اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۹ شهريور ۱٣٨۷ -  ۹ سپتامبر ۲۰۰٨

سرمایه: مسوولان و مدیران سازمان تربیت بدنی روزهای سخت و پر از انتقاد پس از ناکامی المپیک را پشت سر گذاشته اند و به نظر می رسد توانسته اند بار سنگین شکست ها را به گردن دیگران بیندازند و مجدداً به سمت تثبیت (و حتی تبلیغ) برای خود و عملکردهای شان حرکت کنند. سیاست سازمان تربیت بدنی در مقصر جلوه دادن مسوولان کمیته ملی المپیک و نیز برخی روسای فدراسیون ها (مثل فدراسیون کشتی) و حتی برخی کادر فنی تیم های اعزامی و موضع گیری های هماهنگ بسیاری از مدیران میانی ورزش علیه مسوولان کمیته ملی المپیک و برخی روسای فدراسیون ها تا حدودی نتیجه داده است و حالا محمد علی آبادی به راحتی در مورد آینده و سیاست های جدید خود و مجموعه زیرنظرش صحبت می کند و حتی وعده های بزرگ می دهد.
علی آبادی در جمع ورزشکاران معلول و جانباز ایران شرکت کننده در بازی های پارالمپیک پکن گفت: «سند چشم انداز ۲۰ ساله توسعه ورزش کشور تبیین شده است. در ورزش اگر به دنبال توسعه پایدار هستیم باید حرکتی نو را به اجرا بگذاریم و براساس این سند به جلو گام برداریم.» جالب است محمد علی آبادی اصلاً به این اشاره نمی کند که در دوران پیش از ریاست او با صرف وقت و هزینه فراوان «طرح جامع ورزش» کشور تهیه شد که در دوران ریاست او بایگانی شد و هیچ صحبتی از آن به میان نیامد، در واقع حالا یک دوباره کاری عظیم صورت گرفته که مشخص هم نیست در آینده و با تغییر سران و مسوولان ورزش کشور این سند هم سرنوشتی بهتر از آن طرح پیدا کند.
محمد علی آبادی البته در لابه لای صحبت هایش مجدداً به وعده دادن پرداخته و شعارهایی سر داده که بی اختیار هر کس را به یاد وعده های پیش از المپیک پکن می اندازد: «اگر به دنبال ثبات لازم در ورزش قهرمانی هستیم باید از همین امروز برای حضور خوب در بازی های المپیک و پارالمپیک سال ۲۰۱۲ لندن برنامه ریزی کنیم. سازمان تربیت بدنی حضوری ۱۱۰ نفری را در المپیک لندن در نظر دارد و فدراسیون ها باید از همین امروز برنامه های خود را معطوف به این حضور کنند تا با راهبرد لازم زمینه موفقیت در این بازی ها فراهم شود. ورزش ایران اگر می خواهد زمینه مدال آوری خود را توسعه دهد باید از منحصر شدن ورزش به مدال آوری کشتی و تکواندو و چند رشته خاص خود را جدا کرده و با سرمایه گذاری کلان در سایر رشته ها ورزش قهرمانی خود را به لحاظ کسب مدال در بازی های آسیایی، جهانی و المپیک توسعه بدهد.» جالب اینجاست محمد علی آبادی هیچ اشاره ای به این نمی کند که هنوز مساله بررسی پرونده شکست و ناکامی ورزش ایران در المپیک پکن پایان نیافته و خود او در این روزها هیچ اشاره ای به این نکته نکرده که مدعی بوده در المپیک پکن ورزش ایران به موفقیت های متعدد دست خواهد یافت. در حالی که هنوز پاسخ عملی نشدن این وعده ها را نداده چگونه در مورد وعده های آینده، آن هم آینده دور، صحبت می کند؟