اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۶ خرداد ۱٣۹٨ -  ۱۶ ژوئن ۲۰۱۹

ھمیشه نام کوردستان را با زاگروس و کوهای سربرفلک کشیده آن برایم بازگومیکنند. زاگروس را نماد پایداری و مقاومت ملتی میدانند که سالیان دراز درپی احقاق آزادی هایشان برای آن جنگیدند.
زاگروس را سنگری برای فرزندان مبارز خود میدانند که سالیان درازی است به جنگجویان و پیشمرگهای کورد پناه داده است، و زاگروس را منبع روزی برای خانواده میدانند چون میتوانندبا رفتن به قسمتهای دیگر کوردستان امرارمعاش کنند.
جوانانی که باهوش سرشار و استعدادهای باورنکردنی برای تأمین قسمتی از هزینه دانشگاه به شغل کولبری روی می آورند و چه بسا در این میان هدف تیرهای سربازان و رفتن روی مین های کاشته شده قرارمیگیرند. هرگاه کاروان کولبران را که همانند زنجیری به هم متصل در کوههای سر بر فلک کشیده زاگروس می نگری همبستگی و تداوم کوردها را از همان نگاه اول درمیابی که همیشه با عزت زندگی کرده اند و برای زندگی کردن جان داده اند. با بیشتر آنها که سخن میگویی جوانانی ورزشکار و دارای مقامهای ملی و فرهیختگانی هستند که میتوانند آینده این ویرانه زیبا را بسازند ولی افسوس.
کولبران به صورت دسته های اندک و حتی چند صد نفری از طریق مرزهای کوهستانی به صورت پیاده یا با اسب و قاطر به کشورهای ترکیه و عراق میروند و از آنجا لاستیک، سیگار، مشروبات الکلی، پوشاک، لوازم بهداشتی و خوراکی را برای بازرگانانی که نمی توانند از طریق گمرک جوابگوی مشتریهایشان باشند و با پرداخت مبلغ اندکی به کولبران در سه یا چهارروز بار خود را وارد بازار میکنند، می آورند. کولبری به صورت شغلی نقد و درآمدزا برای جوانان و خانوادها جهت امرار معاش تبدیل شده است. در میان کوردها درس خواندن و رفتن به دانشگاه از افتخارات خانواده ها و چشم انداز یک آینده زیبا برای ملتی که در طول تاریخ مورد ظلم بوده اند و هیچگاه سر تسلیم برای دشمنان خم نکرده اند شده است. فرزندان کورد باید درس بخوانند و این یک برنامه جامع است که کوردها توانسته اند با پیشبرد و تزریق آن در فرهنگ عامه کوردستان خود را در جهان مدرن به جلو سوق دهند. نویسندگان، روزنامه نگاران، پزشکان، ریاضی دانان و چه بسا سیاست مداران را میتوان در میان خیل کولبران دید. جوانانی را میدیدم که به زبانهای دنیا مسلط بودند و هر شب سینه های پر از عشق آنها و مغزهای علم و دانش ایران هدف تیرهایی قرار میگرفت که کشتن را سرگرمی میدانستند. هر قدمی که با آنها برمیداشتم به حال وطن میگریستم که نخبگان و سیاست مداران ما در کوه ها هر روز در انتظار تیر انسانهایی هستند که نه مرزبانند و نه مهمان. دشمنانی از نسل خودیها و دوستانی از نسل دشمن. ادب و نزاکت و فرهنگ را میتوان درتک تک آنها نظاره گر بود. در این میان سکوت رسانه ای و جهانی و دورزدن نسل کشی کوردها از طرف سازمانهای حقوق بشری و نهادهای حامی حقوق اقلیتها در ایران و جهان جای بسی تامل دارد. با اخبار دقیق و قابل قبول برخی از حامیان حقوق کولبران در هر ماه حدود ۴ کولبر کشته، ۲ کولبر نقص عضو، ۵۰ کولبر گرفتار آزار و اذیت مرزبانان قرار میگیرند. در این میان گرفتن حق گمرک از طرف نیروهای pkk در مرز کوردستان عراق و دوباره دادن رشوه های چشمگیر به ماموران هنگ مرزی در مرز ایران را میتوان به مشکلات این مردم اضافه کرد. بیشترین اعدامها و زندانهای طولانی مدت با توجه به آمارهای سازمان زندانهای ایران مربوط به کوردها گزارش شده است. زندانیانی که عمر خود را بدون دستیابی به وکیل در زندانهای ایران به پایان رسانده اند و حتی نام آنها در میان پروندها گم شده است و باز سکوت جامعه جهانی انسان را در بهت فرو میبرد. هرگاه روزشمار مبارزات ملت کورد را مینگری هیچ سندی از خیانت و پشت کردن به وطن را نمی توان دید، با نه گفتن به جمهوری اسلام ایران از شروع حکومت دیکتاتوری آنها آینده ایران را پیشگویی کرده بودند و به قول جوان کولبری که دانش آموخته رشته علوم سیاسی بود و هربار از مبارزات کوردها میگفتم با خنده میگفت حمله دوباره اعراب به ایران و خیانت مردم ایران به ایران و مبارزه ما برای بیرون راندن اعراب از سرزمینمان، ولی باز مردم ایران نداستند که با دست خود فروشندگان دنیا و آخرت را همراهی کرده اند. این سخن را و این جمله را همیشه در یاد دارم و هیچگاه فراموش نمی کنم چون مصداق دوباره شدن تاریخ در ایران است.
شبی که‌ تعدادی از کولبران را در مرز سردشت به گلوله بستند و تعدادی از کولبران جان باختند من اخبار را در سایتهای سراسر جهان به اشتر اک گذاشتم و هم‌ زمان یک زندانی در تهران اعتصاب غذا کرده بود، تمام کانالهای خبری و کارشناسان آنها به بحث در مورد این اعتصاب غذا پرداختند و هفته ها آن را از بحث های داغ کانالهای خبریشان کرده بودند، و با یک جمله کوتاه «با شلیک مستقیم نیروهای مرزبانی چند کولبر در سردشت جان باختند» خبر کشتار کولبران را تمام کردند.
وقاحت نیروهای بنام مردمی هنگ مرزی تا آنجا پیشرفته است که از کشتن انسانهای بیگناه یا بهتر بگوییم از متلاشی کردن خانواده ها آرام نمیگیرند و شروع به کشتن اسبهای روستاییان به بهانه جلوگیری از قاچاق کرده اند که صحنه های غم انگیزی بوجود آورده است که میتوان آن را یک تراژدی عنوان کرد و باز کجایند مدافعان حقوق حیوانات در این سرزمین خدایان، سرزمین آزاد اندیشان، سرزمین مردمانیکه برای مردن زندگی نمی کنند و برای زندگی جان میدهند، وهیچ چیز نمی تواند کمرهای استوار آنان را خم کند، در میان دشمنی ها، گلوله ها، بدنبال گلهای لاله درکوهستان هستند و با خواندن نغمه های آزادی به روزگاری آزاد می اندیشند.