران در سوریه پایان دهند تا باعث شکست اتحاد استراتژیک ایران با روسیه شوند. آیا روسیه پوتین به پیمان استراتژیک با جمهوری اسلامی وفادار خواهدماند؟ گمان نکنم. چون کارنامه دیپلماسی روسیه در قبال منافع ایران چندان درخشان و مثبت نبوده است. مناسبات دیپلماتیک روسیه با ایران از دوران تزار بگیر و بیا تا بلشویسم ( بجز چند صباح حضور لنین در قدرت ) و حتی در سالهای اخیر بر محور امتیازگیری به نفع خود بوده است. روسیه قرنها سرمست تخیلاتی بود که خواب لمیدن در سواحل افتابی، گرم و شنی ساحل خلیج فارس می دید و در سر اندیشه های ژئواستراتژیک و ژئواکونومیک( رقابت برای داشتن جای پا در مناطق استراتژیک جهان و کسب نفوذ اقتصادی) را می پروراند.                                                                            روسیه نظیر دیگر قدرتهای سرمایه داری در بازی با رقبا و حتی متحدین تا جایی که قادر باشد تن به بازی برد – برد نشان نمی دهد و نمی خواهد؛ مگر اینکه ناچار باشد که این رفتار مزبور در رابطه با لحاظ کردن منافع ایران معنا ندارد و خاصه خرجی اش بیشتر در برابر قدرت های جهانی صدق می کند. خرده سفارش روسیه به ایران در موضوع سوریه گواه بر انتظار تزارها از جمهوری اسلامی است تا ایران متحد مطیع روسیه پوتین باشد؛ اما روسیه متقابلا در برابر آمریکا و اسرائیل رویه ای خلاف نشان داده و با آمریکا، اسرائیل و ... سیاست مماشات گونه ای دنبال می کند.                                                                                                                                                                                                                                                                                                       اگر بجز مواردی از سیاست روسیه شوروی عهد لنین را کنار بگذاریم، آنچه به جا می ماند جز این نیست که روسیه هیچگاه روند همکاری و تشریک مساعی با ایران را به پایان نرسانده و در بازه زمانی کنونی نیز به نظر نمی رساند وفای به عهد کند. چندان هم بعید نیست بعد از طی مراحلی در نقطه حساس تاریخی، منافع ایران را به ثمن بخس به آمریکا، اسرائیل و عربستان بفروشد. چنانچه چند روزی است اخبار ناخوشایندی شنیده می شود که شائبه رفیق نیمه راه بودن روسیه در رابطه با ایران را تقویت می کند. اخبار ناگواری در مورد تحرکات پشت پرده روسیه در منطقه به گوش می رسد که روسیه طی دیدارهایی با اسرائیل برای تغییر وضع موجود ایران در سوریه مذاکره می کند. پس باورش سخت است که روسیه همان اتحاد شوروی لنین نیست! روسیه پوتین ناسیونالیست است همانگونه که ترامپ هست. پس ناسیونالیست های قدرتمند از جمله پوتین جهت های سیاسی و روابط خارجی اش دیگر ایدئولوژیک نیست بلکه تابعی از منافع روسیه است.                                                                         تعجب آورتر از تغییر موضع چرخشی روسیه، خوشباوری برخی عناصر جمهوریخواه چپ ایرانی است که برایشان باورپذیر نیست تا تغییر موضع سریع و ضدایرانی روسیه پوتین را به راحتی بپذیرند. هموطنان مذکور همواره مدعی هستند که کسانی در ارکستری همآهنگ بر آن شده اند تصنیف ضد روسیه را تنظیم کرده تا علیه مناسبات راهبردی همسایه شمالی و متحد ایران ترانه سرائی کنند. ادعایی که پوششی برای استتار دیپلماسی منفعت طلبانه و یکطرفه روسیه می باشد.   
                                                                                                
جمعبندی :
در روزگارانی که در پیش داریم و هر چه بیشتر به آینده سیاسی نچندان روشنی نزدیک می شویم. اگر ارزیابی درستی از اوضاع جامعه ایران، منطقه و جهان نداشته باشیم، قادر نخواهیم شد تضادهای چندگانه در سطوح ملی، منطقه ای و جهان را اولویت گذاری کرده تا تقدم و تاخر را رعایت نمائیم.
