اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۲ خرداد ۱٣٨۲ -  ۱۲ ژوئن ۲۰۰٣

تظاهرات اخیر در تهران، یک بار دیگر حجم انبوه مطالبات مردمی را که در شرایط فقدان آزادی، بصورتی ناگهانی و خودجوش، زمینه بروز می یابد، آشکار کرد. تظاهرات و اجتماعات اخیر، نشانه ای از آمادگی جامعه ایرانی است که به دنبال فرصت هایی می گردد تا مخالفت عمیق خود را با استبداد و نظام حکومتی آشکار کند و فریاد بزند. اکثر شعارهایی که در این اجتماعات داده می شود، بر محور آزادی و مخالفت با حکومت اسلامی و بیانگر مطالبه اصلی ملت ایران در مرحله کنونی است.
مقامات حکومت و عده ای از هواداران آن ها با محکوم ساختن تظاهرات و معترضین و انتساب آن ها به هواداری از خارج کشور، کوشش می کنند بهانه های لازم را برای اقدامات سرکوبگرانه بعدی و ایجاد انشعاب و جدایی بین صفوف مردم فراهم آورند. این نحوه برخورد، ادامه نقض خشن حقوق شهروندی در ایران است. حقوقی که در هیچ شرایطی به رسمیت شناخته نشده و با توجیهات مختلف سرکوب می گردد. منتسب کردن اعتراضات مردم به عوامل بیگانه و گروه های قدرت طلب، وسیله ای است که حکومت اسلامی همواره به کار برده است. جنبش دانشجویی تیر ماه سال ۷٨ را نیز به همین بهانه سرکوب کردند. اما اصرار دانشجویان و جوانان و سایر اقشار مردم در بزرگداشت این واقعه نشانه آن است که مردم ایران چنین توجیهاتی را نمی پذیرند و از اصالت مطالبات و اعتراضات خود دفاع می کنند.
غیرقانونی بودن چنین اقداماتی نیز اصالت آن ها را مورد سوال قرار نمی دهد. مردم ایران به هیچ وجه امکان ندارند مطالبات خود را از طریق اجتماعات قانونی و مسالمت آمیز ابراز دارند. قانون شکنی و خشونت بصورت کاملا آشکاری از سوی حکومت ایران و باندهای سرکوبگر وابسته به آن صورت می گیرد که به بهانه های غیرقابل قبول مانع اجتماعات مردم می شوند. در کشوری که آزادی اجتماعات مطلقا به رسمیت شناخته نمی شود، مردمی که با انبوه خواست های بی جواب روبرو هستند، به انتظار اجازه قانونی دولت برای برگزاری اجتماعات خود نخواهند ماند و حق دارند که نمانند. به انتظار نشستن به آن معنی است که جامعه ایران هرگز نتواند از حق ابتدایی و دموکراتیک خود برای برقراری اجتماعات به منظور اعلام نظر و خواست های خود استفاده کند.
زمینه واقعی اعتراضات مردم در حکومت استبدادی ولایت فقیه، انبوه مطالباتی است که بدون پاسخ مانده است. رهبری حکومت ایران با چشم بستن بر همه تقاضاها و خواسته های ملت ایران، همچنان بر ادامه سیاست های سرکوبگرانه و ضدمردمی خود اصرار می ورزد و جامعه ایران را به طور اجتناب ناپذیری به سوی وضعیت های بحرانی تر و حوادث غیرقابل پیش بینی سوق می دهد. در این شرایط هر بهانه ای می تواند به فوران خشم مردم منجر شود. بهانه ها را نباید وسیله توجیه و عوامفریبی قرار داد و بر نارضایتی عمیق مردم از حکومت پرده کشید.
با توسل به تحریکات و سوءاستفاده محافل معینی در خارج از کشور از اعتراضات مردم و دعوت از آن ها به اغتشاش و آشوبگری، نمی توان اصالت مبارزات و مطالبات ملت ایران را مورد تردید قرار داد و یا نفی کرد. خواست های مردم صریح و شفاف است: مخالفت با دیکتاتوری و ولایت فقیه، برقراری آزادی های سیاسی و اجتماعی در کشور، انجام رفراندم و استقرار یک نظام دموکراتیک در ایران. این مطالبات مطالبات همه مردم ایران و مطالباتی ملی است. خواست هایی است که باید بدون قید و شرط مورد پشتیبانی قرار گیرد. فاصله گرفتن از مبارزاتی که برای تحقق این مطالبات صورت می گیرد، فاصله گرفتن از خود این مطالبات است و نه تنها دست حکومت را در سرکوب معترضین باز می گذارد، بلکه به محافل قدرت طلبی که می کوشند مبارزات و خواست های مردم ایران را پلکان صعود دوباره خود به قدرت قرار دهند، امکان می دهد که به سوءاستفاده بیشتری مشغول شوند. وقتی مردم به خیابان ها می آیند، آن چه مهم است خواست هایی است که فریاد می زنند. در همه تظاهرات سال های اخیر این خواست ها چیزی جز آزادی، رفراندم، و جمهوری نبوده است. در پشتیبانی از این مطالبات و مبارزاتی که برای تحقق آن ها صورت می گیرد نباید لحظه ای هم تردید به خود راه داد.