پروین بختیارنژاد از فعالان حقوق زنان و عضو شورای فعالان ملی- مذهبی درگذشت
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
چهارشنبه
۱٨ مهر ۱٣۹۷ -
۱۰ اکتبر ۲۰۱٨
پروین بختیارنژاد، روزنامه نگار، پژوهشگر عرصه ی حقوق زنان و عضو شورای فعالان ملی مذهبی نیمه شب سه شنبه 17 مهر در پی آمبولی ریه در تهران درگذشت. "زنان خودسوخته"، "فاجعه خاموش در باره قتل های ناموسی در ایران" و "موانع درون ساختاری سازمان های غیردولتی در ایران" از جمله آثار تحقیقی و تالیفی زنده یاد پروین بختیار نژاد هستند.
پروین بختیارنژاد روزنامهنگاری را از سال ۷۴ و در نشریه «ایران فردا» به مدیر مسئولی عزتالله سحابی آغاز کرد. پس از توقیف نشریه ایران فردا، به ماهنامه «جامعه نو» رفت و پس از بسته شدن آن در روزنامههای خرداد، آفتاب امروز، صدای عدالت، یاس نو، نوروز، وقایع اتفاقیه، شرق، اعتماد و کارگزاران مشغول به کار شد. او پس از تعطیلی روزنامهها، در سایتهای اینترنتی مختلف مقالههایی درباره حقوق زنان منتشر میکرد.
پروین بختیارنژاد پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸، در پی برخوردهای گسترده امنیتی و قضایی حکومت با معترضان به انتخابات به همراه فرزند، و همسرش رضا علیجانی از چهره های سرشناس ملی-مذهبی از ایران خارج شد اما خرداد سال گذشته به ایران بازگشت. پروین بختیارنژاد طی ماههایی که دوباره در ایران بود بارها از سوی نهادهای امنیتی احضار و بازجویی شد؛ آنهم با بدنی بیمار که حاصل سالها مبارزه و زخمهایی بود که جمهوری اسلامی برایش به بار آورده بود.
رضا علیجانی پس از اعلام درگذشت پروین بختیاری نژاد در فیس بوک خود نوشت:
«تنها بخت پروین در این دوران سخت این بود که سر بر خاکی نهد که دوستش داشت. در کنار مردمی که به آنها عشق می ورزید. زنان، کودکان کار و همه دردمندانی که صدایی نداشته اند.
پروین از دوران دبیرستان و با کتابهای شریعتی و صمد و ... چشم به جهان گشود. زان پس در جمع ها و محفلها و تشکل های مختلف به حد توان برای آزادی و عدالت و رهایی مردمانش تلاش کرد و علیرغم جسم همیشه بیمار و رنجورش چیزی کم نگذاشت. تالاسمی که همیشه با او بود گاه توانش را می ربود ولی عشق به مردم و میهن همواره با او بود. بعدها آمبولی و خطر لخته شدن خون (که به دو عمل جراحی در خارج از کشور منجر شد)، همیشه در کمین اش بود و بالاخره او را از پای درآورد.
چند سال آخری که همچنان پا برخاک میهن می گذاشت در باره خودسوزی زنان و قتلهای ناموسی و آسیب شناسی کارهایی مدنی در ایران پژوهش می کرد و می نوشت. در خارج از کشور نیز همین دغدغه ها را پی گرفت. بازگشتش به ایران اما چندان طول نکشید و در آخرین حمله بیماری قدیم دیگر تاب نیاورد و تسلیم سرنوشت شد...»
|