عنوان : سکوت مدارک و فریاد تعصب؟
جناب آقای عزیز- مردم آذزبایجان از هر نژادی باشند (ترک یا با سابقه ای ایرانی-آذزی) عزیزند- پس شاید این نظرگاه خود شماست که به تعصب قومی آلوده است. ـ ـنچه تز هنینگ نقل فرموده اید نمی گوید «ثابت می شود که آذربایجان از ایام باستان، ترک زبان بوده است» بلکه تنها می گوید «نمی دانیم در ایام باستان چه گویش های در آن رایج بوده» --- ما البته می دانیم که دست کم نام این دیار، فارسی ست: آتور-پاتگان (پایگاه آذر/ آتش). وانگهی، اگر بر آن باشیم که چون امروزه همه در این دیار به زبان ترکی سخن می گویند، پس از ایام باستان هم چنین بوده، چنان است که همین حکم را درباره ترکیه صادر کنیم که همه حتی در روستاها به ترکی سخن می گویند در حالی که می دانیم باستانی ترین ربان آن دیار هیتیایی بوده که زبانی بوده هند و اروپایی (و نه آلتایی یا ترکی). سکوت مدارک، هیچگاه چیزی را ثابت نمی کند، بلکه همانگونه که هنینگ گفته «نمی دانیم»-- با اینهمه هیچ تاریخ نگار کهنی هم اشاره ای به زبان ترکی در آن دیار نکرده-- ایرانیان باستان هم آنجا را زادگاه زرتشت می پنداشته اند و آشکار است که ایشان هرگز نگفته اند پیامبرشان آلتایی زبان یا اورالیک زبان بوده، یا در دیاری غیر از ایران-ویج به دنیا آمده. هرگاه استدلال جنابعالی درست باشد که از روزگار باستان اینجا مرکز ترکان بوده، پس، هنگامی که هندو ایرانیان (آریائیان) از شمال آذربایجان، به فلات امرورین ایران کوچ کردند باید با این اقوام ترک یا برخورد می کردند و یا می آمیختند چنانکه ما امروزه می توانستیم مثلا برخی وام-واژه های زبان ترکی را در سانسکریت یا پارسی باستان بیابیم. بنابرین برعکس نظر شما، همه مدارک زبانشناسی و تاریخی، کفه استدلال را به سمت همان نظریه غالب می کشاند که هرچند امروزه نمی دانیم گویش مردم باستانی آذربایجان کدام بوده اما این زبان، به ظن قوی، گویشی از شاخه زبان های ایرانی بوده (مانند پارسی، مادی، اوستایی ....).
واژه ای مانند «آلاوَژَر» که در تکه ای شعر به گویش آذری قدیم به جا مانده (به معنای شعله-ور) نه تنها ارتباط این گویش را با دیگر گویش های ایرانی نشان می دهد (فرهنگ های فارسی: آلاو = شعله؛ گویش های فارس: الو؛ و...) بلکه، نشان از ساختاری ویژه دارد (مانند پسوند «وژر»)....ای کاش، پژوهشگران امروز ما چیزی می آموختند از ذهن تحقیقی کسروی ها و ...
۵۱٣۴٨ - تاریخ انتشار : ۲۰ بهمن ۱٣۹۱