عنوان : بوسه ای بر گونه ی سایه ات
عسگر جان!
میدانی که عادت به تحسین دوست ندارم (این هم مرض دیگری که میرماند و تنهاترت می کند.) پس ناپرهیزی را بر من ببخش.

نمیتوان آواز زیبایت را بی پاسخ گذاشت. "شهادت" در میان کارهای اخیرت، شعرترین و ناگزیر اثرگذارترین است.
برای همسفران "آوازهای زیبا"، شیفتگان نقاشی دست آرزو ( که جهان از ایشان خالی مباد) و پناه بردگان از "مایان" دریده نقاب به سایه ی خویش، سطر سطر شعرت به دل می نشیند و به رگ جان میزند.

تخیل، نگاه و زبان در این شعر، آشتی شاعرانه با درونی کردن واقعیت بیرونی است.
بادا که شاعرتر باشی! بادا که شاعر شعر تر باشی!
۷٣۵ - تاریخ انتشار : ۱ ارديبهشت ۱٣٨۷