خروج امریکا از برجام، در شرایطی که معادلات منطقه‌ای، بویژه در عراق و سوریه نیز به زیان عمق استراتژیک جمهوری اسلامی سمت گرفته‌اند، می رود تا لطمات سنگین بر کشور وارد سازد، لطمات ناشی از سیاست آمریکا و ترامپ را قرار است به روال همیشه، مردم ایران متحمل شوند. چون این حکومت ها نیستند که تاثیرات سوء و منفی سیاست تحریم را می چشند. حال باید کاری کرد. برای ورود به چه باید کرد؟ اولین نگاه به برنامه حاکمیت و به موازات آن نیروهای وطنپرست اپوزسیون است که در جرگه نیروهای مذکور، چپ های سوسیالیست و دمکرات جایگاه خاص دارند. جایگاهی که باید سد مستحکم باشد تا بار دیگر پناهگاه امن مردم شده و مسئولیت حمایت بلامنازع از مردم شریف و زحمتکش را انجام دهد. در وضعیت مزبور است، چپ قادر می شود در مقابل ضرباتی که بر پیکر نحیف اقتصاد ایران فرود خواهد آمد، مقاومت مردمی ایجاد نماید.                                                      برخلاف روال همیشه اکنون پای حفظ تمامیت ارضی ایران و علایق ملی در میان است. بنابراین باید از تعلقات گروهی، سیاسی و فردی باید گذشت. در روزهایی که اردشیر زاهدی ( وزیر خارجه اسبق ایران و داماد شاه)، ترامپ را به خاطر خروج از برجام شماتت می کند، جریانات برانداز و تجزیه طلب باید شرمگین تر شوند. علت سکوت مرگبار اپوزیسیون مقابل تجزیه‌طلبان نیاز به توضیح ندارد. برخلاف شرمگین های خجول تاریخ ایران، چپ در بزنگاههای تاریخی حس وطنپرستی را به حد اعلا رسانده است. بنابراین تحرکات اپوزسیون چپ در این زمینه متناسب با مسئولیت تاریخی است. اگر چپ می خواهد منشا اثری باشد، پس باید در فضای مشخص کنونی جایگاه خود را روشن کند تا خطر طرح تجزیه ایران خنثی شود.
تاریخ چپ نشان داده سرشت چپ از هرگونه ضدیت و خصومت با منافع ملی بیگانه است و هرگز تامین منافع بیگانگان اولویتش نبوده و نمی باشد. چپ، تمام تلاش خود در سطح ملی، منطقه ای و جهانی را برای تامین منافع ملی میهن متمرکز می کند و برایش فرقی ندارد که ماهیت حاکمیت چه باشد، گیرم ماهیت حاکمیت هرچه که باشد، مهم جلوگیری از صدمه پذیری مردم است.
چپ را چاره نیست، باید از تکرار تجربه تلخ گذشته جلوگیری کند. به این ترتیب مسئولیت تاریخی چپ اقتضا می کند در برهه کنونی متناسب با همین توان موجود، راسا به حکمروائی بیندیشد و از دنباله روی و فرمانبرداری از قدرت های بزرگ اکیدا دوری کند. تقویت حکمروائی چپ بسترساز این است تا بی ابتکاری، انفعال و ترس دست از پا خطاکردن جزء رفتار سیاسی نگردد. بدین خاطر باید منطق و شیوه استدلالی را پیشه کنیم و بکوشیم تا در پرتو آن هر پیروزی را مقدمتا در سبد منافع ملی کشور بگذاریم.
درس از تاریخ حکم می دهد نباید هیچ کشوری منافع خود را فدای کشور دیگر کند؛ مگر اینکه منافع دو طرف در کوتاه مدت و دراز مدت همسو باشند. چپ باید تشخیص بدهد که در شرائط کنونی در کجای جهان نابرابر، ایستاده است. چپ باید در جهان چندقطبی، صلح پایدار، داشتن روابط دوستی با رعایت حق همزیستی و عدم مداخله متقابل در امور کشورها را ملاک قرار دهد. هر سیاستی که بتواند موارد پیشگفته را برقرار و تحکیم بخشد باید حمایت شود، حتی اگر توسط حاکمیت مستقر انجام شود. بدانیم حمایت از سیاست ها حمایت از کل سیستم نیست. زیرا اگر دیکتاتوری جنگ علیه فاشیسم را رهبری کند دفاع از مبارزه علیه فاشیسم به منزله تائید دیکتاتوری اوست. اتفاقا سیاست درک همین تناقضات و یافتن راه صحیح است.
پانوشت :
*۱ - www.asriran.com                                                       تاریخ انتشار: ۰۰:۰۷ - ۱۵ خرداد ۱۳۹۷ - ۰۵ June ۲۰۱٨
*۲ - www.akhbar-rooz.com                            پنج‌شنبه ۱۰ خرداد ۱٣۹۷ - ٣۱ می ۲۰۱٨
*٣ - www.akhbar-rooz.com
شنبه ۱۲ خرداد ۱٣۹۷ - ۲ ژوئن ۲۰۱٨                                                                        *۴ - www.akhbar-rooz.com                           چهارشنبه ۹ خرداد ۱٣۹۷ - ٣۰ می ۲۰۱٨
فریبرز ستاری
جمعه ۱٨خرداد ۱٣۹۷ - ٨ ژوئن ۲۰۱٨