اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲٨ شهريور ۱٣٨۷ -  ۱٨ سپتامبر ۲۰۰٨

رژیم دیکتاتوری اسلامی، که پس ازانقلاب مردم ایران برعلیه ظلم و استبداد سلطنتی در سال ۱٣۵۷ با استفاده از خواسته ها و نیاز جنبش عمومی و نسل جوان انقلابی به آزادی و عدالت اجتماعی از سوئی و احساسات مذهبی مردم و فقدان یک سازماندهی و رهبری انقلابی از سوی دیگر، با وعده های دروغ و مکر و فریب بر اریکه قدرت سوار شده بود، از همان روزهای اول حکومت ننگینش، با ایجاد خفقان و تحمیل کردن ایدئولوژی و قوانین اسلامی درکلیه ابعاد فرهنگی، سیاسی و اجتماعی و اقتصادی جامعه، و با توجیه دفاع از وطن و امنیت ملی در بحبوبه جنگ ارتجاعی بین دو دولت سرمایه داری ایران و عراق تعرض و سرکوب خونینی را برعلیه مردم و همه آزادیها و دستاوردهای دمکراتیکی که با مبارزات خویش کسب کرده بودند آغاز نمود که هنوز ادامه دارد.
برنامه کشتار وقتل عام هزاران زندانی سیاسی در تابستان ۶۷ که مستقیما به دستور کتبی خمینی صورت گرفت و ازمدتها قبل طرح ریزی شده بود یکی از بیرحمانه ترین و وحشیانه ترین فجایع انسانی و"جنایت علیه بشریت" در صحنه تاریخ ایران وجهان است. رژیم در ادامه سرکوب سیستماتیک و دستگیریها و اعدامهای وسیع هزاران عضو و هوادار سازمانها و احزاب سیاسی چپ و مجاهدین خلق دراوایل سال ۶۰ و پس از پذیرش قطعنامه ۵۹٨ شورای امنیت سازمان ملل در تیرماه ۶۷ مبنی بر آتش بس وخاتمه جنگ ٨ ساله با عراق، و درشرایطی که بحران اقتصادی واجتماعی عمیقترو اعتراضات مردم گسترده تر شده بود طرح کشتارجمعی زندانیان سیاسی را با شتاب در ماه مرداد و شهریور به اجرا گذاشت. بسیاری از زندانیان دوران محکومیت خود را سپری میکردند و یا حکم زندانشان تمام شده بود و میبایست آزاد میشدند. آزادی و حضور هزاران عنصر آگاه سیاسی و با تجربه در جامعه اما، میتوانست سمت وسوی رادیکال تری به جنبش اعتراضی بدهد واین واقعیت در تضا د عمیق طبقاتی و ایدئولوژیک با منافع رژیم بود. به همین منظور بسرعت ملاقات با خانواده ها را قطع و تلویزیون و روزنامه ها را از بندهای عمومی بیرون برده و با چند پرسش عقیدتی و سیاسی از زندانیان در بیدادگاهی که به آن "کمیسیون مرگ" گفته میشود، بیشتر آنها را به سوی جوخه های مرگ روانه کردند و بعد در گورهای دسته جمعی بی نام و نشان دفنشان کردند بی آنکه حتی محل آن و یا دلیل اعدام شدن زندانیان را به خانواده هایشان بگویند. منطقه خاوران در تهران تنها یکی از شناخته شده ترین این گورستان ها در ایران است.    هرساله خانوادهای این جانباختگان همراه با فعالین سیاسی دیگر با پخش گلهائی بر زمین در گلزار خاوران جمع شده ، سرود خوانده و یا د عزیزان از دست رفته شان را گرامی میدارند. گلزار خاوران و دیگر خاورانها اما، بیست سال است که چون خاری در چشمهای آلوده رژیم اسلامی شده است. خاوران سمبل مبارزان انقلابی در برهه ای از تاریخ ایران است که با زندگی و خون خویش حضور خود را برای همیشه در قلب و حافظه تاریخی مردم و نسل مبارز گذشته و امروز ایران ثبت کرده اند. خاوران سمبل جنایت رژیم اسلامی علیه بشریت است، جنایتی مخفیانه که هنوز ابعاد و چگونگی آن بدرستی روشن نیست و رژیم با جلوگیری از ورود خانواده ها به این محل و به هرطریق تلاش میکند تا اذهان عمومی جهانی این فاجعه را فراموش کنند، فاجعه ای که براساس قوانین بین المللی حقوق بشر"جنایت علیه بشریت" است و باید که آن را به جهانیان شناساند و خواستار محاکمه عوامل این نسل کشی در ایران شد.
