اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۷ تير ۱٣٨۶ -  ۱٨ ژوئيه ۲۰۰۷

اخبار روز: آقای محمد اعظمی، نویسنده ی این نامه، از فعالین پرسابقه جنبش چپ و جنبش فدائی است که اکنون عضو موثر سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران می باشد. نامه ی سرگشاده ی ایشان را که خطاب به تعدادی از سازمان ها و احزاب و جنبش های جمهوری خواه کشور نوشته شده است، در زیر می خوانید:

به:
اتحاد جمهوری خواهان ایران
حزب دموکرات کردستان ایران
حزب ملت ایران
جبهه ملی ایران
جنبش جمهوریخواهان دموکرات و لائیک
سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران
سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
کومه له- سازمان انقلابی زحمتکشان ایران
مجامع اسلامی ایرانیان
و .......

دوستان ارجمند
قریب چند ماه است که حکومت جمهوری اسلامی فضای تنفس آزاد در جامعه را تنگ تر و سرکوب شهروندان ایرانی را تشدید کرده است. کمتر روزی است که در آن روز، فرد یا افرادی از فعالان جنبش های اجتماعی دستگیر، محاکمه، زندانی و یا در مواردی اعدام نشوند. در همین ماه گذشته تعدادی از فعالان جنبش های زنان، دانشجوئی، کارگری، اقوام و ملیت های ایرانی و همچنین عده ای از روشنفکران، روزنامه نگاران، وبلاگ نویسان و... بازداشت و برخی از آنان به اعدام هم محکوم شده اند. احزاب سیاسی و فعالان و مدافعان آزادی و حقوق بشر در خارج از کشور، با دادن بیانیه هائی، مخالفت خود را با این اقدامات سرکوبگرانه ابراز داشته اند. برای من این پرسش طرح است که آیا ظرفیت جریانات سیاسی و نهادهای مدنی و آزادیخواهان ایران همین است؟ آیا برای ایستادگی در برابر استبداد حاکم و عقب راندن آن، کار دیگری از آزادیخواهان ایرانی ساخته نیست؟ اگر هست، این واکنش های ضعیف و پراکنده و این کم تحرکی، از چه روست؟ اگر می خواهیم اینگونه ضعیف عمل کنیم بهتر نیست از ادعاهای خود علیه استبداد و برای استقرار دموکراسی، گامی پس بکشیم؟
قصد ندارم لیستی از اعمال غیر انسانی حکومت ایران را در این نامه برشمرم. شما خود بیش از هر کسی از اعمال و رفتار خشن این حاکمان آگاهید. سئوال از شما این است تا کی می خواهید دست روی دست بگذارید و به بهانه های مختلف از حرکت مشترک خودداری کنید. تجربه حرکات و اعتراضات ایرانیان خارج کشور، نشانگر این است که حکومت با تمام نادانی و تحجرش، زبان زور را خوب می فهمد. اگر می خواهید حداقل ارابه استبداد را از حرکت باز دارید، با این واکنش های ضعیف و پراکنده، کاری از پیش نخواهید برد. موثرترین شیوه و قابل فهم ترین و آشنا ترین زبان برای این حکومت، زبان زور است.
امروز جریانات و افراد آزادیخواه در خارج کشور بسیار وسیع و پرشمارند. اینان می توانند نیرومند ظاهر شوند، مشروط به اینکه با صف مشترک به دادخواهی و مبارزه برخیزند. شرایط جهانی علیه جمهوری اسلامی نیز هیچگاه چنین مناسب نبوده است. اما باید امکان بهره برداری از آن را مهیا کرد. شرایط مناسب است اما، برای آن نیروهائی که هدف خویش را درست انتخاب نموده و انرژی خود را برای عمل مشترک، متمرکز نمایند. ادامه این روش و منشی که اپوزیسیون ترقی خواه ایران تا کنون، از خود بروز داده است، می تواند هم مردم را به یاس بکشاند و هم شرایط را برای به سازش کشاندن قدرت ها با حکومت، مهیا نماید. مردمی که روزانه زیر گیوتین حکومت و در سایه بایدها و نبایدهای آن، زندگی می کنند، بدون چشم اندازی روشن و امیدوار کننده، دچار یاس شده و به انفعال کشیده می شوند. قدرت های جهانی نیز بدون وجود یک آلترناتیوی نیرومند، راه را در سازش با همین حاکمان می جویند.   

دوستان عزیز
اگر امروز در گام نخست امکان شکل دادن به یک اتحاد وسیع از آزادیخواهان برای استقرار آزادی دشوار است، اما برای سازماندهی یک حرکت وسیع در دفاع از زندانیان سیاسی و علیه اعدام؛ شرایط   چندان ناممکن نیست. شکل دادن به جنبشی برای آزادی زندانیان سیاسی با سمبل گرفتن افرادی چون بهاره هدایت، دلارام علی، عبداله مومنی، منصور اسانلو، محمود صالحی، هاله اسفندیاری، کیان تاجبخش و جلوگیری از اعدام و آزادی عدنان حسین پور و .. می تواند هم در خدمت آزادی قرار گیرد و هم زمینه ساز شکل گیری اتحادی از جمهوری خواهان برای استقرار دموکراسی شود.
درست است که حکومت جمهوری اسلامی مسبب اصلی این سرکوبگری است، اما اپوزیسیون ترقی خواه نیز اگر به وظایف خود به موقع عمل نکند، به سهم خود پاسخگو است و نمی تواند شانه از بار مسئولیت خالی کند. همه جریانات سیاسی به درجات متفاوت در پدیداری این وضعیت دشوار سهیم بوده و سهیم هستند. اساسا بخشی از دلایل پابرجائی حکومت، ناشی از ضعف، ناتوانی، مشکلات و پراکندگی اپوزیسیون آزادی خواه است.
اگر جریانات سیاسی، به ویژه آنان که تا کنون حرکات و موضع گیری سیاسی مشترکی داشته اند، پیشقدم شده، در اسرع وقت، زمانی را برای گفتگو حول این موضوع مشخص کنند و به عنوان اولین گام در دفاع از آزادی زندانیان سیاسی و جلوگیری از احکام اعدام، یک حرکت گسترده مشترک را در تمامی کشورها سازمان دهند، در جهت وظایف خطیر خود عمل کرده اند. نباید تردید داشت که چنین حرکاتی هم در عقب نشاندن حکومت موثر است و هم زمینه حرکات مشترک را برای دستیابی به آزادی بیشتر می نماید. بر عکس، سکوت و کم تحرکی ما، راه سرکوب را هموار می کند. نیاز به گفتن نیست که در سکوت تیغ استبداد بر گردن آزادیخواهان سهل تر کشیده می شود.
من هم مثل هر ایرانی دیگری که دل در گرو استقرار آزادی و دموکراسی در ایران دارد انتظاری جزپاسخ مشخص و علنی شما در سطح جنبش ندارم.


محمد اعظمی
چهارشنبه ۲۶ تیر ماه ۱٣٨۶ برابر ۱٨ ژوئیه ۲۰۰۷