سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

اعلامیه کمیته مرکزی سازمان راه کارگر بمناسبت ده دسامبر روز جهانی حقوق بشر


اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱٨ آذر ۱٣۹۷ -  ۹ دسامبر ۲۰۱٨


هفتاد سال از تصویب منشور جهانی حقوق بشر توسط مجمع عمومی سازمان ملل در ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ میگذرد. اما مبارزه و احترام برای حقوق اولیه انسانها نه با این مصوبه شروع شده و نه سازمان ملل ظرفی برای نظارت بر روند پیشبرد و توسعه آن است. انسانها از هزاران سال قبل برای حقوق ابتدایی مبارزه کرده اند. آنها در این جدال نفس گیر با سه هیولای مذهب، مالکیت و دولت مواجه بوده اند. اما تنها در دوران زایش نظام سرمایه داری به دلیل پیدایش طبقه کارگر، و رشد آگاهی روشنفکران مترقی و انقلابی ؛ شرایط عینی واقعی برای رهایی بشریت از چنگال تبعیض، نابرابری، استبداد و استثمار فراهم می شود. زیرا تنها تحت رهبری این طبقه مجهز به آگاهی و آلترناتیو سوسیالیستی است که جهان میتواند از شر مادر همه نابرابریها و پمپاژ کننده همه تبعیض ها یعنی بهره کشی طبقاتی و استثمار انسان از انسان نجات یابد.
البته در سایه مبارزات دو سده اخیر جنبش کارگری- سوسیالیستی، جنبش زنان و سایر جنبشهای اجتماعی، نظام سرمایه داری و نهادهای بین المللی آن مجبور به عقب نشینی های بزرگی در حوزه برسمیت شناختن آزادی اندیشه و بیان، حقوق زنان، حقوق همجنسگرایان، آموزش و بهداشت فراگیر، تامین اجتماعی و تشکل و .. .، لغو تدریجی مجازات اعدام، لگام زدن بر آپارتاید نژادی و تبعیضات شوونیستی شده اند. اما این نظام و دولتها و نهادهای بین المللی حامی آن تا جایی حاضرند عقب نشینی کنند که اساس و ماهیت بنیادی سیستم سرمایه داری و مالکیت "مقدس" به زیر سئوال برده نشود. به همین خاطر وقتی اکثریت بزرگی از کشورها در ۱۹۴٨ منشور حقوق بشر و در سالهای آتی سایر میثاق های بین المللی را امضاء کردند سخت مواظب بودند که دامنِ مادرِ همه تبعیض ها و نابرایها یعنی استثمار و بهره کشی لکه دار نشود. بدین ترتیب ماده هفده اعلامیه جهانی حقوق بشر پدید آمد تا صحه بگذارد بر مالکیت خصوصی "مقدس" و بهره کشی انشان از انسان و حراست از جهان طبقاتی ای که در آن فاصله ثروتمندان و تهیدستان روز بروز بیشتر می شود.
اما مشکلِ منشور جهانی حقوق بشر، فقط وجود این ماده و یا کمبودهای متعدد آن نیست، بلکه این است که سازمان ملل عملا هیچ اختیار و اراده جدی برای نظارت و تحقق بسیاری از مواد مثبت مندرج در منشورش را ندارد. این مهمترین نهاد بین المللی عملا در کنترل امپریالیستها به سرکرده گی امریکا است. پنج قدرت دائمی شورای امنیت از حق وتو برخوردارند حتی اگر اکثریت قریب به اتفاق کشورهای جهان مدافع مصوبه معینی باشند. هر جا هم نظارت یا اقدامی صورت می گیرد شدیدا آغشته به برخوردهای تبعیض آمیز است. در حالیکه در مورد وضعیت حقوق بشر در یک یا چند کشور معین مو را از ماست بیرون میکشند ، در برابر نقض فاحش حقوق بشر در سایر کشورهای استبدادی نظیر عربستان و یا جنایتکار نظیر اسرائیل سکوت میشود و یا به صدور قطعنامه های بی خاصیت و فاقد مشروعیت اجرایی بسنده میگردد. سردمدار این مناسبات جهنمی یعنی امریکا فقط از سال ۲۰۰۱ جز ایجاد بحران و جنگ و اشغالگری در خاورمیانه و کشتن صدها هزار انسان بی گناه و آواره کردن میلیونها نفر به بهانه مبارزه با تروریسم، دستاورد دیگری نداشته است. وضع سایر قدرتهای جهانی نظیر روسیه و انگلیس و فرانسه و ... نیز بر همین روال است و مشغول حمایت از رژیمها و یا نیروهای مرتجع مختلف هستند.
از اینرو جنبش برای آزادی، برابری و کرامت انسانی نمی تواند به نهادهایی دخیل ببندد که خود اسیر تبعیض و نابرابری هستند و یا عملا هیچ قدرتی برای حراست از حقوق انسانها در اقصی نقاط جهان ندارند. مبارزه میلیونی از پائین و متکی بر خود سازماندهی کارگران و زحمتکشان و تقویت جنبشهای اجتماعی گوناگون، آن راهی است که میتواند دولتها، نیروها و طبقات حاکم را به عقب نشینی وادار کند. بشریت در این دو سده دستاوردهای گرانقدری داشته که ، دقیقا محصول همین مبارزات رهایی بخش و عدالت طلبانه بوده است.
در ایران نیز مبارزه برای آزادی و برابری در تقابل با یکی از استبدادی ترین رژیمهای جهان معاصر دقیقا با اتکاء بر همین اراده مردم ستمدیده به پیش میرود نه از طریق دخیل بستن به دخالتهای نظامی، سیاسی یا اقتصادی قدرتهای امپریالیستی . اپوزیسیون دست راستی که از اردوی کار و رنج و جنبش طبقاتی زحمتکشان وحشت دارد، توشه ای جز حمایت قدرتهای سرمایه داری و رسانه ها و طبقات وابسته به آنها ندارد. آنها اگر هم از مبارزه با استبداد سیاسی مذهبی حاکم بر ایران صحبت میکنند، در صادقانه ترین حالت، فقط از مختصری آزادیهای فردی و سیاسی و سکولاریسم دفاع میکنند و اهدافی چون برابری، عدالت اجتماعی و دمکراسی متکی بر اراده اکثریت استثمار شونده جامعه، مشغله فکری یا عملی آنها نیست. تنها یک بدیل چپِ معتقد به آزادی و سوسیالیسم است که میتواند همراه و در پیوند با مبارزات دمکراتیک و برابری طلبانه در جامعه این اهداف کلان را در پیوندی ارگانیک با یکدیگر متحقق کند.
برای ما روز جهانی حقوق بشر فرصتی است مجدد برای تاکید بر اهمیت مبارزه کشوری، منطقه ای و بین المللی حول این اهداف کلان و انسانی.

گرامی باد روز جهانی حقوق بشر
زنده باد آزادی ، زنده باد سوسیالیسم

کمیته مرکزی سازمان راه کارگر
دسامبر ۲۰۱٨ – آذر ۱۳۹۷


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست