اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۷ اسفند ۱٣٨۶ -  ۷ مارس ۲۰۰٨

نزدیک به دو قرن پیش زمانی که آموزگاران نخستین کارگران، به آنان درس اتحاد را می دادند و تمام حرف های خود را در چهار کلمه " کارگران جهان متحد شوید!" خلاصه می کردند، کمتر کسی به آنان باور داشت. شاید هم آنان را آدم های خیالباف و به دور از واقعیت می پنداشتند. چه بسا کسانی هم به ریش آنان خندیدند و این شعار معروف جهانی را به مسخره گرفتند.
اما ۲۰۰ سال بعد، کارگران جهان دست به دست هم داده و متحد می شوند و از همکاران و همفکران خود در زندان ها ی کشورهای دیکتاتوری دفاع می کنند و خواهان آزادی آنان می گردند.
امروز وحدت و همبستگی و همکاری جهانی کارگران در برابر اعمال چپاول و بهره کشی سرمایه داران جهانی شکل عینی و عملی به خود گرفته است. آنان با استحکام سنگرهای خود که همانا سندیکا ها و دیگر تشکل های بین المللی باشد، در مقابل تشکل های جهانی نئو لیبرالیسم و خودآرائی نوین نیروهای امپریالیستی، قد علم کرده و چشم در چشم و رو در روی این رقیب بی رحم، ایستاده و صف آرایی می کنند.
امروزه، کارگران به خوبی دریافته اند؛ همچنانکه پول و سرمایه جهانی مرز نمی شناسد، اردوی کار و همبستگی بین المللی نیز باید مرزهایی که آنان را از هم جدا می کند، از میان برداشته و نا بود کنند و به هم نزدیکتر شوند.
پشتیبانی سندیکاهای بین المللی از آزادی محمد اسانلو و محمود صالحی و دیگر یاران در بند آنان را باید در همین راستا ارزیابی کرد.
آنان روز ۶ مارس را که روزجهانی راه آهن می باشد، در سراسر جهان روز همبستگی با کارگران و سندیکالیستها ی ایرانی و در راس آن، روز دفاع از اسانلو و صالحی اعلام کرده بودند. این حرکت از سوی کنفدراسیون بین المللی سندیکاها ( سی آی اس )، فدراسیون بین المللی کارگران ترابری ( آی تی اف ) و فدراسیون اروپایی کارگران حمل و نقل ( ای تی اف ) با همکاری فدراسیون های کارگران بلژیک و هم چنین به کمک سازمان عفو بین الملل مانند اکثر نقاط دنیا ( سراسر اروپا، ژاپن، استرالیا، کانادا، چند کشور خاورمیانه و آفریقایی )، در بروکسل نیز برگزار شد.
در راس ساعت یازده ( برطبق قرار از قبل اعلان شده)،تظاهرات در مقابل سفارت ایران شروع شد. به تعداد زیادی آفیش و پلاکاردهای بزرگ با عکس های اسانلو و صالحی و برچسب های سینه ای و سنجاقی با شعارهای «اسانلو را ازاد کنید!»، به همراه شمع های سازمان عفو بین الملل، به معنی اعتراض به شکنجه و زندانی کردن کارگران، در بین حاضرین پخش شد تا آنها را در دست گیرند و به عابرین و دانشجویان دانشگاه ازاد بروکسل که در روبروی سفارت قرار دارد، نشان دهند. به مقدار زیادی اعلامیه به زبان های فرانسوی و هلندی در بین رهگذران پخش شد.
پس از دادن شعارهایی در راستای آزادی کارگران، نوبت به سخنرانی نمایندگان سندیکاها و سازمان عفو بین الملل رسید.
سخنرانان سیاست های ضد کارگری دولت ایران را نکوهش کرده و عمل دستگیری و زندانی کردن کارگران را محکوم کردند.
