دو شعر از اسماعیل خوئی
جز سخن گستری نمی خواهم و در ستایش صمصام کشفی
اسماعیل خویی
•
جز زبان آوری نمی خواهم.
جز سخن گستری نمی خواهم.
خوش نمی آیدم زبان دگر:
جز زبان دری نمی خواهم
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه
۲۷ دی ۱٣٨۶ -
۱۷ ژانويه ۲۰۰٨
جز سخن گستری نمی خواهم
برای دکتر سعید جان یوسف
جز زبان آوری نمی خواهم.
جز سخن گستری نمی خواهم.
خوش نمی آیدم زبان دگر:
جز زبان دری نمی خواهم.
ژرف خواهم سرود،ژرف و بلند:
سخن سرسری نمی خواهم.
واژه هاتا که مهربان من اند،
مهری از دیگری نمی خواهم.
چون خدا،پروریدگارم؛لیک
جز زبان پروری نمی خواهم.
گر چه در دازعیب،درسخن ورزی،
خویش را جز بری نمی خواهم،
این محال است،دانم این را نیز:
از تو یاد آوری نمی خواهم.
ور چه خود را، به کار خویش،آ
لوده ی خود سری نمی خواهم،
جز سعید، از کسی، به کار سخن،
یاری و یاوری نمی خواهم.
زوست،تنها،که،در شنیدن شعر،
گوش خواهم،کری نمی خواهم.
در به بازار شعر امروزین،
به جز او،مشتری نمی خواهم.
دانم این را که با زبان چه کنم:
جز از او،داوری نمی خواهم.
چهارم می۲۰۰۷-بیدر کجای لندن
پا سرود
من چه گویم؟خدای من! همه چیز
همه کس یاد من دهد به سخن.
به کدام آدمی نیازم نیست؟
از چه رو ناسپاسم این همه من؟!
در ستایش صمصام کشفی
دیروز پس پریروز،
در کی کجای من
وقتی که از نیام تیره بی گانگی
داشتی
کمکم
بیرون می آمدی،
صمصام نام بود
فقط یک نام بود
برایم
(نامی ،
اگر چند
یادآور بزرگواری ی افتاده و
شکیب توانمند
و دست و دلبازی
و میهمان نوازی . )
و بود و بود
تا، در کار شعر،
"کشف" ات کردم:
دیدم به راستی شمشیری،
آبدار و
جوهر مند؛
دیدم که، در نیام کام،
زبانت
شمشیری ست
از برق واژه در فضای سخن تافتن؛
و، با چکاچاکی از چالاکی،
فرق هر دشواری را،
در نبرد سرایش،
در راه آفرینش زیباترینه های زبانی شکافتن.
دیدم که مرد رزم و بزمی ،
چون من و با من؛
وز آن کجا که باشی،
در جهان جوانت،
راهی دراز نیست تا من؛
و،
من که هیچ،
دیدم که دارم
از هم اکنون
می بینم ات روان به سوی فرا من.
دیدم
وقت است تا برادر جانم،
سعید یوسف، را خبر کنم
به مژده ای غرور آور
کاینک
دلآوری دگر از یاوران همباور.
۲۷ فوریه ۲۰۰۶- بیدر کجای لندن
|