از : حمید محوی
عنوان : جمهوری اسلامی در عرصه‍ی هنر نمایش به انقلابی جهانی نائل آمد
جمهوری اسلامی ایرانی در عرصه‍ی هنر نمایش انقلاب کرد
هیچ کس انتظار نداشت که رهبران مذهبی ایران که در متن فرهنگ تصویر ستیز ایرانی ثبت نام می کنند، سرانجام این گام تاریخی را برداشته و صحنه‍ی دوازدهیمن جشن بزرگ سینمای را به صحنه ای که در جهان نمایش آن را تآتر نامرئی می نامند تبدیل سازد. چه کسی می دانست که یک روز وزیر فرهنگ و وزیر ارشاد اسلامی با به اجرا گذاشتن بینشی انقلابی و پیشگام به آکتورهای صحنه ای نامرئی درآمده و به انقلاب تآتری در عرصه‍ی تجربیات زیبایی شناختی تحقق ببخشند؟
اینک باید جام طلایی بهترین بازکن های تآتر انقلابی نه ایران که جهان را به این دو بازیکن ژنی اعطاء کرد.
تمام چرخش و پیچش چنین حرکتی و تمام ابهامی که در رمز بازشناسی چنین انقلابی نهفته است، در سر مقاله دیده می شود، ولی همانند داستان «نامه‍ی دزدیده شده» ادگار آلن پو، آنقدر گویا و قابل دسترسی ست که دیده و شنیده نمی شود و گویی که همانند خود سینمای ایران اساسا وجود ندارد اگر چه دوازدهمین جشن بزرگ آن را برگزار می کنند.
تمام چرخش و پیچش چنین انقلابی در عرصه‍ی تصویر پردازی، در غیبت اهل بلوای جهان نمایش نهفته است. و پرسش اساسی اینجاست که چنین غیبتی در دوازدهمین جشن بزرگ سینمای ایران به وقوع می پیوندد. غیبت در اینجا دوبل است، زیرا دوازدهمین جشن برای هنری که اساسا در ایران وجود ندارد و یا این که برخی مثل من از راه هایی و با دلایلی هنر بودن آن را زیر علامت سوال می برند، و دوبل است زیرا در ساحت نمادینه عدد دوازده با امام غایب(ع) نسبتی مستقیم پیدا می کند. بعد مذهبی چنین اعتقاداتی را باید بفراموشی بسپاریم و تنها ببینیم که ساحت نهادینه چگونه در ساحت نمادینه دست به نوآوری می زند.
متأسفانه من الان زیاد وقت ندارم، بقیه مطالب بماند برای یک فرصت دیگر. در هر صورت به تمام ایرانیان تبریک می گویم که سرانجام اگر جهان نمایش در ایران لنگ می زند (...) جهان ضد نمایش ناخودآگاهانه به آفرینش اثری تاریخی در عرصه‍ی نمایشی نائل می آید و آن هم تنها با یک حرکت ساده و نوعی خاص از نفی اثباتی...غیبت در دوازدهمین ظهور آنچه هنوز نیست و همه می خواهند ببینند.
٣۲٨٣ - تاریخ انتشار : ۲۶ شهريور ۱٣٨۷
|