حکومت اسلامی، برای حفظ منافع سرمایه داران داخلی و قدرتهای انحصاری جهانی، و درمانده از حل بحران سیاسی، اجتماعی- اقتصادی، علیرغم متعهد بودن به اساسنامه حقوق جهانی بشر، همچنان، ابتدائی ترین حقوق دمکراتیک و انسانی کارگران، زنان، دانشجویان، اقلیتهای ملی و مذهبی، معلمین، روزنامه نگاران، فعالین حقوق بشر وکانون نویسندگان ایران را پایمال میکند. رژیم از وحشت سرنگونی خویش و شورش گسترده مردم محروم و معترض، بی توجه به خطر و تهدید تحریم اقتصادی، جنگ امپریالیستی و تنش شدید در منطقه و عواقب وخیم آن، اعتراضات گسترده جهانی نسبت به نقض مداوم حقوق بشردرایران را نا دیده گرفته و با توجیه "دفاع از امنیت ملی" بیش از پیش به سرکوب سیستماتیک اعتراضات اجتماعی وحقوق سیاسی و مدنی مردم، تبعیض جنسی، ممنوعیت اتحادیه ها و انجمن های آزاد، صدور و اجرای احکام شلاق، دستگیریها و محاکمات ناعادلانه، اتهامات جعلی و پرونده سازی چون "اقدام علیه امنیت کشور"، زندان، اعدام، سنگسار، تهدید و شکنجه های روحی وجسمی زندانیان سیاسی و مدنی ادامه میدهد. حکومت قرون وسطائی و فاشیستی جمهوری اسلامی اما همانند دیگر حکومتهای ظالم جهان، با پیشروی جنبشهای اعتراضی مردمی و هرچه بیشتر رادیکال شدن مبارزات طبقاتی برعلیه سه دهه سرکوب و بی عدالتی و همه سیاستها وقوانین ارتجاعی و ضد انسانی این رژیم، در آینده ای نه چندان دور با یک انقلاب اجتماعی و قهرآمیز سرنگون خواهد شد. در همین روند، توده های زحمتکش، مدافعین حقوق بشر و دیگر نیروهای سیاسی پیشرو و چپ، در ضمن کسب حمایت و همبستگی جهانیان،   باید پیگیرانه در جهت تحمیل خواسته ها ومطالبات دمکراتیک خویش به دولت ایران بکوشند.
در بیستمین سالگرد کشتارهمگانی زندانیان سیاسی در ایران، ما، همراه با خانواده ها و یارانشان و همه آزایخواهان دیگر، یاد هزاران مبارز جانباخته راه آزادی، برابری و سوسیالیسم را گرامی داشته و این قتل عام و سه دهه سرکوب و کشتار توسط رژیم ظالم و استثمارگرجمهوری اسلامی را قویا محکوم میکنیم. ما معتقدیم که برای جلوگیری از تکرار چنین فجایع هولناکی بویژه در شرایط بحرانی وخطرناک کنونی در ایران، باید هرچه زودتر، عاملان این کشتار و همه اعدامها و شکنجه های زندانیان سیاسی و قتلهای زنجیره ای که همانا سران و مقامات رژیم هستند شناسائی و طبق قوانین قضایی دادگاه بین المللی و با حضور نمایندگان واقعی مردم ایران و خانواده های زندانیان سیاسی، محاکمه شده و بسزای اعمال خود برسند. سازمان عفو بین الملل نیز در آگوست امسال طی فراخوانی جهانی خواستارتعقیب، محاکمه و مجازات مسئولان این کشتار دردادگاه بین الملل شده است. سکوت جامعه بین الملی وحقوق بشری درمورد جنایتهای رژیم در گذشته، متاسفانه به تکرارچنین اعمال ضد بشری میدان داد. ما میخواهیم که آنها به دولت ایران فشاربیاورند که به تعهد خود به اعلامیه جهانی حقوق بشر- بویژه میثاق حقوق سیاسی و مدنی شهروندان- که خود نیز امضا کننده آن است عمل کند. ما همچنین خواهان آن هستیم که:
۱- همه زندانیان سیاسی و عقیدتی اعم از فعالین سیاسی، مدنی، اجتماعی و کارگری فورا و بی قید وشرط آزاد شوند.
۲- سرکوب، دستگیری و زندان، ترور، شکنجه و آزار، تهدید و تعقیب و ربودن مخالفین و فعالین سیاسی، اجتماعی وکارگری فورا متوقف شود.
٣- کلیه احکام ضد بشری و ارتجاعی همچون زندان، اعدام (بویژه اعدام کودکان)، سنگسار، قطع عضو بدن، شلاق و قصاص بفوریت لغو شوند.
۴- حقوق سیاسی و مدنی شهروندان مانند آزادی بیان ومطبوعات، تشکیل احزاب، انجمن ها، اتحادیه های مستقل وآزاد در ایران برسمیت شناخته شوند.
سرنگون باد رژیم سرمایه داری و دیکتاتوری جمهوری اسلامی!
پیروز باد مبارزات مردم ایران برای آزادی، عدالت اجتماعی و دمکراسی!
زنده باد همبستگی بین المللی!

کمیته همبستگی با کارگران ایران – استرالیا