اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ٣ آذر ۱٣٨۲ -  ۲۴ نوامبر ۲۰۰٣

سال هاست اصلاح طلبان حکومت، مردم ایران را از «انقلاب» می ترسانند. در پس تصویر هولناکی که آن ها از تعویض قدرت ترسیم می کنند، نه تنها ناپیگیری و هراس خود نسبت به برقراری نظام دموکراسی را پنهان می سازند، بلکه می کوشند جامعه ایران را در هر شرایط و به هر قیمت وادار به تحمل رژیمی استبدادی و ضددموکراتیک سازند که دیگر نه امیدی به اصلاح آن است و نه نشانه ای از عقب نشینی آن در برابر خواست های مردم به چشم می خورد .
اگر انسان تنها اندکی گریبان خود را از مرزهای تنگی که اصلاح طلبان حکومت ایران برای خود و دیگران ترسیم کرده اند، رها سازد و به افق های دیگر، تجربه های دیگر و سرزمین های دیگر نگاهی بیاندازد، پوچی تصورات، فرهنگ و سیاست اصلاح طلبانه مذهبی – حکومتی ایران به خوبی برای او آشکار خواهد شد.
یکی از آخرین نمونه ها، حوادثی است که در کشور گرجستان اتفاق می افتد و اکنون برکناری رئیس جمهور این کشور در نتیجه خواست مردم انجامیده است. به دنبال تقلب احزاب دولتی و حاکم در انتخابات پارلمانی، مردم گرجستان به خیابان ها آمدند، پارلمان و سپس کاخ ریاست جمهوری را تصرف کرده و رئیس جمهور را بعد از اندکی مقاومت، مجبور به استعفا و کناره گیری نمودند.
آیآ «انقلاب مسالمت آمیز» در گرجستان یک استثناست؟
در طول سال های اخیر، انقلابات سیاسی و جابجایی قدرت در کشورهای مختلفی صورت گرفته است و در همه جا با حداقل مقاومت دیکتاتورها و با کمترین خون ریزی به شکست استبداد انجامیده است. این جابجایی های مسالمت آمیز قدرت، و فروپاشی رژیم های استبدادی، بیانگر گرایش عمومی جهان معاصر ماست. جهانی که دیگر نه تحمل استبداد را دارد و نه تحمل خشونت و خون ریزی. در چنین جهانی، عرصه بر آخرین حکومت های مستبد روز به روز تنگتر می شود و امکانات آن ها برای سرکوب خواست مردم برای تحقق دموکراسی در کشورهایشان و ویرانی و سرکوب، به حداقل کاهش می یابد.
کشور ما از این روند برکنار نمانده و نخواهد ماند، حتی اگر روزی هزار بار مردم را از انقلاب و دخالت خارجی بترسانند و به تحمل حکومتی مستبد و فاسد دعوت نمایند.
انتخابات مجلس هفتم را در پیش روی داریم.
انتخاباتی که فقدان آزادی های دموکراتیک، محروم کردن مخالفین از حقوق اجتماعی و سیاسی خود، و نظارت تام و همه جانبه شورای نگهبان، آن را بیش از آن که شایسته نام انتخابات باشد، به انتصابی با ظاهر انتخاب تبدیل کرده است.
یک راه در برابر این انتخابات آن است که اصلاح طلبان حکومت ایران می گویند:
علیرغم انتقادات و نارضایتی ها و غر و لندها، چشم هایمان را ببندیم و آش تلخی را که شورای نگهبان و مجموعه محافظه کاران برایمان تهیه دیده اند، بخوریم، با شرکت خود در چنین نمایشی به آن مشروعیت دهیم، مجلسی تشکیل دهیم و آن را مجلس نمایندگان «منتخب» ملت نام گذاریم. مجلسی که نه تنها طریق تشکیلش دموکراتیک نیست، بلکه بدون اجازه نهادهای انتصابی اجازه برداشتن کوچکترین قدمی ندارد، و حتی برای اصلاح موادی از قانون مطبوعات، باید به رهبر انتصابی حکومت نامه بنویسد و از او «استفسار» و کسب تکلیف کند.
اصلاح طلبان می گویند چاره دیگری نیست، زیرا هر راهی غیر از آن که محافظه کاران و مستبدین پیش پای مردم می گذارند، به انقلاب و ویرانی و دخالت خارجی منجر می شود.
راه دیگر اما همان است که اصلاح طلبان ایران مردم را از آن حذر می دهند. مجلس و تمام نهادهای دیگر این حکومت، از ان جا که در شرایطی غیردموکراتیک و با نقض حقوق ابتدایی ملت تشکیل شده و می شوند، غیرمشروع هستند. مردم می توانند با عدم شرکت در انتخابات کنترل شده ای که برای تشکیل چنین نهادهایی صورت می گیرد، مشروعیت آن ها را – مانند شوراها – به صفر برسانند و به حکومت بفهمانند و به تمام دنیا اعلام کنند که برای نهادهای این حکومت اعتباری قایل نیستند و آن ها را نماینده خود نمی شناسند. در هر فرصت و هر اجتماع خواست رفراندم آزادانه را برای اعمال نظر و حاکمیت خود مطرح و پیگیری کرده و آن را به یک مطالبه عمومی تبدیل نمایند. رفراندمی که هدفش حذف نهادهای انتصابی و سپردن همه قدرت به دست رئیس جمهور و پارلمان منتخب مردم باشد و تحت نظارت نهادهای معتبر بین المللی برگزار گردد.
ملت ایران با همراهی و پشتیبانی جامعه جهانی قادر خواهند بود، چنین رفراندمی را بر حکومت ایران تحمیل کند و بدون آن که به حکومت فرصت استفاده از قهر و نیروی سرکوب بدهد، راه را به سوی استقرار دموکراسی در کشور هموار سازد.