آنان گفتند:
اسانلو در سه سال گذشته بیشترین عمر خود را در زندان گذرانده است. او هیچ جرمی را مرتکب نشده و دست به هیچگونه عمل خلافی نزده است. بلکه فقط می خواهد با دوستان خود یک سندیکای کارگری، مستقل از دولت تشکیل دهد. او روزی از رانندگان اتوبوسرانی تهران خواست که برای اعتراض به سیاست های ضد سندیکایی دولت، فقط چراغ های اتوبوس ها ی خود را در روز روشن کنند. آنان کار را تعطیل نکردند و مسافرها را به مقصد می بردند. اما به خاطر همین کار که برای ما امری خیلی عادی و پیش پا افتاده به نظر می آید، زندانی و شکنجه شده است. همین کاری را که ما امروز در اینجا انجام می دهیم و دور هم جمع شده ایم تا آزادی یک نفر را بخواهیم، اگر کارگران ایرانی در تهران بکنند، همگی دستگیر خواهند شد. متاسفانه در ایران آزادی نیست و حق سندیکالیستی که از حقوق اولیه و به رسمیت شناخته شده کارگران است و کشور ایران هم در زمره امضاء کنندگان کنوانسیون بین المللی می باشد، به کارگران ایران اجازه تشکیل آن را نمی دهد. این حق، از سوی دولت ایران به رسمیت شناخته نمی شود و سندیکالیست های واقعی و مستقل سرکوب می شوند.
یکی از سخنرانان اعلام داشت که امروز روز جهانی راه آهن است و اعضای ما در سراسردنیا در کوپه های قطارها، از آقایان منصور اسانلو و محمود صالحی به عنوان دو نماد از حرکت سندیکایی در ایران، با مسافرین صحبت خواهند کرد. هم چنین در بنادر بزرگی چون آنتورپ، دوستان ما وارد کشتی های ایرانی شده و برای کارکنان آن ها صحبت کرده و از آنان خواهند خواست تا برای آزادی اسانلو و دوستانش اقدام کنند.
در این تظاهرات خانمی که بزبان انگلیسی سخنرانی کرد، خود را از مسئولین سندیکای بین المللی معلمان معرفی کرده و گفت: درست است که ما در اینجا برای آزادی کارگران زندانی در ایران جمع شده ایم، اما فراموش نکنیم که معلمان نیز در کنار دانشجویان، زنان، روزنامه نگاران، در زندان های جمهوری اسلامی ایران هستند. آقای کمانگر، آموزگار زندانی شهر کنگاور از جمله آنان است که محکوم به اعدام می باشد.
نمایندگان تظاهر کنندگان خواستند با سفیر ایران در بلژیک دیدار کرده و نامه ای را که در آن خواستار آزادی کارگران زندانی شده بودند، به وی تسلیم کنند. اما آنان اجازه ورود به سفارت را نیافتند و نامه خود را در صندوق پستی سفارت انداختند.
لازم به یاد آوری است که این دومین حرکتی بود که در مدتی کمتر از ۶ ماه به نفع اسانلو در سطح جهانی و بطور خیلی گسترده برگزار شد. این عمل سندیکاهای بین المللی و سازمان عفو بین الملل در نوع خود بی نظیر است و برای اولین بار در تاریخ مبارزات ایرانیان رخ می دهد. اهمیت این حرکت ها در آن است که ابتکار عمل در دست خود کارگران و خارجیان بوده و به دور از دسته بندی های گروهی و حزبی ایرانیان شکل می گیرد.
عمل پشتیبانی از اسانلو، خیلی ها را به یاد جنبش دفاع مردم جهان از نلسون ماندلا، سمبل مبارزه با نژادپرستی می اندازد و هیچ بعید نمی دانند که دولت ایران، بطور ناخواسته و با عدم آزادی اسانلو، جنبش جهانی کارگری را به آن سوی سوق داده و آن را بر ضد خود بر انگیزد.
لازم به تذکر است که سندیکاهای برگزار کننده از ایرانیان خواسته بودند تا از این حرکت پشتیبانی کرده و بدون نام و پرچم حزبشان شرکت کنند. این امر بخاطر احترام به کارگران در بند ایرانی از سوی ایرانیان پذیرفته شد. در پی این اقدام، نیروهای سیاسی ایرانی حاضر در صحنه که تعدادشان چشمگیر بود و تقریبا از همه نیروهای چپ و مترقی ایران در میانشان به چشم می خورد، به عنوان فرد و نه به نام سازمان هایشان شرکت کردند.

گزارش از انور میرستاری