از : امیر مومبینی
عنوان : هایکوی ناقص شده
ﺑﺮﮒِ ﺷﻨﺎﻭﺭ ﺭﺍ
ﻟﻴﺴﻪﻯ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ
ﺭﺧﺸﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ
ﺑﺮ ﺭﻭﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ.
این چهار سطر شعر یک هایکوی کامل است، یک تصویر زیبا و گویا، تصویری که باید خواننده را به حال خود گذاشت تا احساس و برداشت خویش را از آن داشته باشد. این هایکو ی چهار پاره یک تصویر عام و جهانی و بیرونی است. در ست مثل این هایکو ژاپنی
روی ناقوس نشسته
خواب است پروانه
در هر دوی این هایکو ها یک آرامش متحرک و یک روح طبیعی خودنمایی میکند، و یک حادثه در پشت آرامش نهان است. آیا ناقوس به صدا در می آید؟ آیا جریان آب به عشق بازی آفتاب و برگ پایان خواهد داد؟
بقیه ی شعر هیچ ربطی به بخش زیبای اول ندارد، جز این که شاعر بخواهد هدیه ای را که به خواننده داده است پس بگیرد و توی جیب خود بگذارد. بخش دوم غیر تصویری، مفهومی، و شعاری است. در بخش اول احساس هنری سخن میگوید، در بخش دوم تصنع فکری.
با اجازه یا بدون اجازه ی شاعر من بخش دوم را نزد خود حذف کردم و بخش اول را به عنوان یک هایکوی زیبا در خاطره ام نوشتم.
٨۹۰ - تاریخ انتشار : ۱۴ ارديبهشت ۱٣٨۷
|