اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۲ آذر ۱٣٨۶ -  ۱٣ دسامبر ۲۰۰۷

رادیو فردا: یک پناهجوی ۲۸ ساله ایرانی که روز سه شنبه در شهر کوچک آمبرگ در نزدیکی شهر نورنبرگ آلمان، دست به خودسوزی زده بود، چهارشنبه شب درگذشت.
این پناهجوی ایرانی که نامش منتشر نشده است، چهار سال پیش به آلمان مهاجرت کرده بود و به گفته سخنگوی پلیس آلمان، «ناامیدی و دلزدگی از زندگی»، علت اصلی خودکشی وی بوده است.
خودکشی این جوان ایرانی، در روزنامه های محلی بازتابی گسترده تر داشته است.
به نوشته رسانه های محلی، این جوان در ساعت چهار بامداد روز سه شنبه به یک جایگاه بنزین در شهرک آمبرگ رفت و از مسئول پمپ بنزین، درخواست قلم و کاغذ کرد.
بر پایه این گزارش ها او پس از آن که جمله کوتاه «من دیگر نمی خواهم» را به زبان آلمانی نوشت، به سوی یکی از مخازن بنزین رفت و خود را کاملا آغشته به بنزین کرد و بی درنگ خودرا با فندک، به آتش کشید.
به گزارش این روزنامه ها، مسئول جایگاه بنزین که شاهد این رویداد به گفته خود « تلخ» بوده با نیروهای امداد تماس گرفته و آنها نیزدر فاصله کوتاهی از راه رسیده اند و به گفته پلیس، این «مشعل مشتعل انسانی» را خاموش کرده اند.
وی سپس به بیمارستان منتقل شد، اما شدت جراحات وارده موجب شد تا این پناهجو در ساعات پایانی روز چهارشنبه، با مرگ رو به رو شود.
هر چند که هنوز اطلاعاتی درباره جزئیات زندگی او، مشکلات احتمالی ناشی از زندگی پناهجویی و شیوه برخورد دولت آلمان با وی منتشر نشده، اما این نخستین بار نیست که پناهجویی بر اثر شدت آنچه «ناملایمات زندگی پناهجویی» توصیف می شود، دست به خودکشی زده است.
لیلا اصلانی کارشناس بخش جوانان کانون دفاع از زندانیان سیاسی در برلین نیز با تاکید بر مشکلات پناهجویان ایرانی، به رادیو فردا گفت: «اگرچه درسال های اخیر ، شمار پناهجویان ایرانی در آلمان رو به کاستی گذاشته، با این حال روند رسیدگی به پرونده متقاضیان پناهندگی کماکان با تاخیر و کندی به پیش می رود.»
به گفته این کارشناس، علاوه بر مشکلات روند بررسی تقاضاها، مسایلی دیگر چون «دریافت پاسخ منفی، درصد بسیار پائین پذیرش و سال ها بلاتکلیفی و انتظار» از جمله عواملی هستند که دست به دست هم می دهند و پناهجویان را «نسبت به آینده خود، مایوس ودلسرد می کنند.»
خانم اصلانی که به خاطر شغلش در تماس مداوم با پناهجویان ایرانی است، افزود: «اکثر پناهجویان ایرانی جوان هستند و با این امید پا به آلمان می گذارند تا با کارو تحصیل، آینده دلخواه خود را شالوده ریزی کنند. ولی بلاتکلیفی ها وسال ها انتظارسبب می شود آنها آمال و آرزوهای خود را از دست رفته تلقی کنند و به ناچار دست به اقدام های ناخوشآیند بزنند.»