اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۴ آذر ۱٣٨۲ -  ۲۵ نوامبر ۲۰۰٣

آقای مصطفی تاج زاده عضو شورای مرکزی جبهه مشارکت اسلامی و نیز سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، در آخرین اظهار نظر خود در مورد انتخابات و وظایف مجلس هفتم گفته است:
پیشنهاد می‌کنم برای مجلس هفتم مانند مجلس ششم که مجلس اصلاحات نامیده شد، عنوانی انتخاب شود. من پیشنهاد بسیاری از دوستان را می‌پسندم که مجلس هفتم، مجلس رفراندوم نامیده شود، چون خود نیز اینگونه فکر می‌کنم. پس می‌توان و باید انتخابات مجلس هفتم را به رفراندوم تبدیل کرد. به علاوه در برنامه‌ای که اصلاح‌طلبان تقدیم ملت می‌کنند، لازم است چند همه‌پرسی گنجانده شود. اگر مردم به نامزدهای اصلاح‌طلب رای دهند، هنگام تقدیم طرح‌هایی برای همه‌پرسی در مجلس، کسی نمی‌تواند برپایی رفراندم را تندروی عده‌ای بخواند زیرا پاسخ آنان این خواهد بود که رفراندم متکی به برنامه تقدیمی اصلاح‌طلبان به مردم و رای شهروندان به آنان است.
سخنان آقای تاج زاده نمونه ای از سخنانی است که همزمان با نزدیک شدن انتخابات مجلس هفتم، بسیار شنیده خواهد شد و از هم اینک قابل پیش بینی است هر چه به این انتخابات نزدیک تر شویم، بر حجم چنین سخنانی افزوده شده و به زودی شاهد بمباران تبلیغاتی مجدد جامعه هم از سوی اصلاح طلبان و هم از سوی محافظه کاران باشیم. تبلیغات محافظه کاران تاثیر و برد محدودی دارد و جز همان اقلیت مشهور ده پانزده درصدی - که چه چنین تبلیغاتی صورت بگیرد و چه صورت نگیرد، رای خود را به سود این جریان خواهند داد – نه کسی را خواهد فریفت و نه از سوی اکثریت قریب به اتفاق جامعه جدی گرفته خواهد شد. اما در مورد بمباران تبلیغاتی اصلاح طلبان که در راه است و طلایه هایش از هم اکنون شنیده می شود، چند نکته قابل طرح می باشد.
اصلاح طلبان در آستانه مجلس ششم از وعده هایی نظیر وعده های اخیر آقای تاج زاده، به مردم زیاد دادند. برخی از عمده ترین وعده هایی که آن ها در آن زمان دادند به قرار زیر بود:
قانون مطبوعات را اصلاح می کنیم
قانون انتخابات را اصلاح می کنیم
دادگاه ویژه روحانیت و سایر دادگاه های غیر قانونی را منحل می کنیم
کمیته پیگیری برای کشف حقیقت قتل های زنجیره ای برپا می داریم.
آزادی بیان را تامین می کنیم
ایران را به کشور همه ایرانیان تبدیل می کنیم
مخالفین را از حقوق قانونی برخوردار می سازیم
معاندین را به مخالف و مخالفین را به موافق تبدیل می سازیم...
مجلس ششم به دلیل همین وعده های رنگارنگ و مکرری که در جریان تشکیلش به مردم داده شد، به مجلس اصلاحات ملقب گردید.
اکنون که عمر این مجلس رو به پایان است، افکار عمومی حق دارد قبل از آن که وعده های تازه ای نظیر اجرای «چند همه پرسی» توسط مجلس هفتم را جدی بگیرد، از اصلاح طلبان بخواهد بدهکاری مجلس ششم را پرداخت نمایند و نخست وعده هایی را که قبلا به مردم داده اند، عملی کنند. فایده چنین پاسخگویی این خواهد بود که سیاستمداران را در کشیدن چک های بی محل تازه، اندکی محتاط تر خواهد ساخت.
دلیلی وجود ندارد در حالی که این مجلس به هیچ کدام از وعده هایی که به رای دهندگان داد، جامعه عمل نپوشانده است مردم به وعده های تازه ای که به آن ها داده می شود، باور کنند. اصلاح طلبان چهار سال وقت داشتند که حقوق ملت را «استیفا» و قدرت را «پاسخگو» سازند. بهتر است قبل از آن که برنامه های جدید خود برای مجلس هفتم را اعلام دارند، با صراحت و صداقت بگویند در مجلس ششم در این موارد چه اقداماتی انجام دادند و به چه موفقیت هایی دست یافتند.
اگر جبهه دوم خرداد کارنامه موفقی داشت، این میزان نگرانی از عدم شرکت مردم در انتخابات کاملا بی جا بود. اما اصلاح طلبان کارنامه موفقی نداشته اند. وقتی مجلس ششم نتوانسته است به هیچ یک از مطالبات وعده داده شده به مردم عمل کند، چرا باید پذیرفت مجلس هفتم چنین کند؟
خوش بین تر ین اصلاح طلبان نیز این واقعیت را انکار نمی کنند که «مجلس رفراندم» هرگز نمی تواند قدرت «مجلس اصلاحات» را داشته باشد. مجلس ششم با اکثریت قاطع اصلاح طلب و در شرایطی تشکیل شد که اصلاح طلبان هنوز در بن بست قرار نگرفته بودند و پشتیبانی گسترده مردم را با خود داشتند. موقعیت اصلاح طلبان در مجلس هفتم ضعیف تر از مجلس ششم خواهد بود و حمایت عمومی از آنان به میزان چشمگیری کاهش یافته است. وقتی آن مجلس «قدرتمند» با یک فتوای رهبری حکومت، وظایف خود را فراموش کرد، از این مجلس که حتی اکثریت داشتن اصلاح طلبان در آن مورد تردید است، چه انتظاری می توان داشت؟
یک تفاوت مهم دیگر در فاصله انتخابات مجلس ششم و مجلس هفتم به وقوع پیوسته است. اکثریت اصلاح طلبان در آستانه انتخابات مجلس ششم، در وعده هایی که به مردم می دادند صداقت داشتند و بر این باور بودند می توانند این وعده ها و مطالبات را عملی سازند. آن ها در آن دوران هنوز باور نداشتند قانون چنان اختیاراتی به ولایت فقیه و نهادهای وابسته به آن داده است که بتوانند به راحتی قدرت مجلس را خنثی کرده و از آن نهادی فاقد تاثیر بسازند. در جریان چهار سال تلاش مجلس برای تصویب پاره ای از قوانین، این حقیقت برای همگان آشکار شد که مجلس اختیار زیادی ندارد. اگر در وعده های اصلاح طلبان در سال ۷٨ صداقت وجود داشت، اما در وعده هایی که این بار اصلاح طلبان در مورد برنامه های مجلس هفتم می دهند، نشانی از صداقت دیده نمی شود. این وعده ها به چک های بی محلی می ماند که همه می دانند اعتباری برای آن وجود ندارد و برگشت خواهد خورد. کسانی نظیر آقای تاج زاده نیز این را به خوبی می دانند و می دانند که دارند افکار عمومی را فریب می دهند.
در راهی که اصلاح طلبان حکومت ایران برگزیده اند، چاره ای دیگر نیست. سیاست های انتخاباتی برای مجلس هفتم قرار است بر فریب افکار عمومی بنا شود.